menu

Angie McMahon - Salt (2019)

mijn stem
3,84 (25)
25 stemmen

Australiƫ
Folk / Rock
Label: AWAL

  1. Play the Game (4:10)
  2. Soon (3:43)
  3. Keeping Time (3:31)
  4. Slow Mover (3:10)
  5. Missing Me (3:19)
  6. Push (4:51)
  7. Pasta (4:38)
  8. Standout (4:37)
  9. Mood Song (4:18)
  10. And I am a Woman (4:43)
  11. If You Call (7:41)
totale tijdsduur: 48:41
zoeken in:
avatar van WoNa
Eerste indruk bevalt goed. Goede indie rock met een snufje The Pretenders, maar natuurlijk zeker ook andere Australische dames uit de Milk! Records stal.

avatar van joko150
3,5
Pasta is heel lekker.

avatar van Lura
Op waarschijnlijk de warmste dag van het jaar tot nu toe, met mogelijk een nieuw warmterecord, zal menigeen wel wat extra zout kunnen gebruiken. Salt is de titel van het volwaardige debuut van de Australische singer-songwriter Angie McMahon.

Van de gegevens op haar website werd ik niks wijzer en de enige informatie die gekscherend op haar Facebookpagina wordt vermeld, is “Yells words at microphone”. Ze schijnt ongeveer vijfentwintig te zijn. Voor haar solocarrière zong ze in de negenkoppige soulband The Fabric.

Haar talent en singles bleven de afgelopen jaren niet onopgemerkt, want ze opende twee jaar geleden voor Bon Jovi tijdens hun Because We Can Tour. Haar inspiratie voor Salt haalde ze van uiteenlopende invloeden als Bruce Springsteen, Big Thief en Lianne La Havas.

McMahon heeft een stem met een hees randje en draagt haar hart op de tong. Dat levert de nodige intense songs op als And I Am a Woman, wat ontstond na een verhitte discussie met iemand. In plaats het gesprek na afgekoeld te zijn verder te hervatten, schreef ze het van zich af. Het handelt ook over de strijd tussen man en vrouw.

Haar liedjes worden erg sober ingekleurd, maar hier is less more. Dat haar ster verder rijzende is bewijst ook dat ze binnenkort staat op het Sziget Festival en het Newport Folk Festival. Ik denk dat bijvoorbeeld de liefhebbers van de intense en sobere muziek van Julien Baker wel raad zullen weten met Salt.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Angie McMahon - Salt - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Angie McMahon - Salt
De Australische Angie McMahon overtuigt met een rauw en wat rammelend debuut vol persoonlijke songs die met veel gevoel worden vertolkt

Aan jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indie-segment geen gebrek momenteel, maar in de eregalerij is nog plek voor Angie McMahon. De Australische muzikante imponeert met rauwe en intense songs waarin ruwe gitaarlijnen fraai worden gecombineerd met zang vol gevoel en melancholie. Het voorziet Salt van een hele bijzondere sfeer, maar ook van veel zeggingskracht en urgentie. De combinatie van rauwe gitaarlijnen en gepassioneerde zang zorgt voor een album dat je vrij makkelijk bij de strot grijpt en van loslaten is voorlopig geen sprake. Het doet me vooral denken aan een jonge PJ Harvey en dat is vergelijkingsmateriaal waar Angie McMahon mee thuis kan komen.

De naam van Angie McMahon zingt al een tijdje rond, maar deze week is dan eindelijk haar debuut verschenen. De singer-songwriter uit het Australische Melbourne overtuigt direct in de openingstrack, die opvalt door mooie gitaarlijnen en vooral door een stem vol gevoel.

De muziek van Angie McMahon klinkt in deze opening rauw en sorteert met beperkte middelen een maximaal effect. Het legt de lat hoog voor de rest van het album, maar ook de songs die volgen zijn uitstekend.

Salt is een ruw en eerlijk album, waarop Angie McMahon de sterke wapens op steeds net wat andere wijze inzet. De rauwe gitaarlijnen zijn steeds prachtig, maar klinken iedere keer weer net iets anders en ook de stem van de Australische singer-songwriter laat meerdere kanten van Angie McMahon horen.

De gitaarlijnen en vocalen worden hier en daar ondersteund door een basale ritmesectie, die de muziek van de Australische muzikante een lo-fi karakter geeft. Het is muziek die in de smaak zal vallen bij liefhebbers van de muziek van bijvoorbeeld Julien Baker en Phoebe Bridgers, maar Salt doet me misschien nog wel meer denken aan een jonge PJ Harvey. In de songs die net wat voller klinken schuift Angie McMahon wat op richting rock en klinkt er zowel muzikaal als vocaal wat van The Pretenders of een jonge Melissa Etheridge door in haar muziek.

Het is muziek waarmee Angie McMahon moet concurreren met een heel contingent aan jonge vrouwelijke singer-songwriters, maar wat mij betreft slaagt ze hier makkelijk in. Salt klinkt rauw en onbevangen en de singer-songwriter uit Melbourne beschikt over een stem die makkelijk indruk maakt. Ook in vocaal opzicht is Salt een betrekkelijk ruw album, maar het is ook een album vol emotie.

Angie McMahon vertelt op Salt over het leven van een jonge muzikante on the road en dat is zeker niet alleen een jubelverhaal. De teksten op Salt gaan over slecht eten en weinig slaap, maar ook over eenzaamheid en een zoektocht naar liefde. Het zijn teksten die van extra lading worden voorzien door de bijzondere manier van zingen van Angie McMahon, die emotie laat prevaleren boven techniek.

Ik was bij eerste beluisteringen bang dat Salt na een paar keer horen wat zou gaan vervelen, maar dat is vooralsnog zeker niet het geval. De combinatie van ruwe gitaren en zang vol passie is een combinatie die steeds iets beter gaat werken, waardoor het debuut van Angie McMahon steeds wat meer indruk maakt. Ik ben nu al heel benieuwd hoe dit op het podium klinkt, maar ook uit de speakers thuis is Salt meer dan eens goed voor kippenvel.

Er werd zoals gezegd al een tijdje uitgekeken naar het debuut van Angie McMahon, maar Salt is een stuk beter dan ik had verwacht. Liefhebbers van jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indie-segment hebben de laatste jaren al niets te klagen, maar krijgen er met Angie McMahon weer een topper bij. Niet direct overtuigd? Wacht tot de bijna acht minuten durende slottrack waarin de Australische er nog een schepje bovenop doet qua intensiteit en emotie. Erwin Zijleman

avatar van Mausie
3,5
Mausie (crew)
Zowel qua stijl als qua zang vind ik dit erg op Julia Jacklin lijken. Laat zij nou net mijn favoriete plaat van 2019 afgeleverd hebben, dus de lat ligt hoog voor Angie McMahon. Maar dit klinkt erg veelbelovend, ijzersterke singles.

avatar van stoepkrijt
3,0
De eerste singles deden iets heel anders beloven dan wat ik hier op Salt te horen krijg: Waar de singles Slow Mover, Missing Me en Keeping Time nog redelijk uptempo waren en pit bevatten hoor ik hier veel meer trage, verstilde en muzikaal uitgeklede passages. Die weten mijn aandacht maar moeilijk te grijpen, waardoor het een wat onsamenhangend album wordt.

Hier en daar hoor ik wel wat heerlijk intense refreinen of outro's, zoals in Soon en And I Am a Woman. Daar geniet ik met volle teugen van, net als van de wat vlottere nummers zoals de al eerder genoemde singles én Standout. Wat een heerlijk relaxt sfeertje kent dat nummer en wat is dat gitaarloopje verrukkelijk!

Tijdens de rest van het album moet ik oppassen dat ik niet indut. De composities zijn allemaal behoorlijk solide - songwriten kan Angie wel - maar er gebeurt gewoon veel te weinig voor me. Een voldoende zit er daarom wel in voor Salt en een deel van de liedjes zal ik nog geregeld blijven draaien, maar een heel album hoeft voor mij niet per se.

avatar van Germ
Germ (crew)
Prima Australische singer-songwriter, mij ter ore gekomen via de podcast van Lotje IJzerman (overigens voor iedereen aan te raden, te beluisteren via Spotify). Tekstueel is ze inderdaad wel te vergelijken met Courtney Barnett, muzikaal wel een stuk minder rockend.

avatar van deric raven
4,0
Het lijkt wel alsof er afgelopen jaar bijna alleen maar albums zijn verschenen van vrouwelijke singer-songwriters. Het aanbod is immens, en bestaat ook nog uit een tig aantal geweldige eindresultaten. En ook de uit Melbourne afkomstige Angie McMahon kan er wat van. Met een dieper gelaagde donkere stem past ze perfect bij de ruwe schetsmatige begeleiding. Als ze hiermee de rokerigheid van kleine ouderwetse concertzaaltjes wil oproepen, dan is het haar treffend gelukt. Salt geeft het ultieme zaterdagavondgevoel neer. Op het laatste moment ergens in een barretje aanschuiven achter een tafeltje. Met het zicht op het podium, waar een zangeres met al haar hebben en houwen je probeert te raken.

Salt is een overheersende zachte plaat, die je dwingt tot luisteren. De begeleiding is zo intiem mogelijk gemaakt. Ondanks dat haar gitaar zo nu en dan aardig de nummers mag vergruizen met brekende uithalen, laat Angie McMahon standvastig ingetogen de songs beleven. Er staan alleen maar eigen fragiele composities op, de meer dan geslaagde cover versie van Neil Youngs Helpless ontbreekt, gelukkig maakt het overige aanbod alles goed. Het zijn allemaal tracks die ze solo live kan performen. Of ze krijgt hierbij hulp van bassist en tevens eindproducer Alex O’Gorman en drummer Lachlan O’Kane. Zo basic mogelijk zonder verdere maniertjes, om maar de aandacht bij de kern te houden, en dat blijft, ondanks haar aangename verschijning, toch de muziek.

Na de somberheid van Play The Game, krijgen we in Soon het eerste keermoment. Als het gitaarspel meer opent klinkt, past Angie McMahon direct haar vocale kunsten hier op aan. Het grote voordeel van jezelf begeleiden. Keeping Time heeft een heerlijk Americana vibe. Dit zijn de gelukzalige momenten waarbij alles perfect samen komt. Hierbij verheft ze haar stem tot kunstvorm, prachtig hoe diepte en hoogte elkaar afwisselen. Push is het volgende hoogtepunt, daar evenaart ze het soulgevoel van Greg Dulli van Afghan Whigs. Een groter compliment kan ik haar niet toedienen. Pasta krijgt een snelle retro postpunk behandeling door de fabuleuze straffe gitaarrock.

Het zijn de spaarzame momenten dat ze zich afkeert van de compactheid van Salt, die je vooral bij blijven. Neemt niet weg dat het een prachtig verzorgde plaat is. Het enige waar wat op aan te merken is, blijft de ongelukkige gekozen hoesfoto. Hierdoor zet ze zichzelf neer als een onverzorgde boerentrien, gekleed in tuinbroek. Dit staat zo ver af van het geluid waarvoor ze gekozen heeft. Weer eentje om in de gaten te houden.

Angie McMahon - Salt | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 19:38 uur

geplaatst: vandaag om 19:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.