Op dit moment heb ik nog geen definitief oordeel over Flamingo. Alhoewel het de vraag is of dat er ooit zal komen, want is de plaat echt de investering waard?, kan ik wel duidelijk aangeven waar de schoen wringt en waar hij goed past.
Wat me bevalt aan Flamingo is de zang van Olympia of Olivia Bartley zoals haar ouders haar kennen. Zij weet met haar stem een balans te creëren tussen onschuld en stevigheid die heel goed weet te overtuigen. Dat deel scoort ze goed. Ook waar ze steviger rock weet te vermengen met elementen van 60s girlpop, gaat dit vaak goed.
Het is op de momenten waarop ze naar een artiest of Pink doorschuift, dat de twijfel toe slaat. Is dat wel wat ik wil horen? Samen met producer Burke Reid heeft ze een paar maanden gesleuteld aan het geluid van haar tweede plaat. Misschien gewoonweg iets te lang? De plaat blijft te alternatief voor een mainstream pop publiek dat naar Pink trekt, maar is te netjes voor het alternatieve publiek dat naar Courtney Barnett et al luistert. Een geval van wal en schip? Het zou zo maar kunnen.
En toch luisteren delen van Flamingo goed weg, met nummers die gewoon goed in elkaar zitten en is het beslist geen straf om het album in een keer uit te luisteren. Daarom (voor nu?) zeker meer dan gemiddeld, maar nog even niet meer.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.