Met vier **** een voorzichtige eerste schatting. Het is mij onmogelijk om dit album na een paar draaibeurten volledig op waarde te schatten. Er gebeurt heel veel. Patrick Watson zweeft en zwerft weer over de muziek van zijn band heen, die met mate meer aards klinkt dan op 'Love Songs For Robots'. Zijn stem kan zo ijl klinken, dat het is alsof hij vanuit een andere dimensie komt, niet bestemt voor mijn oren, maar toch bij me geraakt door een gat in tijd en ruimte. Om mij vervolgens, bij vlagen diep te raken. Maar wat gebeurt hier nu echt? Dat is met een paar luisterbeurten niet te beantwoorden. Dat moet de toekomst gaan uitwijzen, maar dat ik deze plaat op LP ga aanschaffen, dat staat wel bijna vast. LP kwaliteit noem ik dat tegenwoordig.
Neem nu 'Broken'. Wat maakt dat nu tot zo'n mooi nummer? De basis is een pianonoot die maar herhaald wordt. Daar overheen klinken spaarzame piano akkoorden, synthesizerklanken en wat ik maar atmosfeer noem. Daar weer overheen zweeft de stem van Patrick Watson, vele, vele malen. Alles te samen is het pure magie.
Daarom dus is Wave zo intrigerend en soms bloedstollend mooi. Maar om nu te zeggen dat ik de plaat nu al echt op waarde kan schatten, nee, daarvoor is het nog veel te vroeg.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.