Opeth - In Cauda Venenum [Swedish Version] (2019)

Prachtige recensie, Erwin. Hoop dat gebruikers hier de weg naar je interessante, inspirerende blog - de krenten uit de pop - kennen of gaan leren kennen.
On topic: wederom een zeer boeiend hoofdstuk uit de voortdurende muzikale ontwikkeling die deze band vooral de laatste 10 jaar in toenemende mate etaleert. Er is al genoeg over geschreven te dezent (met name de geborneerde reacties van de "deathmetal minnende goegemeente" doen me vaak glimlachen. Vroeger was alles beter, mannen) maar niettemin wil ik er nog over kwijt dat het wederom een meesterlijk, in eerste instantie moeilijk behapbaar maar zeer ingenieus vormgegeven muziekstuk is. Complexe texturen geven zich pas bloot na innige blootstelling. En dan volgt vanzelf het gevoel. Naar mijn mening het best te consumeren in het Zweeds. Klein meesterwerkje.

Toch even opmerken dat Opeth nooit is opgeschoven richting metal maar van in het begin metal maakte. Van Orchid tot en met Deliverance, allemaal progressieve metal (eerst wat meer black, daarna meer death) met akoestische folkpassages. Al op Damnation (2003) is de metal voor de eerste keer geheel achterwege gelaten. Daarna volgen nog Ghost Reveries en Watershed als metal albums. Vanaf dan, met Heritage (2011, al acht jaar geleden dus), geen metal meer. Tenzij op de live registraties, waar zowel het oude metal geweld als de nieuwe progressieve seventies rock gespeeld worden. Kortom, wie wel Opeth wil maar geen metal heeft inmiddels vijf albums ter beschikking.

Over In Cauda Venenum dan. Wat mij het meeste opvalt, naast het Zweeds, is dat het fragmentarische, wat altijd Opeth's stijl is geweest (Damnation uitgezonderd) bijna geheel uit de muziek is verdwenen. Er is meer ingezet op een aanhoudende sfeer. Inmiddels vind ik de a-kant (de drie eerste nummers) echt wel goed. Dan wordt het allemaal nogal vaag. Tegen het einde komt er weer schot in de zaak. Het zal mij nog een aantal draaibeurten kosten om meer enthousiast te worden, als dat er überhaupt in zit.

It's growing on me. Svekets Prins is echt heerlijk. Ik hoop dat Åkerfeldt in de toekomst Zweeds blijft zingen. Sommige nummers vind ik nog steeds aan de saaie kant, maar het geheel is toch wel sfeervol, warm en een tikkeltje mysterieus. Iets wat de hoes ook uitstraalt.

Ik ga met je mee Kronos, na verloop van tijd begint het album zich steeds beter te nestelen in het gehoor. Eigenlijk zoals elk goed Opeth album dat bij mij heeft gedaan. Hoewel het lang niet overal echt goed wil pakken is het vooral de sfeer die blijft hangen. En dat zorgt ervoor dat ik het album toch wil blijven beluisteren, iets wat de vorige twee absoluut niet hebben. Daarbij wel de kanttekening dat dit voornamelijk geld voor de Zweedse versie, bij de Engelse stoort de zang me op de een of andere manier meer. Wel duurt het voor mijn gevoel wel wat te lang waardoor het weer wat saai begint te worden.

Opvallend verschil in stemgemiddelde tussen beide versies trouwens.

Tja Zweedse muziek klinkt nu eenmaal mooier dan Engelse muziek

Inderdaad, ook de hoeveelheid stemmen is daarin tekenend.
Tegelijkertijd zou ik de Engelse versie ook lager beoordelen.

De doorsnee muziek- of metalfan maalt niet om een Zweedse versie. Die grijpt naar de veilige Engelse editie. Dat maakt het publiek dat hier zijn zegje komt doen, automatisch exclusiever. Veilige conclusie: wie deze versie een kans geeft, en ook de moeite neemt voor een sterrenwaardering, heeft sowieso al wat meer sympathie voor de band. Ik zeg daarmee niets geks, denk ik.

Los daarvan heeft het inderdaad wel iets, de Zweedse teksten. Het geeft de muziek een iets andere lading. Zo zou je het verschil in waardering kunnen verklaren, bovenop het verschil in het aantal stemmers.

Zo'n waardering zegt ook niet alles natuurlijk.

Ondertussen ook eens tussen de oudere albums door geluisterd en het valt me op dat deze daar makkelijk tussen past. Vanaf Heritage vielen ze veelal uit de toon in vergelijking met de rest, maar deze past er eigenlijk prima tussen. In dat opzicht erg vergelijkbaar met Damnation.

Ik zie deze langzamerhand richting het jaarlijstje komen, misschien is dit dan toch de opleving van Opeth voor mij. Dream Theater is het ook enigszins gelukt vorig jaar, dus wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Voor mij een beetje vergelijkbaar met Damnation omdat het een relatief rustige plaat is en er weer meer mooie melodieën te horen zijn. Tegelijk zijn er ook nummers die op Sorceress hadden kunnen. Dat album begin ik overigens steeds meer te waarderen. Minste album van de voorlopige 'post-grunt' reeks is wat mij betreft Heritage.

Svekets Prins

Hoe vaker ik dit album beluister, hoe overbodiger de Engelstalige versie mij lijkt. In Cauda Venenum, in het Zweeds, is voor mij dé verrassing van het jaar. Mijn verwachtingen, gebaseerd op wat ik van de voorganger vond en de twee nummers die eerst zijn vrijgegeven, waren erg laag. Hoewel ik best punten van kritiek heb, ervaar ik het als een bijzonder fijn en sfeervol album om te draaien. Misschien wel omdat het zo sterk opent en afsluit. Tussenin liggen helaas enkele mindere momenten. Het allermooist is voor het laatst bewaard, dat einde van Allting Tar Slut. Prachtig hoe daar de eenvoud is bewaard. En sterk. Want hoe verleidelijk is het niet om wat meer variatie in de melodie aan te brengen. Maar de kracht zit hem in het weerstaan daarvan. Dat doet hongeren naar meer. Ik kijk nu al uit naar een opvolger. Voor mij zit Opeth weer helemaal goed op koers.

De afgelopen dagen dit album weer een paar keer opgezet. Ik merk dat het album nog steeds aan kracht wint bij nieuwe luisterbeurten. Ook Charlatan en met name Banemannen, nummers die ik wel eens oversloeg, kan ik inmiddels ook waarderen en passen steeds beter in het geheel. Allting Tar Slut is episch!

En zoals Kronos al eerder zei, is ook wat mij betreft de Engelse versie compleet overbodig.

Geruime tijd geluisterd na aanschaf van het dubbel album. Engelse versie... ja. Duidelijk dat mijn voorkeur naar de Zweedse gaat. Het verbaasd me eigenlijk dat het zo lang heeft geduurd voor een compleet Zweeds ingezongen album. Het eindresultaat mag er zijn. Zeker in vergelijking met zijn Engelse (mindere) dubbelganger. De Zweedse versie knalt gewoon meer, heeft meer energie en pit.

Snap niet dat ze dit niet eerder deden. Een andere band (uit Finland) die ik ook erg goed vind "Moonsorrow" hebben ook alle nummers in het Fins gezongen en werkt ook meer dan goed.
Opeth heeft natuurlijk hiervoor Engels ingezongen albums die wel erg goed waren, maar bij dit album voelt de Engelse versie meer als iets dat dan maar even snel gedaan moest worden voor het leuke. Voegt niet veel meer toe vind ik.

De sound van openingsnummer Livets Trädgård doen me erg denken aan werk van Tangerine Dream.

Ik heb dit album in de boxset samen met de Engelse LP (en 5.1 mix, wat ik bij Opeth blindelings koop sinds ik Still Life zo op de kop heb kunnen tikken). Dit om mezelf wat kosten te besparen, want ze brachten die platen elk apart uit, en dan nog eens op picture disc ook. Deze hebben een kleurtje, wat een gulden middenweg is. In mijn hoofd dan toch. Ook om mezelf gerust te stellen dat er toch wat in het Engels tussenzat. Al was het maar de booklet, om de teksten en verhalen wat te verduidelijken.

Ik vreesde eerst dat de Zweedse versie me ging vervelen. Vervelen deed het me nooit, maar ik heb toch een zit nodig gehad om aan de Zweudse tongval te wennen. Eens ik dat gewoon was, klinkt het album zeer goed. Alleen heb ik nog altijd het gevoel alsof ik het album nog altijd beter moet leren kennen, zelfs na (om en bij de) 10 luisterbeurten. Er gebeurt van alles, en het slaagt erin om de volle 2 platen lang te blijven boeien. Beoordeling volgt, maar dan moet ik nog eens 10 luisterbeurten hebben, lijkt het wel.

Engelse versie is voor mij ook overbodig zoals hier al veel is vermeld. Al was het maar omdat Opeth het album eerst in het Zweeds gemaakt heeft. Dan weet je dat de Engelse partijen gewoon gemaakt zijn om ergens toch nog op safe te spelen. Vind ik op zich wel jammer, want Opeth durft anders ook onverwachte wendingen te geven aan albums, zonder een plan B.

Ook jammer dat de fans Opeth gelijk geven. De Engelstalige versie wordt vaker gekozen. Terwijl ongeveer iedereen die beide beluisterde een voorkeur heeft voor de Zweedse.

Zeker bijzonder. Want metallaars hebben toch geen moeite met exotische talen? Noors, Zweeds, Duits, Russisch, Frans, IJslands, Oekraiens, ik heb het allemaal in huis. Maar goed..

Hebben de meeste packages niet beide versies aan boord trouwens?

Ik ben geen metallaar pur sang. In m'n tienerjaren wel wat Noors en vooral Fins geluisterd, maar de laatste jaren heb ik metal links laten liggen. Op een paar groepen na die me dan wel die kicks kunnen bezorgen. Niet dat het volledig nieuw was, maar ik moest er toch weer even aan wennen.

Als je de cd aanschaft heb je inderdaad beide versies in handen. Op vinyl dacht ik dat ze telkens apart werden verkocht.

Je kan ze ook enkel kopen. Ik heb er bewust voor gekozen om van zowel de cd als lp enkel de Zweedse versie te kopen.

Wat talen betreft, Scandinavische had je nog niet in de jaren tachtig denk ik. Maar Spaans (Barón Rojo) en zelfs Japans (Loudness), we vonden het allemaal leuk. Het is wel zo dat er toen ook vaak een Engelstalige versie bij werd gemaakt. Vooral om het Engelstalige publiek te bereiken. Maar de originele versies waren altijd beter.

Kontinuerlig Drift is echt een meersterwerk. Op de voet gevolgd door Allting Tar Slut, maar Kontinuerlig Drift is echt bizar goed vind ik. Heerlijk!

In het Zweeds of in het Engels..... het zal wel. Een dik uur waar geen eind aan lijkt te komen. Het wappert alle kanten, behalve de goede, op. Het is weer erg geforceerd 'afwijkend'. De zanglijnen van Akerfeldt kunnen mij niet boeien, de toetsen irriteren en ik kan helemaal niets met de warrige composities. Alle respect voor het willen bewandelen van andere wegen (lees: vooral veel obscure jaren 70 prog recyclen), maar dat is voor mij nu al een kleine 10 jaar een rotonde zonder afslagen gebleken.

Ik ben al ruim tien jaar (groot) fan van Opeth en ik weet dat dit album door veel fans bijzonder goed wordt beoordeeld. Mij doet dit album echter bijzonder weinig... en ik kan niet echt verklaren waar dat aan ligt. Ik hoor echt wel dat de muziek kwalitatief goed is, maar het gaat bij mij het ene oor in en het andere oor uit. De muziek blijft me grotendeels niet bij. Hier en daar hoor ik wel een paar interessante stukjes, maar daar blijft het dan wel bij.

Ik ben bekend met dit album sinds de release en heb er sindsdien, met (lange) tussenpozen, meerdere keren naar geluisterd. Elke keer denk ik "misschien valt het kwartje nu wel", maar nee, elke keer doet me weinig. De hoop dat dit album mij ooit wel eens gaat bekoren, heb ik inmiddels opgegeven.

Ik kan me overigens ook nog goed herinneren dat ik Opeth in november 2019 zag optreden in Utrecht. Tijdens het spelen van Svekets Prins ontstond er bij mij een interne crisis. Vragen als "Waar luister ik nu eigenlijk naar?", "Waar is Opeth mee bezig?" en "Hoe heeft het tot dit punt kunnen komen?" schoten me te binnen. Op dat moment had ik echt het idee dat ik niet in de zaal thuis hoorde en ik beter gewoon naar huis kon gaan, bij één van mijn favoriete bands! Dat was me nog nooit eerder gebeurd, bij welke band dan ook. Gelukkig speelde Opeth die avond nog veel ouder werk, waardoor ik uiteindelijk toch blij was dat ik was blijven zitten.

En dit komt van iemand die zich heel goed kan vermaken met Heritage en Sorceress, oftewel de zwarte schapen van de discografie van Opeth.