Gezien het groot aantal releases die Mark Kozelek uitbrengt, verdrinken ze elkaar wel eens en zullen almaar meer afhaken. Want hoewel de muziek vaak andere nuances in zich meedraagt, blijft de man door ratelen als een oude man. En ik ben bij de weinigen die meent dat het hem goed staat. Ik volg elk album en hoewel geen daarvan perfect is, vind ik niet dat hij in een neerwaartse spiraal beland is. Zijn muziek brengt mij in winterslaap, niet omdat het saai zou zijn maar omdat ik er mij in kan wentelen en ik kan indommelen. Meer en meer luister ik ernaar om rust te vinden, zelfs bij hardlopen is dat een waardevol experiment. Want Kozelek treedt zo neurotisch in de details van zijn leven dat er zich een omkering voordoet en het mij lijkt alsof het allemaal heel universeel en waardig wordt. Ook een mozaïek bestaat uit zoveel honderden tegeltjes.
Misschien is dit nog eens een album met gastmuzikant om te proberen, al is het maar omdat het album met Jimmy Lavalle uit 2013 zo zielsmooi is.
Parakeet Prison is een van de mooisten uit het oeuvre van Kozelek en na een aangrijpende passage over dood en verdriet en stervende parkieten geeft Kozelek het woord aan acteur Kevin Corrigan. 'Deadpan' noemen ze zo'n manier van vertellen, verontrustend maar de shift is intrigerend.
Alleen al voor Parakeet Prison zou ik dit een kans geven. En ook omdat Petra Haden een meer transcendente nuance meegeeft aan de nummers.
Toegegeven, veel kwaaltjes hier en Rest in Peace R Lee Ermey is buitengewoon zwak, ook Nice People All Around doet niet veel. 1983 Era MTV Music Is the Soundtrack to Outcasts Being Bullied by Jocks is wat te lang voor het eigen goed, een verwijt dat veel van zijn nummers krijgen. Maar Spanish Hotels are Echoey en het mooie Joey Always Smiled, weer zo'n nummer dat aan de verschoppelingen van de maatschappij een buitengewoon poëtische ode brengt, verdienen ook iedereens oren.