Vergeten albums, verloren gewaande albums.... ze komen de laatste tijd ineens tevoorschijn. Zouden er centen te verdienen zijn?!
Nou, weg met m'n scepsis. Soms zijn dit soort albums gewoon heel erg fijn. Is Rubberband dat ook?
Geen idee wat ik van deze Miles moest verwachten. Tutu is het meest recente album dat ik van hem heb en die kocht ik vooral vanwege de hoes. Alles daarna ken ik niet.
In 1985 schijnt Miles begonnen te zijn aan een album voor Warner bros. dat Rubberband zou moeten heten. Het werd uiteindelijk Tutu in 1986. Rubberband bleef op de plank liggen en verscheen postuum in 2018 als Rubberband EP.
Nu dus Rubberband in z'n geheel, met hulp van de originele producers Randy Hall en Zane Giles. Vince Wilburn Jr. heeft er ook aan meegeholpen, dezelfde man die meedeed op de originele sessies.
Lastig te beoordelen altijd: want was dit zo bedoeld? Ongetwijfeld is het antwoord op die vraag 'nee'. Doet het Miles recht? Dat zal voor iedereen anders liggen.
Zo zijn Lalah Hathaway en Ledisi te horen op dit album, terwijl het oorspronkelijk bedoeld was voor Chaka Kahn en Al Jarreau.
Maar als we de achtergrond even weglaten en gewoon luisteren naar het album? Dan hoor ik een prima popjazz album. Niet te vergelijken met de hoogtijdagen van Miles, maar best leuke nummers die gek genoeg niet gebukt gaan onder de zo kenmerkende jaren '80 sound.
Ik durf het bijna niet te zeggen omdat we het hier over een zogenaamd Miles Davis album hebben: maar dit zou het prima doen in een strandtent als lekkere achtergrondmuziek waar het volume in met name de uptempo nummers wat omhoog kan (Paradise). Ik hoor zelfs af en toe een beetje Prince-invloeden, wat niet heel raar is omdat de twee elkaar heel hoog hadden zitten, ondanks dat er gepaste afstand was.
Ook R&B zoals we het in de jaren '90 vaak hoorden is hier enigszins in te herkennen.
En toch.... het voelt niet echt als een Miles Davis album. Ja, je hoort hem op zijn trompet blazen, maar het lijkt bijna wel of hij een soort gastartiest is. Kan dat de bedoeling zijn van een zogenaamd 'verloren gewaande plaat'?!
Ik denk het niet. Maar hoe beoordeel ik het dan? Als zijnde een Miles album: dan krijgt het toch een onvoldoende. Als een album dat je op zichzelf moet beoordelen? Dan is het echt zo vervelend nog niet zoals ik al schreef. Beetje glad en gelikt wellicht, maar zodra Miles wat meer naar voren komt is en blijft het toch erg vertrouwd klinken.
Iedereen zal hier wel wat van vinden. Altijd lastig als albums postuum worden uitgebracht en al helemaal als er aan gesleuteld wordt.
Doet Rubberband recht aan het imposante oeuvre van Miles? Nee. Is het een aardig album? Ja, best hoor.