menu

Wilderun - Veil of Imagination (2019)

mijn stem
4,06 (35)
35 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Metal
Uitgebracht in eigen beheer

  1. The Unimaginable Zero Summer (14:32)
  2. O Resolution! (6:35)
  3. Sleeping Ambassadors of the Sun (6:31)
  4. Scentless Core (Budding) (3:33)
  5. Far from Where Dreams Unfurl (8:28)
  6. Scentless Core (Fading) (5:21)
  7. The Tyranny of Imagination (9:21)
  8. When the Fire and the Rose Were One (11:51)
totale tijdsduur: 1:06:12
zoeken in:
avatar van Dr.Pat
4,5
Hier gebeurt veel, erg veel, heel erg veel....
Eerste indruk: Dream Theatre meets Death Metal?
Is erg kort door de bocht, maar komt mijns inziens nog het dichtst in de buurt als je het moet typeren. Of stiekem voel ik links en rechts ook wel eens wat Ayreon...
Lange nummers, met filmische elementen gaan over in technische muzikale stukken die reiken tot ver in de Death Metal. Net als de zang. Alsof je naar DT luistert, dus mooi, rustig en beheerst, maar soms ook krachtig. Maar de grunt die je soms omver blaast mag er zeker ook zijn. Bombastisch is het zeker ook, compleet met “over the top” koorzang en orkestrale passages.
Is het geheel dan wel een geheel? Ik durf hier keihard JA te roepen, we hebben hier met een technisch zeer bekwame band te maken die zeer rustige momenten net zo overtuigend weet te brengen als de zware, alhoewel de Death Metal passages niet de overhand hebben.
Is het mijn ding? Dat niet, maar goed is het wel!

avatar van andnino
4,0
Ik moet veelal denken aan Opeth, maar de invloeden van de symfonische death en black zitten er ook dik bovenop. Wilderun is niet bang om zijn inspiratiebronnen te tonen. En begrijp me niet verkeerd, alles wordt zeer goed neergezet. Ik moet wel nog even wachten of er na meerdere luisterbeurten een duidelijke eigen identiteit blijft staan.

avatar van ProGNerD
4,5
Deze jongens doen hun naam met recht eer aan: wat een "wilde rit" is dit, zeg...
Progressieve Metal in optima forma; avontuurlijk, afwisselend en sfeervol en bovendien technisch allemaal erg goed uitgevoerd van de zware donkere tot de rustiger passages. Bijzondere prestatie !

avatar van shadowgallery
5,0
Voor mij het album van het jaar!
Veel beter gaat het niet worden.

avatar van pos
pos
Interesse is na de lovende recensie in de Aardschok wel gewekt. Vanmorgen op de fiets net het eerste nummer kunnen beluisteren. Dat vloog redelijk alle kanten op maar klonk inderdaad erg interessant. Ben erg benieuwd naar de rest. Opeth invloeden te over zo te horen.

avatar van gigage
Perfect uitgevoerd album. Alleen blijft er bij mij weinig hangen. Dat kan betekenen dat de thema's niet zo sterk zijn ( want refreinen zijn er niet) of dat het niet zo in mijn straatje past. Ik ga gemakshalve van het laatste uit. Maar het is wel heel vakkundig gemaakt met die koor en orkest partijen.

avatar van The_CrY
3,5
Ik lees veel vergelijkingen met Opeth. Nu ben ik nooit zo kapot geweest van Opeth, en dat kan best zijn waarom Wilderun bij mij blijft steken bij 'ongetwijfeld goed, maar niet voor mij'. Wanneer de muziek vlamt, dan geniet ik er goed van, maar er zit wat mij betreft teveel prog geneuzel in, waardoor er weinig echt wordt doorgepakt op mooie momenten. Dit noem ik weleens 'handremprog'; als je lekker gaat, snel de handrem erop gooien om te voorkomen dat het muzikaal uit de bocht vliegt. Daardoor blijft het ook lekker risicovrij en veilig.

avatar van ZAP!
Heb de helft gehad nu en ben er wel even klaar mee. De ruige stukken vind ik erg fijn, maar voor de rest probeert het epic te zijn, maar is het in mijn oren niet (wat gigage zegt, er blijft weinig hangen)... maar misschien dat ik de tweede helft later nog probeer. Voor nu uiteraard geen stem, maar ik zou op 2,5 sterren uitkomen.

avatar van Ayreonfreak
Dr.Pat schreef:
Hier gebeurt veel, erg veel, heel erg veel....
Eerste indruk: Dream Theatre meets Death Metal?
Is erg kort door de bocht, maar komt mijns inziens nog het dichtst in de buurt als je het moet typeren. Of stiekem voel ik links en rechts ook wel eens wat Ayreon...
Lange nummers, met filmische elementen gaan over in technische muzikale stukken die reiken tot ver in de Death Metal. Net als de zang. Alsof je naar DT luistert, dus mooi, rustig en beheerst, maar soms ook krachtig. Maar de grunt die je soms omver blaast mag er zeker ook zijn. Bombastisch is het zeker ook, compleet met “over the top” koorzang en orkestrale passages.
Is het geheel dan wel een geheel? Ik durf hier keihard JA te roepen, we hebben hier met een technisch zeer bekwame band te maken die zeer rustige momenten net zo overtuigend weet te brengen als de zware, alhoewel de Death Metal passages niet de overhand hebben.
Is het mijn ding? Dat niet, maar goed is het wel!


Ik sluit me hier bij aan. Ik heb het eigenlijk nog te oppervlakkig beluisterd, maar er zitten fantastisch mooie aspecten aan deze cd, maar ook mindere. Bijvoorbeeld de geluidsmuren die ze soms opgooien. Dat is nooit mijn ding geweest en ook hier is het geen feest voor mijn oren. En de productie is soms nét even te vol. Bijzonder wel, want dit zou zo maar geschikt kunnen zijn voor mij. Ik hoor dat Ayreon aspect ook zeer zeker. Misschien gaat dit nog leven, maar daarvoor moet ik toch echt het album in de juiste setting luisteren en laat dat nu nog steeds niet gelukt zijn. Al dan niet bewust.

avatar van ProGNerD
4,5
Na nog eens aandachtig luisteren 1/2 puntje erbij: Progressive Metal pareltje...

avatar van james_cameron
3,5
Zeer afwisselende progressieve metal in het straatje van (oude) Opeth, bijzonder mooi verzorgd in elkaar gezet, al is het soms lastig de aandacht er volledig bij te houden. Daar is het songmateriaal dan net iets te zweverig en ingetogen voor. Ook jammer dat de indrukwekkende grunt van de zanger niet vaker wordt ingezet. Alles wordt uit de kast gehaald om hier een aangename luisterervaring van te maken, dat zeer zeker, maar niet alle tracks zijn even boeiend.

avatar van gigage
O Resolution vind ik een geweldige track inmiddels. Die heeft ook een kop en een staart en de track erna doet me dan weer aan een operette denken. Zo word je heen en weer geslingerd tussen the good, the bad en te happy.

avatar van freitzen
3,5
gigage schreef:
te happy.

Was het weglaten van de 'h' bewust?

Verder zijn de invloeden (Opeth!!) overduidelijk, met name in het eerste nummer. Die opener is dan gelijk ook wel heel goed. Voor de rest zweeft het hier en daar wat rond, maar in het algemeen vind ik dit toch wel een klapje beter (oprechter?) dan Ne Obliviscaris, om eens wat te noemen.

avatar van Apollo
4,0
Ik heb Wilderun geruime tijd links laten liggen omdat ik dacht dat een folk georiënteerd metal project met bloemenkransen op de cover niets voor mij zou zijn. Echter, blijkt dit album niets anders dan keiharde symfonische, progressieve death metal te zijn. Ondanks de genre tags 'folk / metal' bij dit album heeft de muziek zo goed als niets meer met folk van doen. En dat is een opvallende koerswijziging ten opzichte van de vorige twee albums. Toch mis ik de folk een beetje. Ik vond het volwassen karakter van het vorige album juist een sfeervolle en fantasierijke bijdrage aan de muziek leveren. Daarvoor in de plaats zijn de symfonieën qua instrumentatie rijkelijker vormgegeven, maar prikkelt het niet mijn fantasie. De symfonische passages zijn doorgaans episch en bombastisch, maar ook bij vlagen theatraal, en dat spreekt mij dan weer niet aan. Zo is het meest populaire nummer 'Far from Where Dreams Unfurl' voor mij een met gemengde gevoelens.

De composities vind ik net iets diverser en dynamischer dan op het vorige album. De nummers blijven zich namelijk voortdurend ontwikkelen en bevatten veel details voor de vindingrijke luisteraar. De symfonieën versmelten als het ware met de metal, maar kunnen ook vloeiend weer afstand van elkaar nemen. De productie heeft een grote bijdrage aan mijn plezier aan dit album dat ik na mijn eerste luisterbeurt al had opgezocht wie hiervoor verantwoordelijk zijn geweest. En ja hoor, de welbekende heren Dan Swanö en Jens Bogren bewijzen opnieuw hun vakmanschap. Subliem hoe ook op dit album de composities naadloos in mekaar overgaan en de instrumenten zo'n rijk en vol geluid hebben.

Mijn grote kritiekpunt heeft betrekking op het middenstuk van het album. De composities bieden op zichzelf voldoende rustpunten, waardoor de twee aangewezen rustpunten, de 'Scentless Core'-nummers, de vaart er voor mij uit halen. Track 4 heeft voor mij geen enkele meerwaarde na het al vrij rustige 'Sleeping Ambassadors of the Sun'. Track 5 heeft dus de theatrale symfonieën waar ik niets mee kan, maar vraagt al helemaal niet om nóg een rustpunt van rond de 3 minuten voordat het tempo en de spanning weer worden opgevoerd.

Gelukkig neemt de laatste minuut van 'Scentless Core (Fading)' een hartslagversnellende aanloop richting het prijsnummer van het album: 'The Tyranny of Imagination'. Wat een monumentaal nummer is dat zeg! Wilderun laat hier een tot dan toe onbekende, verwoestende kant van zich zien. Alsof die vallei vol kleurrijke bloemenvelden compleet verschroeid wordt door het geweld van donder, vuur en aardschokken. Dit nummer zou een kans maken op een plekje in mijn metal top 100 als ik die niet al had opgesteld. 5,0* voor dit nummer!

Het is te prijzen dat Wilderun zich blijft ontwikkelen en niet twee keer hetzelfde album maakt. Daar tegenover staat dat ik het opnieuw jammer vind dat de Opeth-invloeden er soms erg dik bovenop liggen (track 1, 2 en 7). En het zijn wederom de nummers waar Opeth goed terug te horen is die ik het beste vind. Na twee albums begin ik mij dan toch af te vragen of het Wilderun is dat zo'n indruk op mij maakt, of toch Opeth?

Dit album biedt net wat betere composities, sterkere climaxen en mijn favoriete nummer tot nu toe, maar het middenstuk haalt de vaart er zodanig uit dat ik op het punt ben dat ik track 4 skip, en track 6 doorspoel naar ~04:00. Dat maakt dat ik 'Sleep at the Edge of the Earth' een consistenter album vind, met ook een aantal stevige uitschieters. Beide albums liggen kwalitatief heel dicht bij elkaar, toch krijgt 'Veil of Imagination' veel meer aandacht en lofredes toegedicht dan de voorganger. Daarom ben ik van mening dat de voorganger een ondergewaardeerd album is in de zin dat te weinig mensen ernaar geluisterd hebben. 'Sleep at...' blijft vanwege de consistentie op de eerste plek staan.

Tussenstand:
1. Sleep at the Edge of the Earth (4,0*)
2. Veil of Imagination (4,0*)
3. Olden Tales & Deathly Trails (3,5*)

avatar van namsaap
4,5
Veil Of Imagination is mijn ‘gateway’ naar Wilderun. Ik kreeg de promo getipt om te reviewen, maar na een luisterbeurt schoof ik deze door naar een collega-reviewer omdat ik er niet zoveel mee had. Een moment van verstandsverbijstering naar ik aanneem, want toen ik later opnieuw de moeite nam om het album te luisteren groeide mijn enthousiasme al snel.

Opener The Unimaginable Zero Summer is een krachttoer van bijna 15 minuten, waar kleine akoestische passages en volle metal met orkest elkaar afwisselen. Ja, de Opeth-invloeden zijn onmiskenbaar aanwezig, evenals die van Devin Townsend. Toch brengt Wilderun een eigen geluid met de rijke orkestraties en de wijze waarop zij folkinvloeden in de muziek verwerken. De band klinkt totaal anders dan bijvoorbeeld In Mourning, ook een band die niet vies is van een flinke Opeth-injectie in hun muziek. Met O Resolution! gaat de band onverschrokken verder al blijft de band hier vooral in het metalregister.

Daarna neemt de band een beetje gas terug. Sleeping Ambassadors of The Sun en Scentless Core (Budding) halen een beetje de flow uit het album. Daarna begint echter het fenomenale Far From Where Dreams Unfurl. Hier gooit de band het Opeth-juk af en laat de band meer een eigen gezicht zien, al zou dit afwisselende nummer niet hebben misstaan op Devin Townsend’s Empath. Het refrein van dit nummer is magistraal!

Scentless Core (Fading) markeert de transitie naar The Tyranny Of Imagination, waar de band vol in deathmetalmodus start. Het is indrukwekkend om te horen hoe alle symfonische elementen hun weg uit de speakers weten te vinden zonder dat ze overwoekerd worden door de gitaren en drums. Wat dat betreft hebben Dan Swano (mix) en Jens Bogren (mastering) geweldig werk verricht. When The Fire And The Rose Were One is een sterke afsluiter waar verschillende muzikale thema’s van dit album nog eens op een andere manier de revue passeren.

Het is knap hoe Wilderun een episch werkstuk van 66 minuten heeft weten te maken dat de luisteraar over de hele speelduur weet te boeien, al heeft het album een klein dipje bij het derde en vierde nummer. Ten opzichte van Sleep At The Edge Of The Earth maakt de band weer een mooie ontwikkeling door, al verliest het ook wat de speelsheid van de eerste twee albums. Daarom vind ik het, ondanks de groei die de band doormaakt, lastig om te bepalen welk album in een ranking nu bovenaan zou moeten staan: ‘Sleep’ of ‘Veil’…..

Voor nu heeft Veil Of Imagination een marginaal streepje voor……

Score: 89/100

1. Veil Of Imagination
2. Sleep At The Edge Of The Earth
3. Olden Tales & Deathly Trails

Gast
geplaatst: vandaag om 14:13 uur

geplaatst: vandaag om 14:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.