De donkere dagen voor kerstmis hebben altijd één lichtpuntje: een nieuwe Buckley en alwéér zo eentje die je fijn kunt opzetten als de visite niet uit zichzelf opstapt. Dit keer een live concert uit mei 1968. Tim was al begonnen aan de opname van Happy Sad, maar het wilde nog niet zo vlotten. Je moet wel stapelgek of briljant zijn als je dan het podium opstapt en het arme publiek gaat trakteren op louter nieuwe, onbekende songs die nog niet af zijn. Op de veelgeprezen “Dream Letter”-live cd heeft Buckley een mooie balans tussen oud werk, nieuwe songs en improvisaties maar op deze dubbel-cd die twee maanden eerder werd opgenomen hoort het publiek niets bekends. Toch is er wel enthousiasme in de zaal. Tim rijgt het ene lied aan het andere maar als er dan eens een keer een stilte valt, wordt er flink geapplaudiseerd.
Improvisatie kan verrassende effecten hebben, maar je kunt ook flink onderuit gaan en dat gebeurt zo nu en dan ook: muzikaal gezien is het dik in orde, zijn stem is FANTASTISCH maar tekstueel slaat hij de plank vaak behoorlijk mis. Zo laat hij het prachtig gezongen Dolphins flink ontsporen met onlogische zinnen en in het algemeen moet Buckley het hier niet hebben van diepgravende songteksten.
Hoogtepunt van deze dubbelaar is de schitterende opening: wie begint er een concert nou met zo’n prachtige, breekbare, verstilde versie van Sing a Song For You? Dan ben je waarschijnlijk toch gewoon briljant.
Is er nog wat te zeuren? Tuurlijk: Lee Underwood en David Friedman worden zeer gemist en ik hoor af en toe van die ‘witjes’ in het geluid, net alsof er tikjes verwijderd zijn. De geluidskwaliteit is overigens erg goed. Kortom: een verantwoorde aanschaf voor de onverbeterlijke Tim Buckley-fan.