DeWolff - Tascam Tapes (2020)

Deze DeWolff is over het algemeen lekker groovy/funky/bluesy, maar ik vind dat de meeste nummers niet echt beklijven, uitzonderingen "Let it Fly", "Blood Meridian I" en "It Ain`t Easy"...de rest is redelijk anoniem, vluchtig. De songs lijken bewust kort te zijn gehouden, geen songs met minutenlange repeat van dezelfde riff, wel zo lekker. Live zal het wel een feestje zijn zoals we van deze boys gewend zijn!



Volg hier mijn Spotify-playlist met indie/folk/pop/soul-parels

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: DeWolff - Tascam Tapes - dekrentenuitdepop.blogspot.com

DeWolff - Tascam Tapes
Het nieuwe album van DeWolff werd met zeer bescheiden middelen “on the road” opgenomen, maar het verrassend soulvolle album, dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, is zeker geen tussendoortje, misschien wel hun beste album zelfs

De Limburgse band DeWolff blijft verbazen. De band verrijkt haar door 70s bluesrock geïnspireerde muziek dit keer met flink wat soul, funk en zelf een beetje disco, maar ook voor de liefhebber van rauwe bluesrock valt er genoeg te genieten op dit met eenvoudige middelen opgenomen album. Bas en drums kwamen uit de sampler, waarna gitaar, keyboard, mondharmonica en zang live werden toegevoegd. “A 50$ album that sounds like a million bucks” noemt de band het zelf en daar kan ik na enige gewenning alleen maar in mee gaan. DeWolff zet weer een volgende stap en het is er een die steeds mooier en onmisbaarder wordt.

Op de cover van het nieuwe album van de Nederlandse band DeWolff prijkt de volgende tekst: “This is DeWolff’s New Album. It Was Recorded On The Road For Less Than 50$. But It Sounds Like A Million Bucks!” Voor net geen 50$ kocht de band een stokoude Tascam viersporen-cassetterecorder op batterijen, die “on the road” werd gebruikt voor het opnemen van het nieuwe album van de band.

Bij het opnemen van Tascam Tapes liet de band zich inspireren door de muziek die eerder in de toerbus voorbij was gekomen en dat was zo te horen opvallend veel soul, disco en funk, al is de band de blues en de rock gelukkig ook niet vergeten.

Tascam Tapes werd met beperkte middelen opgenomen en dat hoor je ook wel. Drums en bas kwamen uit de sampler, waarna gitaar, keyboards, mondharmonica en zang live werden toegevoegd. Het is een opnameproces dat goed past bij de muziek van DeWolff. Tascam Tapes opent rauw en bluesy, maar staat ook vol zwoele soul, moddervette funk en een vleugje disco.

De muziek van DeWolff leek altijd al muziek van een paar decennia geleden en het gevoel dat je naar een album uit de jaren 70 aan het luisteren bent is bij beluistering van Tascam Tapes alleen maar sterker geworden. De bluesy wortels van de band komen goed tot zijn recht in het voor DeWolff begrippen betrekkelijk ingetogen geluid.

De bluesy gitaarlicks komen prachtig uit de speakers en combineren fraai met de heerlijk soulvolle zang op het album. Wanneer DeWolff kiest voor de blues schuurt het dicht tegen The Black Keys aan, zonder ook maar een moment onder te doen voor de Amerikaanse band. In de meeste tracks heeft het bluesy geluid van DeWolff echter een soulinjectie gekregen.

Het heerlijk zompige gitaargeluid wordt gecombineerd met soulvolle samples van bas en drums, waarna zweverige synths het geluid van DeWolff hier en daar ook nog eens voorzien van een psychedelisch tintje of een snufje disco. Nog meer dan de vorige albums van DeWolff heeft Tascam Tapes een 70s feel, maar het is een 70s album dat ik nog niet in de kast had staan.

Tascam Tapes klinkt aan de ene kant als een snel in elkaar gefrommeld tussendoortje dat de verveling in de toerbus, in motels en backstage moest tegengaan, maar aan de andere kant is het een ijzersterk album dat ondanks de speelduur van maar net iets meer dan een half uur een waardevolle aanvulling vormt op de vorige albums van de band.

Het gitaarwerk op het album is net als op de vorige albums onweerstaanbaar lekker, de zang is door de soulvolle accenten uitstekend en ook de synths vallen in positieve zin op, maar het knapst vind ik misschien nog wel de gesampelde ritmes, die steeds weer net wat anders klinken, maar er ook steeds weer in slagen om de muziek van DeWolff een groovy feel te geven. De samples waren waarschijnlijk een stuk duurder dan de eenvoudige viersporenrecorder die werd gebruikt voor het opnemen van het album, maar het was het geld waard.

In het begin is het misschien even wennen, maar hoe vaker ik naar Tascam Tapes luister, hoe beter ik het album vind. Het is een album dat ik waarschijnlijk vaker ga beluisteren dan de vorige albums van de band, die in het genre in Nederland op eenzame hoogte staat, maar ook internationaal gezien opzien moet gaan baren met het soulvolle Tascam Tapes. Erwin Zijleman

Groove, funk, rock 'n roll en een likje gekheid; enkele sleutelwoorden die de nieuwe plaat van DeWolff adequaat beschrijven, naar mijn mening. Het is een korte plaat geworden; twaalf songs worden erdoor gejaagd in een dik halfuur. Dat zijn we niet meteen gewoon van de Limburgers.

Aanstekelijk is de single It Ain't Easy als de pest, maar ook andere songs als Let It Fly en Blood Meridian I & II blijven op een prettige manier hangen, met van die eigenzinnige weerhaken. Het korte Awesomeness of Love is op een coole manier soulvol te noemen; Love Is Such a Waste doet me in de verte dan weer wat aan Captain Beefheart denken.

Dit album zag ik aanvankelijk als een tussendoortje van DeWolff, maar ik merk toch elke keer weer dat ik danig zit te genieten als ik 'm beluister. Een meer dan fijne additie dus, aan dat stilaan fraaie oeuvre van de band.

3,5 sterren

PS: de videoclip van It Ain't Easy is overigens schitterend.

'Het Uur van de Wolf', what's in a name, liet een documentaire van DeWolff on the road zien met als gevolg dat ik de nieuwe plaat toch maar ben gaan kopen. Met de laatste twee platen leek de rek er een beetje uit bij de Limburgs-Utrechtse band. Te bekend klinkend en net ietsje minder. Live heb ik ze een paar gezien en dat was geweldig, maar dat hoeft ook niet ieder jaar. Er is immers zoveel meer.

Het verhaal rond Tascam Tapes is bekend, maar het laat wel zien hoe enorm hard werken het is om in een band te spelen. Het presteren op de momenten dat het er toe doet, dwars door de totale verveling en uitputting van het reizen heen. Het ziek worden en toch op moeten.

Wat de band ook laat zien en horen natuurlijk, is dat het uit de comfortzone komen en het zichzelf opleggen van enorme beperkingen, kan leiden tot een geïnspireerd album vol met uitstekende en verrassende muziek. Juist die elementen die door het kunnen maken van grootse gebaren in de volledige studio ondersneeuwen, komen ruimschoots naar voren op Tascam Tapes. De soul, de funk, die DeWolff ook in zich heeft. Prachtige samenzang van de gebroeders Van der Poel die voor in de mix ligt.

Hiermee doet de band zichzelf een enorm plezier. want eigenlijk staat de wereld weer voor hen open. Muzikaal kunnen ze op volgende platen doorborduren op ingeslagen wegen en zo veelzijdiger worden en een groter publiek aan zich proberen te binden.

Als het album eindigt met een bijna perfecte popsong, die door de bluesy harmonica een mooi bruggetje legt naar de duistere blues van het eerste nummer, is de cirkel niet alleen rond, het nodigt direct uit tot herbeluistering. Het ideale einde van iedere plaat, dat de meeste platen niet gegeven is.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.