menu

Life of Agony - The Sound of Scars (2019)

mijn stem
3,75 (30)
30 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Napalm

  1. Prelude (0:31)
  2. Scars (2:46)
  3. Black Heart (3:32)
  4. Lay Down (3:49)
  5. Then (1:17)
  6. Empty Hole (3:03)
  7. My Way Out (3:56)
  8. Eliminate (2:16)
  9. Now (1:30)
  10. Once Below (3:31)
  11. Stone (3:21)
  12. Weight of the World (3:33)
  13. When (1:43)
  14. I Surrender (5:56)
totale tijdsduur: 40:44
zoeken in:
3,5
De eerste drie vrijgegeven nummers bevallen me wel eigenlijk?

avatar van Supersid
4,0
Dit klinkt écht goed hoor! Alleen de twee gesproken stukken duren te lang en zouden zelfs de weggelaten mogen zijn... Return to form!

3,5
Het is voor mij, na Ugly, de beste plaat die ze hebben uitgebracht. Heerlijk!

avatar van milesdavisjr
3,5
Beter dan de voorganger, ook op productioneel gebied. Echter geen topper. Het songmateriaal bevat een recyclede mix van eigen nummers, wat Alice In Chains invloeden en de gepijnigde (soms ook zeurderige) zang van Mina Caputo.
De muziek zit een beetje tussen het debuut en Ugly in, deze albums zijn echter een stuk sterker.
De 4 korte 'gesproken' songs voegen helemaal niks toe. De beste nummers voor mij zijn Black Heart en Stone. Hier komen de sterke punten van LOA naar voren; een lekkere groove, heavy en toch melodieus. De sterkere nummers bevinden zich vreemd genoeg aan het einde van de schijf. Waar LOA een grote impact op mij had midden jaren 90, klinkt het nu allemaal vrij braaf en soms ook wat cynisch. Desalniettemin een ruimte voldoende.

avatar van DargorDT
Het is een conceptalbum! Daarom staan er gesproken stukken op, die voegen dus wat toe voor het achterliggende verhaal. Net als op het debuut.

avatar van milesdavisjr
3,5
Het is een conceptalbum! Daarom staan er gesproken stukken op, die voegen dus wat toe voor het achterliggende verhaal. Net als op het debuut.


Dat klopt, maar net als op het debuut heb ik niets met gesproken stukken, dat de band dit doet is hun goed recht en dat het voor jou iets toevoegt is uiteraard prima. Wellicht is het als 1 onlosmakelijk geheel met elkaar verbonden maar ik skip deze tracks altijd. Ik heb dat ook met andere soortgelijke invalshoeken van andere bands, ik heb er niets mee. Het haalt voor mij ook de vaart uit het album.

avatar van Metal-D78
Ik had al even niets meer van Life Of Agony gehoord. De eerste drie albums staan hier in de kast waarvan Soul Searching Sun mijn favoriet is. Dit nieuwe plaatwerk vind ik best prima. En wat fijn dat de speelduur 40 minuten is. Daar zouden veel andere bands een voorbeeld aan mogen nemen.

3,0
Ik vind het idee achter de nieuwe plaat van LOA goed, namelijk een vervolg maken op de klassieker RRR maar de uitwerking vind ik zeer slapjes. RRR was heavy as f*ck, er werd metal gecombineerd met hardcore en de vocale kwaliteit van Caputo onderscheidde LOA van eender welke band. Op SOS klinkt Caputo meer als een kopie van Scott Weiland, wat op zich geen schande is want zo klonk hij(toen nog;)) al helemaal op Broken Valley, en dat is ironisch genoeg een plaat die ik persoonlijk stukken beter vind dan hun laatste worp. Ik vond het destijds een geslaagde comeback omdat ze weer een andere richting uitgingen, meer richting STP(een band die in mijn ogen 1 superplaat hebben uitgebracht: Purple). Op Broken Valley paste Caputo's stemgeluid van toen perfect bij de muziek die op die plaat staat, op SOS vind ik dat niet zo geslaagd, het stemgeluid vind ik te dun voor de toch wel terug heavier sound van de gitaren en drums en zeker als het de bedoeling was van de bandleden om deze plaat te laten aansluiten op RRR. Als je RRR eerst opzet en daarna SOS afspeelt valt dat toch zwaar tegen. Geef mij dan maar Ugly. Op die plaat klonken ze niet meer hardcore maar meer hardrock/metal. De stem van Caputo klonk perfect in harmonie met de fantastische songs op die plaat. Eigenlijk is Ugly een plaat die ik zelfs meer heb gedraaid dan RRR. SSS, hun derde worp heb ik ook grijsgedraaid, hier klonken ze dan weer meer poppy maar wat een mooie songs staan er op dit album!
RRR is een klassieker, Ugly een perfecte opvolger en SSS kende veel haters omwille van de totale omkeer van hardcore/metal naar rock/pop maar die plaat staat als een huis en moest LOA niet bekend zijn geworden met RRR en SSS als eerste plaat hebben uitgebracht waardoor er dus geen vergelijking mogelijk was met hun verleden dan zou het niet zoveel haat hebben gekregen ook omdat het doelpubliek dan ook totaal anders zou zijn geweest. Die metalheads toch hé! Daarna kwam Caputo met zijn eerste soloplaat Died Laughing, een logisch vervolg op SSS, die nog meer richting pop ging maar ook een hoogvlieger wat mij betreft. En toen werd het ineens stil rond LOA. Hadden ze het bij die eerste drie platen gelaten dan was het voor mij ook goed geweest. Broken Valley vind ik persoonlijk de betere van hun laatste drie worpen omdat ze zoals eerder gezegd hier totaal anders klinken dan op de eerste 3 albums en natuurlijk ook omdat ik de nummers goed vind. A place where there's no more pain en SOS kennen ook wel sterke momenten maar die zijn toch wel zeer schaars en klinken toch vaak als 'dit hebben ze in 't verleden toch al 10 keer beter gedaan dus waarom dit blijven uitmelken?’. Nee dan zet ik liever RRR en Ugly nog eens op i.p.v. deze SOS!

5,0
Ik vind dit album zelfs beter dan RRR. Ik krijg de nummers niet uit mijn hoofd, de Grooves en de melodieën blijven me achtervolgen. Mina klinkt geweldig en het concept is zeer krachtig en herkenbaar voor iedereen die ooit een depressie had. Voor mij is dit zonder meer een meesterwerk...

avatar van james_cameron
3,5
Laat vervolg op het eerste en nog steeds beste album van de band, River Runs Red. Zo goed wordt het helaas niet, maar bij vlagen is het songmateriaal sterker dan ik had durven hopen. Wel jammer dat de stem van Mina Caputo steeds anoniemer is gaan klinken door de jaren heen. De band klinkt anno 2019 eigenlijk meer als Alice In Chains dan als Life Of Agony.

avatar van Tav74
4,5
Deze afgelopen weekend weer eens op de draaitafel gelegd. Ik ben altijd LOA fan gebleven en trek al hun albums meer dan prima, met Soul Searching Sun als mijn minst favoriete release (mede door de productie). De voorganger A Place Where There's No More Pain vond ik een ruime voldoende, maar wel wat wisselvallig. Op dit album is eigenlijk alles raak. Het benaderd de energie van de ultieme LOA plaat River Runs Red, niet in het minst door de impuls die Veronica Bellino op drums brengt.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:58 uur

geplaatst: vandaag om 16:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.