Italië eist steeds meer een vooruitstrevende rol op in het mondiale hedendaagse rockklimaat. Met prachtige, duistere gitaaralbums worden we in 2019 getrakteerd op een veelzeggende nieuwe stroming, die de een na de andere verbazend sterke plaat lanceert. De kettingreactie die in werking gesteld wordt motiveert om met overtreffende resultaten jezelf op deze arbeidsmarkt te presenteren. Het alles verwoestende Rev Rev Rev laat een wispelturige tornado aan omkerende geluidsgolven op je af komen. Deze noise dirigeert de windvlagen richting het hitsige zuiden, waar vanuit Modena het viertallige gezelschap van tegenstrijdige rockers hun derde plaat Kykeon presenteren.
Ze vormen een direct gevaar voor de aanwezige architectuur daar. Betwijfelend of de historische gebouwen bestendigt zijn tegen de nadreunende heerlijke herrie die geproduceerd wordt. Want dit is er eentje die een Play It Loud sticker verdiend. Dit is Shoegazer met gemanipuleerd stofzuigergeluid, waarbij alles in dienst lijkt te staan van de atmosferische fuzzsound die ze hiermee oproepen. Het effectenpedaal wordt ingezet als extra instrument, sterker nog, de rol van de geluidsvervormer is bepalend voor het wegblazend gevoel waarmee ze zich op de kaart zetten. Uitkijken dus op deze rotonde van onvoorspelbaarheid.
Met harde om zich heen meppende mokerslagen van Greta Benatti wordt de weg vrijgemaakt voor het opzuigende moeras van Waiting for Gödel. Ergens ver weg geschoven in het mengpaneel wil Laura Iacuzio met haar psychedelische zang als een hongerige aasgier rondcirculeren om vervolgens als nachtelijk testbeeld ruis in het niets te verdwijnen. Dit is allemaal al eerder en beter gedaan, maar Rev Rev Rev weet er wel hun eigen draai aan te geven. Tussen de explosies, die niet onderdoen aan knallende nieuwjaarsgroeten zit de eigenheid gevangen in een duidelijke basis van postpunk. Met de kristalheldere synthesizers wagen ze zich aan het duistere grensgebied.
De holbewoner drumpartijen en het dolend zielloos baswerk gaan de confrontatie aan met de gewaagde gitaar melodieën van Sebastian Lugli. Die speelsheid en jeugdigheid gaat dwars tegen de zelfverzekerde oer drang van de begeleiding in. Een mooi evenwicht om het lompe karakter wat in te dimmen. Als er zoiets als dreampop bestaat, dan mag dit gekwalificeerd worden als nightmarepop. Het heeft tevens een trippende werking, al wil het net wat avontuurlijker en gejaagder over komen. De knoppen van het opname apparatuur worden dol gedraaid om het vernietigende effect van windkracht 10 op te roepen in het lawaaierige Sealand.
Sporadisch wordt de noiserock nog onderbroken, bij Adrift in the Chaosmos is dat het ronddwalend spaghettiwestern deuntje wat eventjes als ongenodigde gast op bezoek komt. Rev Rev Rev krijgt een tikkeltje meer status als Laura Iacuzio zich als doempriesteres presenteert in het gotisch dicht gemetselde Summer Clouds. Hoe verrassend is het dat er afgesloten wordt met freakende funkrock in het met psychedelica gevoede Cyclopes. Kykeon heeft de onvoorspelbaarheid van een versleten stuk elastiek. Het is wachten op het moment dat de spanning en veerkracht het verliest van de druk die het roekeloos spelen ze oplegt. Hoe ver durven ze hierin te gaan. Die grens is nog niet gevonden.
Rev Rev Rev - Kykeon | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com