menu

Sonata Arctica - Talviyö (2019)

mijn stem
3,42 (13)
13 stemmen

Finland
Metal
Label: Nuclear Blast

  1. Message from the Sun (4:06)
  2. Whirlwind (6:31)
  3. Cold (4:28)
  4. Storm the Armada (5:08)
  5. The Last of the Lambs (4:22)
  6. Who Failed the Most (4:44)
  7. Ismo's Got Good Reactors (3:43)
  8. Demon's Cage (4:57)
  9. A Little Less Understanding (4:15)
  10. The Raven Still Flies (7:39)
  11. The Garden (6:16)
totale tijdsduur: 56:09
zoeken in:
avatar van Dukebox
4,0
Spannend, weer een nieuwe CD van Sonata Arctica. De die-hard metal fans uit het verleden zijn na de vorige 2 langspelers grotendeels afgehaakt, en zijn overgestoken naar Jani, de volprezen ex-gitarist, die furore maakt met zijn enorm lekkere up tempo projecten (Cains Offering en 2 CDs Dark Element met Annete Olzon).
Een enkeling probeert het nog, en zal waarschijnlijk ook bij deze CD een vies gezicht trekken. De enorme strontbak aan kritiek over de productie van de vorige CD door de bassist is onbegrijpelijk genoeg niet besteed geweest: wederom is het geluid zelf om te janken. Ik begrijp het gewoon niet: komen ze geld tekort om een fatsoenlijk geluid te maken, of dient de miserabele productie nog een doel, bv. een oude radio nabootsen? Misschien kunnen mensen met verstand van productietechniek hier hun licht over laten schijnen.
Hoe is deze CD dan compositorisch? Is het vernieuwend? Ja en nee. Ik hoor eigenlijk van verschillende oudere CD's invloeden. De eerste keer beluisteren viel niet mee. Ismo's Got Good Reactors vond ik steengoed, en toevallig een up tempo nummertje. Maar ook Garden...totaal anders, je kunt je indenken dat je 's nachts onder een sterrenhemel op je rug in de sneeuw ligt, met dit nummer op.
Door de beroerde productie kan je op een verkeerd been worden gebracht. Deze CD biedt best veel afwisseling. Het is echter zeker niet allemaal vernieuwend en goed. Een paar nummers zijn echte groeiers, en veel nummers zullen de tand des tijds niet doorstaan (zoals ik elke week nog "Don't say a word" beluister, dat blijft nog altijd lekker doordenderen). Toch herken ik de typische Sonata Arctica stijl, de heren beginnen echt al op leeftijd te komen, dus is het nu trager, lager, rustiger. Bij bepaalde nummers kan ik enige diepgang wel waarderen: het is nu een totaal andere band geworden dan dat ze eerst waren, maar wel met behoud van wat typische Sonata Arctica elementen. Ik denk dat de reacties weer best divers zullen zijn. Check hieronder
Alleen het geluid, de productie. Watskeburt? Ik draai nu een paar keer per dag "A little less understanding", wat er bij mij toch ingaat als koek. Echt met verbazing peins ik over hoe je in 2019 zo'n vlak geluid geregistreerd krijgt, als best gerenommeerde band. Pasi, is het misschien een pesterijtje? Heeft iemand de originele opnames nog, en zullen we daar de echte CD maar van persen? Help me out....

avatar van vielip
Aha, het ligt dus niet aan mij! Ik luisterde Who failed the most aangezien die in m'n release-radar op spotify voorbij kwam en dacht; huh, wie heeft 'm zachter gezet?? Klinkt inderdaad niet best en dus ook veel te zacht. Het nummer zelf vond ik ook niet heel veel soeps trouwens. Op een enkel nummer na ben ik de band sinds Unia al behoorlijk uit het oog verloren. Die eerste 4 of 5 platen blijven het beste.

avatar van The_CrY
4,0
Nog maar zelden is het voorgekomen dat ik een album van Sonata Arctica binnen een week helemaal te gek vond. Dit is geen uitzondering. Ik had half verwacht dat de band de experimenteerdriften kwijt was na met The Ninth Hour terug te grijpen op het geluid van weleer, maar ik ben, zoals zovelen, verrast door de verwoede poging van Tony Kakko & consorten om toch weer wat anders te doen. Talviyö is kalm, gemoedelijk, bij tijd en wijlen herkenbaar, en toch ook weer vervreemdend. Het openingssalvo bevat toch een serie heerlijke nummers die me eigenlijk het meest doen denken aan The Days of Grays uit 2009 met progressieve songstructuren, prachtige toetsenlagen, en veel gelaagde zangpartijen. 'Cold' is de meest pakkende van de singeltjes, kent een ijzersterk refrein, en bevat een mooie twist in de brug. 'Message from the Sun' opent de plaat lekker uptempo met een refrein dat misschien nog het meest doet denken aan de klassieke Sonata Arctica van weleer. 'Whirlwind' is wat mij betreft het prijsstuk van de plaat en laat precies zien waaorm ik een progressieve Sonata Arctica zo goed vind. Ook 'Storm the Armada' is zeer de moeite.

De rest van het album varieert van curiositeiten tot prima liedjes, met een verdwaald sterk nummer ('Demon's Cage') tussendoor. Ballads als 'The Last of the Lambs' en het dromerige 'The Garden' laten een gezicht zien die ik nooit eerder heb gezien bij deze band. Het zijn hele stille, rustige, gitaarballades met weinig bombastische opbouw; iets waar fans van iets als 'Last Drop Falls' uit 2001 misschien wel helemaal niets mee kunnen. Zelf ben ik er nog niet uit. 'A Little Less Understanding' is me wat te blij, maar gaat prima. 'Who Failed the Most' laat de valkuilen van de productie het beste horen, maar gaat wederom prima. 'Ismo's Got Good Reactors' is een uptempo instrumentaaltje met als enig doel de plaat een beetje opbreken en tempo meegeven, maar gaat weer prima. 'The Raven Still Flies With You' is een gemoedelijk proggy midtempo nummer met weinig spanning, aparte progbreaks (met enigszins afstotelijke toetsengeluiden), en moet wellicht nog wat bij me groeien.

Ik ben het volledig eens met de kritieken op de productie. Vooral de gitaren klinken heel modderig en goedkoop. Elias Viljanen heeft nooit de mooiste gitaarsound gehad, maar hier begin ik af en toe echt te twijfelen of hij wel weet hoe een gitaar hoort te klinken. De zang zit ook veel te veel in de muziek, en bij 'Who Failed the Most' begint dat echt te storen.

Op zich vind ik Talviyö zeer te genieten en moedig ik een nieuwe richting alleen maar aan. De vorige plaat was immers weinig creatief voor Sonata Arctica-begrippen. Ik word graag verward door deze band. Wel hadden ze mensen mogen waarschuwen door niet meer het klassieke logo te gebruiken, maar die van 2007-2012, aangezien dit aansluit op die experimentele periode. Ik kijk er naar uit dat dit album kan groeien.

avatar van Dukebox
4,0
Er begint me iets te dagen...heb zojuist een eerste Youtube volle video gezien van een concertregistratie van de mannen uit Finland, van een dag geleden, vanuit de USA/Canada leg. Daar komen de nieuwe nummers (bv. Cold, Whirlwind, LL understanding) erg sterk naar voren, naast ook oud werk...Ze spelen daar op een postzegeltje podium, gitaar hoor je nauwelijks vanwege de opstelling van de filmer, het is hun eerste show, en dan nog knalt het eruit. Eigenlijk wil je daar gewoon bijzijn....is dat dan de slimme truc van de gruizige kwaliteit van de plaat? Als ik dat zie en hoor, wil ik wel naar Tilburg, aanstaande december....

avatar van Rinus
4,0
Mooi album weer van de Finnen. Veel variatie tussen de songs. Het duurt altijd even voordat het gehele album op zijn plaats valt, maar daar hou ik wel van. Het is een groeialbum. Ik heb het op mooi dubbel vinyl.

avatar van jasper1991
4,0
Ik vind hem weer degelijk. Als we heel eerlijk zijn, stellen Kakko en co. nooit teleur. Het voelt wat gemoedelijker, wat meer richting melodische rock. Nummers lopen lekker en hebben over het algemeen goede to-the-pointrefreinen.

avatar van RuudC
2,5
2,5* mag dan geen hoge waardering zijn, maar voor mijn doen presteert Sonata Arctica hier nog heel redelijk. Op een aantal momenten na irriteer ik me nog steeds wel aan een aantal elementen, waarbij de aanstellerige manier van zingen van Tony Kakko de belangrijkste is. Op de tweede helft van de plaat nemen die irritaties af en merk ik dat de nieuwe progrockinvloeden (keyboards!) op z'n tijd heel leuk zijn. Qua songs heeft de band weinig te bieden. Het is dan ook het gebrek aan irritaties dat de hoge positie oplevert.


Nieuwe eindstand:
1. Winterheart's Guild
2. Silence
3. Ecliptica
4. Talviyö
5. Pariah's Child
6. Reckoning Night
7. Ninth Hour
8. The Days Of Grays
9. Unia
10. Stones Grow Her Name

avatar van lennert
4,0
Er mankeert iets grandioos aan dit album en dat is de totaalsound. De productie is zompig, laat geen ruimte over voor details en Kakko's zang klinkt behoorlijk futloos (iets wat hij live nog steeds niet is). Dit zorgde ervoor dat Talviyö niet meteen bij mij aan kwam en iedere keer als ik het album start is het even slikken, want de opener pakt me echt totaal niet terwijl Sonata Arctica juist vaak de betere songs als starters heeft.

Naarmate het album vordert keert het vertrouwde gevoel echter gewoon terug. Er zit weinig up-tempo materiaal in, bij vlagen zou ik het woord 'metal' niet eens meer willen noemen, maar de lichte progrock elementen zorgen voor aangename verrassingen. De band is echter op het best als men op de emotionele tour gaat, zodoende zijn The Raven Still Flies With You en verrassend genoeg The Garden mijn favorieten. Laatstgenoemde is verrassend te noemen omdat ik de Sonata ballads de laatste jaren lang zo sterk niet meer vind als de eerdere, maar The Garden raakt de juiste snaar bij me.

Nu hoop ik toch echt dat dit album nog een keer opnieuw gemixt wordt, het voelt immers in dat opzicht nog steeds onaf.

1. Winterheart's Guild 5*
2. Pariah's Child 4,5*
3. Reckoning Night 4,5*
4. The Ninth Hour 4,5*
5. The Days Of Grays 4,5*
6. Silence 4,5*
7. Unia 4*
8. Ecliptica 4*
9. Talviyö 4*
10. Stones Grow Her Name 3,5*
Gemiddelde: 4,30*

Gast
geplaatst: vandaag om 12:16 uur

geplaatst: vandaag om 12:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.