menu

Tindersticks - No Treasure but Hope (2019)

mijn stem
3,85 (95)
95 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: City Slang

  1. For the Beauty (4:45)
  2. The Amputees (3:27)
  3. Trees Fall (5:04)
  4. Pinky in the Daylight (5:22)
  5. Carousel (4:38)
  6. Take Care in Your Dreams (3:56)
  7. See My Girls (5:28)
  8. The Old Mans Gait (4:42)
  9. Tough Love (4:56)
  10. No Treasure but Hope (3:51)
totale tijdsduur: 46:09
zoeken in:
avatar van Lura
4,5
Sinds het begin van de jaren negentig ben ik verslaafd aan de stem van Stuart Staples van Tindersticks. Muziek van die groep zou ik zonder zijn stem me niet kunnen voorstellen, datzelfde geldt trouwens ook voor groepen als Elbow en The Slow Show. Staples is zo bepalend voor de sfeer van de liedjes en dat geldt voor het twaalfde album No Treasure But Hope uiteraard ook weer.

Het vooruitgesnelde persbericht waarin vermeld werd dat het album “something special” zou worden, nam ik voor kennisgeving aan. Direct bij opener For the Beauty werd ik echter bij de lurven gegrepen. Het eenvoudige, maar fraaie pianospel en Staples’ zang wisten mij meteen naar het puntje van de stoel te laten glijden. In zijn zang maakt hij hier inventief gebruik van dynamiek.

Het meeslepende The Amputees is reeds te beluisteren en laten een vertrouwd geluid van strijkers en koortjes horen. Sommige liedjes hebben de potentie om uit te groeien tot live favorieten, zoals het romantische Pinky in the Daylight. Ik zie al innig verstrengelende koppeltjes voor me en aanstekers en mobiele telefoons als sfeerverlichting. Persoonlijke favoriet is het gejaagde See My Girl.

Op de overigens lelijke hoes staat het Griekse eiland Ithaka afgebeeld, de plaats waar Staples sinds vorig jaar woont. Hier schreef hij alle teksten voor het nieuwe album. Het album werd voorafgegaan door akoestische repetities en werd daarna in zes dagen live in Parijs opgenomen, gevolgd door een opnamedag in Londen voor de strijkers.

Begin januari is Tindersticks in België en begin mei in Nederland live te zien. No Treasure But Hope is inderdaad “something special” geworden, een album vol warme en weelderige melodieën, en is wat mij betreft van hetzelfde niveau als hun eerste drie albums.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tindersticks - No Treasure But Hope - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Tindersticks - No Treasure But Hope
Tindersticks laat ook dit keer het gif in haar muziek achterwege, maar er blijkt veel bijzonders verstopt in de lome en stemmige klanken op het nieuwe album van de band

Tindersticks maakte in de jaren 90 een aantal geweldige platen, maar koos hierna voor schoonheid in plaats van avontuur. Het geldt ook weer voor het nieuwe album van de band. Er is niets mis mee, want de schoonheid komt je in de stemmige klanken op het album in bakken tegemoet, waarna Stuart Staples de verleiding compleet maakt met zijn unieke stem. No Treasure But Hope klinkt buitengewoon stemmig en sfeervol, maar blijkt ook een album waarop hier en daar veel moois is verstopt in de instrumentatie, waardoor het album snel groeit. Misschien niet zo goed als de beste albums van de band, maar in het aanbod van deze week springt het er zeker uit.

De Britse band Tindersticks leverde gedurende de jaren 90 een aantal geweldige albums af. Het waren albums met sfeervolle songs, stemmige klanken en de van melancholie overlopende zang van voorman Stuart Staples.

Wat de beste albums van Tindersticks zo bijzonder maakte, was dat de songs van de Britse band niet alleen mooi en donker waren, maar ook vaak iets duisters, prikkelends of tegendraads hadden.

Die bijzondere twist ontbrak wat mij betreft vaak in de albums die de band na de jaren 90 maakte. Door de mooie klanken en de bijzondere zang scoorde de band altijd wel een voldoende of zelfs een dikke voldoende, maar de pure magie bleef meestal uit.

Ook op het deze week verschenen No Treasure But Hope kleurt Tindersticks vooral binnen haar eigen lijntjes van de afgelopen twee decennia, maar het gebrek aan avontuur wordt wat mij betreft gecompenseerd door de schoonheid van de songs op het album.

No Treasure But Hope opent met zwaar aangezette pianoklanken, die fraai kleuren bij de even bijzondere als mooie stem van Stuart Staples. Wanneer de violen ook nog eens aanzwellen komt bombast binnen handbereik, maar Tindersticks blijft aan de goede kant van de streep. Na de wat zware openingstrack gooit de Britse band het over een andere boeg. De tweede track klinkt zwoel en jazzy en doet opeens verlangen naar zomeravonden, ook al stort Stuart Staples in zijn teksten en zijn zang weer het nodige leed voor ons uit.

Door alle melancholie die de voorman van de band toevoegt, ga je wel beter luisteren naar de rest en hoor je opeens hoe geweldig de drummer bezig is, hoe subtiel de gitaarloopjes zijn en hoe mooi de blazers en strijkers in elkaar grijpen.

Tindersticks klinkt op No Treasure But Hope wel vaker loom en zonnig, wat misschien te maken heeft met het feit dat Stuart Staples zich heeft gevestigd op het Griekse eiland Ithaka. Het geluid op het nieuwe album van Tindersticks beviel me onmiddellijk, maar hoe vaker ik naar No Treasure But Hope luister, hoe meer moois ik hoor. De band speelt prachtig subtiel met een hoofdrol voor de drummer van de band.

Zeker wanneer piano en strijkers worden ingezet en Stuart Staples nog wat melancholie aan zijn stem toevoegt is het wel heel stemmig, maar de band kan op haar nieuwe album ook heerlijk losjes musiceren en experimenteren met Mediterrane invloeden.

In de eerste dagen van Tindersticks was ik niet zo heel gek op de stem van Stuart Staples, maar op het nieuwe album van de band is iedere noot raak. Vooral de wat jazzy songs op het album zijn voor mij onweerstaanbaar, ook als de grenzen van zoet en honingzoet worden opgezocht.

Liefhebbers van muziek met wat meer gif zullen No Treasure But Hope waarschijnlijk een wat gezapige of zelfs saaie plaat vinden, maar het is ook een plaat die groeit wanneer je er wat dieper induikt. Wat meer gif zou overigens geen kwaad kunnen. Wanneer Tindersticks het tempo wat opvoert neemt ook de spanning in de muziek van de band toe en hoor ik volop aanknopingspunten voor het aanhaken van het avontuur dat de vroege albums van de band typeerde.

Het is een mooie opdracht voor het volgende album van de band, maar vooralsnog kan ik ook prima uit de voeten met de aangename warme deken die No Treasure But Hope om me heen slaat, zeker wanneer het een deken vol fraaie borduursels blijkt. Erwin Zijleman

avatar van dafit
4,0
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Ruim achttien jaar geleden is het alweer, dat ik tijdens Pinkpop 2001 in de 3FM-tent aan de lippen hing van Tindersticks-zanger Stuart A. Staples. Met veel bezieling bracht hij met zijn markante bariton de romantische, melancholische nummers van onder meer Curtains (1997) en Can Our Love… (2001).

De voorbije jaren raakte ik Tindersticks wat uit het oog, maar met No Treasure But Hope heb ik de band weer herontdekt. Op hun twaalfde plaat is de tijdloze schoonheid van hun oudste werk weer volop aanwezig, met vooral op de eerste helft warmbloedige arrangementen met een sleutelrol voor violen. For The Beauty, Trees Fall en Pinky in the Daylight zijn wonderschoon en kunnen zich met gemak meten met het beste werk van de band.

Op de tweede helft is de instrumentatie sober, maar verfijnd. Zo wordt Staples op Carousel en de titeltrack vrijwel alleen door piano begeleid en zijn Take Care in Your Dreams en The Old Mans Gait dromerige, traag voortslepende tracks waar de band patent op heeft.

Vreemde eend in de bijt is See My Girls dat de foto’s opsomt die een houder van een krantenkiosk van over de hele wereld van zijn ‘girls’ krijgt opgestuurd. Het begint onschuldig met Park Guell, de Eiffeltoren en de Nijl, maar dan komen plotseling Birkenau, Damascus en “de baby’s van Zuid-Jemen” langs. Zo wordt de schoonheid van Tindersticks muzikale wereld kortstondig bruut verstoord en dat hakt erin.

2,0
Het album no treasure but hope klinkt overwegend mat, wat ingetogen. Fijne achtergrondmuziek. Verreweg de meest indrukwekkende track is wat mij betreft ' see my girls' Het wachten is op meer pit, kortom een nieuw album.Maar of zij het niveau van hun vroege werken ( tot en met waiting for the moon) wederom bereiken........? Ik betwijfel het zeer!

Gast
geplaatst: vandaag om 18:17 uur

geplaatst: vandaag om 18:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.