Het grote stads duo Tempers brengt vanuit metropool New York hun visie op dit menselijk mierennest wat continu draaiende is. Dag en nacht versmelten in elkaar waardoor alleen de invallende avondschemering het verschil maakt. Deze elektronische gerichte eenheid zoekt daar hun inspiratie, in de zelfkant van het opkomende nachtleven, waar realiteit en surrealisme bijna sprookjesachtig in elkaar overlopen. Een decadente wereld met heugelijk verlangen naar escapisme. Dat het verschillende stemmingen oproept is terug te horen in de veelzijdigheid van Private Life.
De hogeschool gothic invloeden van debuutplaat Services ontbreken waardoor Jasmine Golestaneh haar opgelegde strenge meesteres vocalen laat vervangen door feeërieke sprookjesachtige zangstaaltjes. De kwellende ijskoningin is ontdooit. Ook ligt het mijlenver verwijdert van de statische, wat lastiger te plaatsen mix van clubhouse, darkwave en spoken word fragmenten waarmee ze samen met architect Rem Koolhaas op Junkspace een conceptuele ode brengen aan de consumerende bouwkunst.
Tempers zoekt de basis in de postpunk, maar voegt daar een flinke scheut aan exotische dreampop aan toe. Dit allemaal samengebracht in een wat recentelijk dance fitness outfit waarbij de herhalende beats oproepen tot een stereotiepe-bewegingsstoornis. Deze is het beste te behandelen op een ruimtelijk ingerichte clubvloer. De koortsige drang om te dansen moet niet bestreden worden, maar juist aan toegegeven worden. Hierdoor komt het net een tikkeltje steviger en agressiever over. Het nodigt uit om te bewegen, en dat lijkt mij ook de voornaamste opzet van Private Life.
Eddie Cooper heeft als geluidskunstenaar zijn veilige thuisbasis gevonden in zijn werkplek wat zich op Private Life laag na laag om hem heen opstapelt. Met een hoeveelheid aan galm gekoppeld aan zijn gitaarakkoorden en keyboardklanken bouwt hij elke song tot een climax op. De wonderschone licht erotische verschijning van Jasmine vormt het adembenemende middelpunt. Veel meer hoeft ze er niet meer aan toe te voegen, maar gelukkig leent haar stem zich hier wel prima voor. Al heeft haar beperkte bereik natuurlijk zijn charme, artistieke uithalen hoef je niet te verwachten.
Capital Pains heeft met de vreemde afwijkende tempowisselingen in het begin iets van een valse start, maar als snel is daar het reddende effectenpedaal van Cooper die er een bruistablet aan verlichtende droomakkoorden aan toevoegt. Met stampende beats en indie drumwerk wordt er een actueler klankkleurtje aan toegevoegd. Het zweverige werk krijgt genoeg tegengas met industrial rock, maar echt uitblinken doen ze met de trance van discoknaller Guidance. Wat een verschil met de nooduitgang Exit, waar het groen belichte bordje langzaam aan weg dooft in de vredige droneroes.
Het is bijzonder dat Cooper alleen verantwoordelijk is voor de sound, al zou vooral in de rustige songs meer professionele ondersteuning een pluspunt zijn. Nu mis je net de warmte die het kan opleveren. Mooi om de thermostaat lekker te laten gloeien, nu nog zorgen dat elke aanwezige ruimte daar profijt van heeft.
Tempers - Private Life | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com