(Sandy) Alex G - House of Sugar (2019)

Gretel is alvast geweldig.

De nieuwe single Hope mag er ook zeker wezen! Hoop dat hij het hoge niveau van de eerste twee vrijgegeven nummers weet vast te houden op de rest van het album.

Met Southern Sky levert Alex G wederom een ijzersterke single af!

Wat een enorme kwaliteit van de drie vrijgegeven tracks tot zover. Het is me het muziekjaar wel zeg.

[edit] En Near is inmiddels ook te beluisteren, de vierde parel van het album: (Sandy) Alex G - Near (Official Audio) - YouTube Heb al een aantal albums als potentiële plaat van 2019 bestempeld, maar het moet raar lopen dat deze daar ook niet tussen belandt.

Conclusie na eerste luisterbeurt: Echt een dijk van een album. In ieder geval zijn meest consistente en sterkste tot nu toe!

De drie uitmuntende singles die in aanloop naar de release van dit album werden uitgebracht maakten dat ik met torenhoge verwachtingen aan mijn eerste luisterbeurt van House of Sugar begon. Ettelijke luisterbeurten verder moet ik concluderen dat deze hoge verwachtingen slechts gedeeltelijk zijn ingelost.

De mij reeds bekende singles zijn in een drieluik (Hope-Southern Sky-Gretel) aan het begin van het album geplaatst en vormen gelijk ook het zwaartepunt van het geheel. Alex G laat op deze nummers een fris geluid horen waarin hij een rijke schakering aan geluiden tentoonspreidt zonder daarbij uit de bocht te vliegen. Dit zijn stuk voor stuk goed uitgebalanceerde nummers die daarnaast ook nog een mooie melancholische ondertoon hebben. Ik had er stiekem op gehoopt dat het gehele album deze licht experimentele doch melodieuze sound zou krijgen, maar dat is geenszins het geval.

Vanaf Taking ontaardt House of Sugar tijdelijk in een experimentele brij met nummers die eerder aanvoelen als interludes dán volwaardige liedjes. Hierdoor ontstaat toch een ietwat raar contrast met het eerste deel van het album. Echt slecht wordt het gelukkig nergens en Bad Man vind ik zelfs erg tof. Het overtrokken Sugar is voor mij overigens veruit het minste nummer van dit album.

Van nummer 10 t/m 12 krijgen we weer een paar duidelijk uitgekristalliseerde nummers voorgeschoteld. Ditmaal echter in de vorm van breekbare gitaarballads die me ergens aan de muziek van Elliott Smith doen denken. Alle drie erg fraai, maar het niveau van Gretel of Southern Sky wordt helaas nergens aangetikt. Het contrast met het experimentele middendeel is trouwens echt behoorlijk groot. Dit komt de luisterervaring mijns inziens niet ten goede.

Alex G heeft met slotnummer SugarHouse nog één verrassing voor de luisteraar in petto. Deze retro pop song met catchy saxofoon doet me vaag aan een hit van Springsteen denken (waarvan ik jullie de naam trouwens schuldig moet blijven). Een dergelijk nummer had ik zelfs op zo’n onstuimig album als House of Sugar niet zien aankomen. En juist daarom vormt dit nummer eigenlijk best een passend slotstuk van een voor de rest toch wel geslaagd album.

Met House of Sugar laat Alex G zien dat zijn muziek niet in een hokje valt te stoppen. Dit album is een mengelmoes van uiteenlopende sounds die wonderwel nog vrij goed samengaan ook. De experimenteerdrift van deze jonge muzikant is gigantisch, maar af en toe lijkt hij hierin ook een beetje door te slaan. Het experimentele middendeel van House of Sugar is an sich bijvoorbeeld best interessant, maar haalt de vaart toch enigszins uit het album en vormt daarnaast een onlogische breuk binnen de luisterervaring. Ik zie dit deel dan ook niet echt als een meerwaarde en had hier liever nog een paar nummers gehoord die goed in het verlengde van Gretel hadden gepast. Dat neemt overigens niet weg dat ik dit een sterk en interessant album vind. En met Gretel en Southern Sky bevat House of Sugar gelijk ook twee van de beste nummers uit dit muziekjaar.

Kustig gemaakt allemaal en de plaat gaat ook zeker alle kanten op.
Niet alles is helemaal aan mij besteed, maar zeker de 2e helft van het album kan mij zeker bekoren.
Misschien was dat het moment dat het sfeertje bij mij begon te landen. Tijd zal het leren.
Af en toe trek ik zijn stem niet helemaal, maar dit is eigenlijk mijn eerste kennismaking met zijn werk. Dus misschien heeft dat ook nog wat tijd nodig.

4 sterren

Eerste indruk is dat deze plaat een stuk beter is dan de vorige plaat. Daar stonden een paar fijne uitschieters op, maar verder deed het mij niet veel. Op deze nieuwe plaat lijkt het totale plaatje te kloppen. Ik hoor een experimentele mengelmoes van stijlen, maar doorspekt met prachtige melodieën. Erg verslavend plaatje wat ik snel weer wil opzetten.

Ik ben overtuigd. Ik vond Proud van zijn vorige plaat al één van de leukste liedjes van 2017. De folky songs zijn melodieus maar zeker niet glad en de psychedelische zijn lekker vervreemdend maar vliegen niet uit de bocht. Het klinkt ook nergens bedacht. Hij doet gewoon lekker waar hij zin in heeft.

Gretel