Headland is er op uit om je hoofd binnen te dringen en daar op zoek gaan naar een nieuwe vaste verblijfplaats. Met de oorsprong in de surfmuziek weten ze ook hier een filmisch landschapscreatie op te roepen. De geluidsgolven zijn bedwongen, voorzichtig kriebelen ze het strand om er vervolgens met vloed een prachtige weerkaatsing te laten zien in het spiegelende water; waarbij natuurlijk maanlicht er een zilveren gloed als doorzichtig dekentje over legt. Met dit beeld in gedachte stap je eenvoudig binnen in het muzikaal verwarmde badje gevuld met rustgevende zomerklanken.
Het Australische variërende gezelschap wordt aangestuurd door Murray Paterson, een veelzijdige artiest die het inzicht heeft om met de juiste personen om hem heen te bouwen aan prachtige geluidscollages. Want zo valt What Rough Beast nog het beste te omschrijven. De basis ligt wel degelijk in de popmuziek, maar door veelvoudig gebruik van minder gangbare instrumenten als orgel en accordeon wil het een stuk rekbaarder over komen. Met gemak gaat het door toevoeging van slide gitaar richting sfeerbepalende instrumentale lonely wolf countryrock naar emotionele rauwe vocale uitbarstingen met explosief gitaargeweld.
Toch blijft bij de toongeving kalmte overheersen. De stevige Motörhead song Deaf Forever wordt als soepbot afgekloven tot er heldere bouillon gemengd met toegankelijke zoutloze ingrediënten over blijft. Niet verkeerd gedaan, maar de kracht van het nummer is vrijwel terug gebracht naar een kindvriendelijk slaapliedje. De tekst over een strijdbare weg naar het Vikingparadijs blijft echter recht overeind staan, waardoor het juist een luguber nachtmerrie effect oproept, daarin zijn ze behoorlijk sterk geslaagd. Darlin’ Be Home Soon daarentegen ligt veel dichter bij de versie van Lovin’ Spoonful. Hier voegen ze feitelijk niks toe, maar laten ze juist veel weg om zo dicht mogelijk de kern te benaderen.
Verder zijn het allemaal eigen composities waarbij Paterson met regelmaat wordt bijgestaan door bassist Joel Silbersher. Deze muzikant is misschien nog wel meer geschoold dan de leider van Headland, behalve dat hij hem regelmatig afwisselt in zang wil hij ook nog aangename passages invullen met gitaarspel en percussie. Toch blijft hij netjes ondergeschikt aan de frontman, waardoor er geen gedring ontstaat om een vooruit staande rol op te eisen. Net als de muziek is die verdeling volledig in evenwicht.
De teksten zijn met regelmaat tegen de absurditeit aan, maar worden zonder enige hang naar ironie bezongen dat dit niet eens opvalt. Daarbij hoeft dus niet de nodige diepte opgezocht te worden. Het lijkt maar bijzaak te zijn, de aandacht gaat voornamelijk uit naar de schitterende vormgeving en opbouw van de songs. De oorsprong is dus klein gehouden waardoor het een folky inslag heeft, al zijn de nummers alles behalve kaal te noemen.
De effectenpedalen worden als een haperende versnellingsbak ingedrukt, zonder het overige muzikale gereedschap in de weg te zitten. Zang wordt alleen maar als noodzaak ingezet, waardoor er een evenwichtige afwisseling tussen instrumentale juweeltjes en kant en klare popliedjes ontstaat. Headland maakt een waardige opvolger van het twee jaar oude True Flowers From This Painted World. Het is een tikkeltje soberder allemaal, en wil daardoor nog harder raken.
Headland - What Rough Beast | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com