Opeth - In Cauda Venenum [Swedish Version] (2019)

Aangezien ik de Engelstalige versie toch niet ga beluisteren, plaats ik hier mijn berichten.

Hjärtat Vet Vad Handen Gör vond ik al uitstekend, maar Svekets Prins is het beste Opeth-nummer sinds Heritage. Ik hoor hier weer de echte Opeth-sfeer terug. Heritage was zo'n goede plaat omdat het nog steeds de typerende mysterieuze en sinistere sfeer van de proggy deathmetal-Opeth behield, daarna is het teveel jaren '70 progrockworship geworden met weinig eigen karakter. Dit voelt alsof Pale Communion en Sorceress nooit zijn uitgekomen en dit de opvolger van Heritage wordt. Ontzettend blij om weer enthousiast te worden door nieuw Opeth-werk. Erg benieuwd naar de volledige plaat!

Bij het ervaren van die sfeer toen ik onlangs Watershed nog eens beluisterde werd me opeens duidelijker dan ooit wat er ontbreekt op latere albums. Dat geldt wat mij betreft ook voor Heritage. Dat album viel serieus tegen nu. Dat er geen grunts meer te horen zijn heeft er natuurlijk mee te maken maar is niet de belangrijkste reden. Het gaat om de sfeer van de muziek zelf. Zoals nu dat tweede deel van Hjärtat Vet Vad Handen Gör, wat is dat voor sentimentele muzak? Op Heritage staan ook zulke dingen. Moet dat onheilspellend overkomen? Voor mij werkt het niet. Die vroegere rustige passages daarentegen, grijpen me nog altijd bij m'n nekvel.

Maar goed. Met heel dit verhaal wil ik eigenlijk zeggen dat ik geen hoop koester voor In Cauda Venenum. Ook niet in deze Ikea-versie. Misschien is Åkerfeldt gewoon een te blije jongen geworden om echt naargeestige muziek te schrijven. Of hij luistert te veel naar obscure progplaatjes uit de seventies. Pale Communion vind ik dan nog het meest de moeite. Dat album kwam er na de breuk met zijn vrouw. Het is een beetje zijn In The Wee Small Hours, waarop hij na een pijnlijke ervaring in de liefde zijn wonden likt.