Billy Idol - Billy Idol (1982)

eerste solo cd voor mr idol na wat jaren generation x.3hits op dit album white wedding en dancing with myself en ook hot in the city maar ook dead on arrival is een echt rockhit.

Ik heb hier een versie zonder Dancing With Myself, maar met Congo Man (duurt 48 seconden)!
Weet iemand hier iets meer van?

'White wedding, pt. 1', 'Hot in the city', 'Dead on arrival' en de herziene versie van 'Dancing with myself' steken hoog boven de rest van dit eerste solo-album uit.

Ik heb met Billy Idol een beetje het zelfde als met Adam Ant. Allemaal net iets Over The Top; ik wil wel, maar het lukt net niet. Verschillende mooie nummers gemaakt, maar zakte vervolgens weg in De Poel Der Vergeten Artiesten, om vervolgens alleen maar negatief in het nieuws te komen vanwege prive misstappen.

Maar vergeet al die dingen en geniet van Dancing With Myself en White Wedding; want dat blijven prima songs. Leuke eerste solo album, maar de volgende 2 mogen er zeker ook zijn.

Je verwoordt daar precies hoe ik ook over deze artiest denk. Leuk voor eventjes, jawel! Al bij al is dit een best leuke plaat!

Ik heb het idee dat hij het zelf een beetje verknalde met zijn imago.

Zoals een hotelkamer verrot slaan na het gebruik van een cocaine,wodka,martini coctail. Kon ik altijd wel om lachen.

Dàt is toch gewoon KUNST, een kamer herinrichten met artistiek inzicht!

Sorry maar Ik ben nooit weg geweest van Billy als solo artiest, alhoewel hij best prima nummers heeft gemaakt. Het naar mijn mening beste nummer op deze plaat echter "Dancing With Myself" staat echter reeds op het Gen X groepsalbum "Kiss me Deadly".

Het is even schrikken als je die Steve Stevens ziet met z'n carnaval kapsel. Maar heeft toch zeker wel een paar lekkere chops op z'n naam en scherpe skills in z'n vingers.

White Wedding is lush gangster sound alom.

Hot in the City is me ook wel even een pareltje zeg.

Deze man wist destijds zeker wel hoe hij even een strak nummertje neer moest pennen.

Na het openingsnummer Come On, Come On het waanzinnige White Wedding. Na 33 jaar staat dit nog steeds als een huis. Hot Summer In The City is een heerlijk zomers nummer. Dead On Arrival rockt er prima op los. Nobody's Business heeft een lekker intro en een vette bassloop. Love Calling bevat Afrikaanse invloeden (Naar mijn mening). Hole In The Wall, Shooting Stars en It's So Cruel zijn prima nummers om met het waanzinnige Dancing With Myself af te sluiten.

Afwisselend maar niet heel sterk album dat qua sound ergens tussen Rock,Pop en Wave invalt.Veel nummers vallen in de categorie aardig maar missen energie en zijn te weinig verheffend om echt te overtuigen.
Uitzonderingen zijn natuurlijk White wedding dat toch wel een klassieker is,de fijne rocker Dead on arrival en Hot in the city.Daar mag je Dancing with myself ook toe rekenen alhoewel dat natuurlijk eigenlijk van Generation X is.
Wat verder opvalt aan dit solo debuut van Billy Idol dat het wel erg op de Amerikaanse markt is gericht is en dat ondanks dat de meeste composities niet echt geweldig zijn Billy wel een aangename stem heeft.
Alles bij elkaar nog net een voldoende.

Aardige plaat, maar niet top!
De singles steken er echt boven uit.

Billy heeft een lekkere rock stem, en de muziek luistert goed weg, maar niet al het song materiaal is sterk.

mja, mja, hmmm, mja.

Ik kan me eigenlijk heel goed vinden in de commentaren hierboven. An sich is dit een geinig album met een leuke pop/rock mengelmoes. Billy Idol is een toffe zanger. Mooie, rauwe stem en hij heeft de potentie om het goed te brengen. Het probleem is toch wel dat veel songs het gewoon niet zijn. Come On, Come On is een vervelend feestnummer dat bij mij vooral een averechts effect heeft. Dit soort muziek echt te verouderd om nog indruk te kunnen maken. White Wedding slaat dan juist weer heel goed aan. Het heeft wel wat gothics. Dit album is me te jolig en ik trek de pop van de jaren tachtig net niet goed genoeg om veel zaken door de vingers te zien, maar mijn interesse in Billy Idol blijft staan.

Billy Idol is zo'n ultieme guilty pleasure waarvan je stiekem weet dat het allemaal niet zo stoer en ruig is als zijn look doet vermoeden, maar waar ik toch altijd enorm van kan genieten. Ik heb zijn hele punkband nooit gehoord en heb al begrepen dat hij wordt uitgespuugd door een hoop van de echte punks, maar ook dat hij stiekem toch best een grote fanschare nog heeft die zijn muziek onironisch prijzen. En ja, ik ben ook fan, al is het op dit album allemaal nog een beetje behelpen.

White Wedding is natuurlijk wel het ultieme prijsstuk. Toffe Ennio Morricone-vibe, gave teksten en vette gitaarpartijen van Steve Stevens. Hot In The City is ook een fijne single en Hole In The Wall is ook een nummer waarbij de gitaarpartijen er goed uit komen. Dhr. Idol zelf heeft daarnaast echt een heerlijke stem, helemaal na een Doors marathon vallen de Jim Morrison vergelijkingen meteen op. De kenmerkende 'whoo', 'yeah' en 'WOOOOOOW' komen al meteen lekker naar voren. Het songmateriaal moet echter toch nog een stukje beter. Voor op de achtergrond ben ik echter nog steeds een fan van dit album, alleen lang niet zoveel als van de vervolgen.