menu

Stef Kamil Carlens - Making Sense of ∞ (2019)

Alternatieve titel: Making Sense of Infinity

mijn stem
3,91 (48)
48 stemmen

België
Pop / Rock
Label: [PIAS]

  1. Back on the Road (3:41)
  2. Painted Glass (3:47)
  3. The Government Is No Game (6:22)
  4. J'Suis Dans le Vent (5:59)
  5. Lament on General Smedley D. Butler (5:28)
  6. Making Butter, Baking Bread (4:17)
  7. New Town (3:07)
  8. My Soul Is in the Desert (7:37)
  9. Fresco (7:47)
totale tijdsduur: 48:05
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Stef kan bij mij wel een potje breken. Ik verwacht niet heel veel nieuws t.o.v. zijn vorige album en het is wederom uitkijken naar live-optreden nummer zoveel voor mij.

Ik vond hem bij het programma Liefde voor Muziek er overigens enorm positief eruit springen.

avatar van CHIEP
CHIEP (crew)
Ik heb hier al enkele nummers live van gehoord met "Lament on General Smedley D. Butler" als favoriet.

avatar van aERodynamIC
4,5
CHIEP schreef:
Ik heb hier al enkele nummers live van gehoord met "Lament on General Smedley D. Butler" als favoriet.

Ik moet nog even wachten op de live versies... overigens wel een onscherpe afbeelding hier (de crew is duidelijk milder geworden, had er voorheen niet doorgekomen: 300x300 krijg ik er niet doorheen)

avatar van Lura
4,0
Lekker album, dat volgens mij als alternatieve titel Making Sense of Infinity heeft.
Een zeer gelaagd, maar ook erg toegankelijk album.

avatar van Lura
4,0
In de opener en gloednieuwe single Back on the Road van Making Sense of ∞ zingt Carlens toepasselijk en vol overgave “I’m back on the road, ain’t nobody gonna tell me what to do”. Na het succesvolle avontuur in “Liefde Voor Muziek”, met geslaagde covers van o.a. Kommil Foo, Bart Kaël en Ilse DeLange, is het terug tijd voor eigen nummers. Vorige maand was Carlens al te zien op Once in a Blue Moon Festival om zijn tweede solo album voor te stellen.

Een bijzonder geslaagd en gelaagd album. In de eerste twee nummers valt dat misschien niet direct op, omdat die meteen bij de luisteraar op een prettige manier blijven hangen, vooral Painted Glass. Veel spannender van opbouw vind ik het meer uitgesponnen The Government Is No Game, vooral door de heerlijke toetsenpartij en soulvolle koortje.

Hetzelfde geldt voor het wat mysterieus aandoende J'Suis Dans le Vent, waarin vooral de zang opvalt. Lament on General Smedley D. Butler heeft een heel hoog Bowie gehalte door de manier van zingen. Het is een klaagzang voor de beroemde Generaal Smedley D. Butler, die op het einde van z'n carrière een vurig anti-oorlogsmanifest schreef. De saxofoon is hier trouwens de kers op de reeds mooie taart.

Een liedje wat heel dicht bij hemzelf staat is het ritmische Making Butter, Baking Bread, geschreven voor zijn zoon. In andere songs liet hij zich inspireren door documentaires of boeken. Zo is er bijvoorbeeld een ode aan de futurist Jacque Fresco, die zijn hele leven werkte aan een gedetailleerd plan voor een betere wereld.

Het geluid van het nieuwe album ligt in het verlengde van de voorganger, zij het ritmischer met af en toe funky elementen. Karlens werkte de afgelopen twee jaar keihard aan het door hemzelf geproduceerde en gemixte album in zijn eigen Rabbit Field Studio. Voor zijn komende liveoptredens in Nederland en België bezoek dan zijn website, die overigens erg in trek zijn, enkele zijn reeds uitverkocht.

Zoals ik al aangaf is Making Sense of ∞, alternatieve titel Making Sense of Infinity, een geslaagd en gelaagd album, met een lange houdbaarheidsdatum.

avatar van aERodynamIC
4,5
Al jaren sta ik te boek als fan van Stef Kamil Carlens.

Al vanaf mijn eerste kennismaking in 1994 toen hij helemaal uit z'n dak ging op bas als lid van dEUS, via Moondog Jr., Zita Swoon, Zita Swoon Group en solo.
Op concert-gebied beschouw ik hem als mijn favoriete artiest na Prince, en dat zegt toch wel wat. Ik heb hem dan ook ongelooflijk vaak live aan het werk gezien en op diverse manieren.
Ook komend najaar zal dat weer het geval zijn waar hij Making Sense of ∞ ongetwijfeld centraal zal hebben staan.

Wat het is? Misschien zijn toch wat excentrieke manier van presenteren (zo maakt hij zijn kleding zelf), maar ook de manier waarop hij overkomt. Niet heel lang geleden heb ik na afloop van zijn optreden kort met hem kunnen praten, notabene op zijn verzoek, en dat was buitengewoon ontspannen. Gek genoeg kon ik hem al in de jaren '90 backstage ontmoeten, maar ik heb dat toen niet gedaan. Hij staat wellicht op een wat te groot voetstuk voor mij. Maar toen hij zelf zei dat ik toch echt even gedag moest komen zeggen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en het gedaan.

En zo ga ik ook elke keer weer zijn nieuwe werk in. De man kan het niet slecht doen bij mij. Bevooroordeeld noemen ze dat. Ongetwijfeld is dat nu ook het geval.

Making Sense of ∞ is het album dat ik kon verwachten: een voortzetting van zijn eerste soloalbum Stuck in the Status Quo, en je hoort de luchtige Zita Swoon kant er ook gewoon in terugkomen (denk aan de albums A Song about a Girls en Big City).
Die nummers zijn allemaal wat minder excentriek, wat toegankelijker. En hoe voorspelbaar; ik schreef exact hetzelfde bij de voorganger.
Toch voelt dit album wel iets avontuurlijker dan Stuck in the Status Quo, omdat Stef nu wat dieper gaat zoals op Fresco.

Stef is wat meer tot rust gekomen. Minder in gevecht met zichzelf, meer met de wereld om hem heen.
Als leeftijdsgenoten ervaren we die wereld ongetwijfeld wel een beetje hetzelfde. Misschien verklaart het ook wel mijn liefde voor de man en zijn werk.

Over liefde gesproken. Hij deed mee aan het Vlaamse tv-programma Liefde voor Muziek, en een nummer als The Government Is No Game doet me gelijk denken aan zijn optreden in die show, waar hij een prachtige cover neerzette van Bart Kaëll's La Mamadora. Ik ervaar eenzelfde vibe in dit nummer.

Making Sense of ∞ waaiert alle kanten op, maar blijft toch een strak geheel. Voor mij als fan is het gewoon weer enorm genieten.

5,0
Stef Kamil Carlens is een buitengewoon sensibele en tevens veelzijdige artiest: zowel muzikaal als beeldend blijft hij een wonderlijke weg ontwerpen. Deze authentieke man, die zich toch heel graag laat inspireren en enthousiasmeren, is een fonkelende ster die velen gelukkig kan maken, als ze aandachtig willen luisteren en doorvoelen. Met elke nieuwe realisatie prikkelt hij telkens anders. Recent creëerde Stef Kamil voor filosofiehuis 'Het zoekend hert' in Antwerpen nog een gloednieuwe versie van 'Gebet an das Leben', het historische gedicht van schrijfster-inspiratrice Lou von Salomé, door Friedrich Nietzsche in de 19de eeuw op klassieke muziek gezet. De buitengewone 'Prayer to Life' van deze eigentijdse maker en vertaler verdient het om viraal te gaan, zoals ook de nieuwste cd van skc. Want altijd making sense, deze mens. Hulde! Driewerf hulde!

avatar van Venceremos
4,0
Mooi concert gezien in Vera zojuist. Aldaar wist Carlens te melden dat My Soul Is in the Desert geïnspireerd is op het onmetelijk grote voormalig Italiaanse consulaat in Charleroi, waarin Melanie De Biasio tegenwoordig resideert. En ook op haar muziek uiteraard.

avatar van deric raven
4,0
Er zijn een aantal muzikale momenten die je voor altijd bij zullen blijven. Jaren geleden dEUS live mogen aanschouwen in hun prille opstartperiode. Stef Kamil Carlens die als eerste het podium betrad, en met waanzinnige bas loops het publiek trakteerde op een aangenaam introducerend voorspel. Vervolgens de manische gekte van een overrompelende sterk spelende band. Het gevoelige Moondog Jr volgde, waarbij al duidelijk was dat hij zich meer op het hierop volgend project Zita Swoon zou richten. Het verlies van zijn vertrek bij dEUS weg dansen met de funkende dampende shows, waarbij hij helemaal in zijn element blijkt te zijn. Ik heb deze processen als terugkomend publiek mogen aanschouwen.

Nu ook voor Stef de jaren gaan tellen komt hij onder zijn eigen naam met de opvolger van Stuck Inside The Status Quo. Zijn wilde uitspattingen zijn in Making Sense of ∞ grotendeels verdwenen. Daarvoor in de plaats komt hij met een pure zelfreflecterende plaat, welke dichtbij de persoon Carlens staat.

Vreemd genoeg weet Stef Kamil herinneringen op te roepen naar de dEUS periode waarbij hij uit het gezichtsveld verschenen is. Met gemak zou het album te plaatsen zijn tussen het grimmige, dromerige van Pocket Revolution en het geflirt met donkere disco op het daarop volgende Vantage Point. Het meest verrassende is dat het vooral een gitaarplaat is geworden. Broeierige jaren tachtig gekleurde akkoorden geven het geheel meer glans. Het suffe geneuzel waar grootheden zich schuldig aan maakten, weet hij perfect te vermijden. Indrukwekkend dat juist een fenomenaal bassist kiest voor een totaal andere aanpak, waarbij hij zo sterk buiten zijn comfortzone treed. Hoe gewaagd is het om zijn kenmerkende baspartijen vaak tot het minimum weg te cijferen. Er is dan ook genoeg ruimte voor een breed scala aan instrumenten. Zo weet hij er effectief een saxofoon of hobo tussen te stoppen, maar ook voor sprankelend improviserend pianogepingel is er een plek.

Dat deze bijna vijftiger de machtsstrijd tussen de psychedelische progrock en funkende disco heeft meegemaakt, overschaduwt door de deprimerende postpunk is duidelijk terug te horen. Making Sense of ∞ is zo donker als het vluchtige nachtleven. Veel neonlichten in een verlaten desolate club. De kleurige zweverige New Age hoes met een jeugdig ogende Carlens staat in contrast met de duistere volgroeide sound die hij laat horen. Toch lukt het hem om genoeg warmte te verspreiden, nergens wil het koud of kil over komen.

Wat opvalt is dat zijn kenmerkende hoge stemgeluid nu een stuk trager en slepender voort beweegt, tegen het spoken word aan. Het speelse krolsheid waarmee hij zich bijna in dierlijk capriolen openbaarde is vervangen door een sterk zelfverzekerd volwassen aanpak. Smooth, zacht en mannelijk zijn nu de kernwoorden. Op het einde maakt hij dezelfde ommezwaai van pop naar een meer sferische soundscapes. Hierbij is een grote rol weg gelegd voor de aangenaam zeurende bas, die fretloos zijn arbeid verricht. Het filmische karakter wil hier het sterkste naar boven komen.

De keuze om op het debuut oude songs op te poetsen en te reproduceren staat averechts tegenover dit coherent geheel. Stef Kamil Carlens heeft zich ontwikkelt tot een voltooid componist. Nadat hij eerst het kunstje om te dirigeren heeft afgekeken van Barman, en deze toepaste in zijn band, heeft hij nu weer een flinke stap voorwaarts gezet. Making Sense of ∞ mag terecht op eigen naam bijgeschreven worden.

Stef Kamil Carlens - Making Sense of ∞ | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 15:01 uur

geplaatst: vandaag om 15:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.