Ilse DeLange - Gravel & Dust (2019)

De eerste plaat van Common Linnets uitgezonderd, is dit het eerste album van De Lange dat ik hoor en dat valt zeer zeker niet tegen!

De nummers passen goed bij haar stem, al had het eventueel wel iets rauwe gemogen. Instrumentatie is erg fijn, vooral ook de pedal steel en het hakkebord. Zomaar één van beste platen van het jaar. Onverwacht.

Ik heb een beetje een wisselende relatie met de muziek van Ilse DeLange. Dat zit 'm met name in hoezeer ze naar de popkant toegaat. Ilse roept altijd hard dat haar hart ligt bij de roots, maar haar commerciële succes heeft ze vooral bereikt met popmuziek (op World of Hurt na). Omdat ik Ilse haar oprechte voorkeur voor roots wel wil aannemen, zie ik dit dan maar als wat Zappa ook deed: popnummers maken, om de échte hobby (in Zappa's geval neo-klassieke muziek, jazz) te bekostigen.

Dat Ilse haar war chest goed was gevuld met de recette uit popmuziek leidt dan uiteindelijke tot een samenwerking met T-Bone Bunett. Een geweldige producer die op deze plaat een prachtige sound neerzet. Warm en gelaagd, maar ook sober. Dit komt het best tot zijn recht op het huzarenstukje wat Music on Vinyl heeft afgeleverd met de audiofile persing.

De nummers zijn persoonlijk en niet uitbundig. Ilse zingt loepzuiver en absorbeert je in haar wereld. Het maakt de plaat zeer boeiend waarbij je als luisteraar gegarandeerd minuten bij de les blijft.

Ilse bewijst dat je voor goede roots de landsgrenzen niet per se over hoeft, maar dat die ook zeker in Nederland wordt gemaakt. Ik hoop dat Ilse trouw blijft aan haar hart en dat ze dit soort prachtige platen blijft maken.

Ja, dat kan ik me ook nog goed herinneren. Volgens mij had dit vooral te maken met het feit dat ze de gecomprimeerde cd-masters gebruikten om direct op vinyl te persen, in plaats van terug te grijpen naar de mastertapes. Hierdoor kreeg je gecomprimeerd geluid op een medium wat hier bij uitstek niet voor bedoeld is.

Maar deze klinkt dus als een klok

Mooi album van Ilse. Tot nog toe vond ik haar debuut (World of Hurt) nog altijd het beste, maar deze komt er best wel in de buurt. Al die poppy albums was helemaal niks voor mij. En hoewel dit album al een tijdje uit is, is hij uiteindelijk in mijn top 20 over 2019 geland.