Er zijn een aantal muzikale momenten die je voor altijd bij zullen blijven. Jaren geleden dEUS live mogen aanschouwen in hun prille opstartperiode. Stef Kamil Carlens die als eerste het podium betrad, en met waanzinnige bas loops het publiek trakteerde op een aangenaam introducerend voorspel. Vervolgens de manische gekte van een overrompelende sterk spelende band. Het gevoelige Moondog Jr volgde, waarbij al duidelijk was dat hij zich meer op het hierop volgend project Zita Swoon zou richten. Het verlies van zijn vertrek bij dEUS weg dansen met de funkende dampende shows, waarbij hij helemaal in zijn element blijkt te zijn. Ik heb deze processen als terugkomend publiek mogen aanschouwen.
Nu ook voor Stef de jaren gaan tellen komt hij onder zijn eigen naam met de opvolger van Stuck Inside The Status Quo. Zijn wilde uitspattingen zijn in Making Sense of ∞ grotendeels verdwenen. Daarvoor in de plaats komt hij met een pure zelfreflecterende plaat, welke dichtbij de persoon Carlens staat.
Vreemd genoeg weet Stef Kamil herinneringen op te roepen naar de dEUS periode waarbij hij uit het gezichtsveld verschenen is. Met gemak zou het album te plaatsen zijn tussen het grimmige, dromerige van Pocket Revolution en het geflirt met donkere disco op het daarop volgende Vantage Point. Het meest verrassende is dat het vooral een gitaarplaat is geworden. Broeierige jaren tachtig gekleurde akkoorden geven het geheel meer glans. Het suffe geneuzel waar grootheden zich schuldig aan maakten, weet hij perfect te vermijden. Indrukwekkend dat juist een fenomenaal bassist kiest voor een totaal andere aanpak, waarbij hij zo sterk buiten zijn comfortzone treed. Hoe gewaagd is het om zijn kenmerkende baspartijen vaak tot het minimum weg te cijferen. Er is dan ook genoeg ruimte voor een breed scala aan instrumenten. Zo weet hij er effectief een saxofoon of hobo tussen te stoppen, maar ook voor sprankelend improviserend pianogepingel is er een plek.
Dat deze bijna vijftiger de machtsstrijd tussen de psychedelische progrock en funkende disco heeft meegemaakt, overschaduwt door de deprimerende postpunk is duidelijk terug te horen. Making Sense of ∞ is zo donker als het vluchtige nachtleven. Veel neonlichten in een verlaten desolate club. De kleurige zweverige New Age hoes met een jeugdig ogende Carlens staat in contrast met de duistere volgroeide sound die hij laat horen. Toch lukt het hem om genoeg warmte te verspreiden, nergens wil het koud of kil over komen.
Wat opvalt is dat zijn kenmerkende hoge stemgeluid nu een stuk trager en slepender voort beweegt, tegen het spoken word aan. Het speelse krolsheid waarmee hij zich bijna in dierlijk capriolen openbaarde is vervangen door een sterk zelfverzekerd volwassen aanpak. Smooth, zacht en mannelijk zijn nu de kernwoorden. Op het einde maakt hij dezelfde ommezwaai van pop naar een meer sferische soundscapes. Hierbij is een grote rol weg gelegd voor de aangenaam zeurende bas, die fretloos zijn arbeid verricht. Het filmische karakter wil hier het sterkste naar boven komen.
De keuze om op het debuut oude songs op te poetsen en te reproduceren staat averechts tegenover dit coherent geheel. Stef Kamil Carlens heeft zich ontwikkelt tot een voltooid componist. Nadat hij eerst het kunstje om te dirigeren heeft afgekeken van Barman, en deze toepaste in zijn band, heeft hij nu weer een flinke stap voorwaarts gezet. Making Sense of ∞ mag terecht op eigen naam bijgeschreven worden.
Stef Kamil Carlens - Making Sense of ∞ | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com