Het was 2015 en Nederland werd geteisterd door een felle zomerstorm. Zo'n eentje waarbij het horizontaal regent en de bomen die vol in het blad staan en masse takken gaan verliezen. Ik was op de Zwarte Cross en stond te vernikkelen tegen een hek aan samen met mede-crossganger
Germ. We stond op de Bayou in afwachting van My Baby die daar een set ging spelen. Het hek bood nog enige bescherming tegen de wind en hield je enkels droog omdat de poncho's die we aanhadden niet lang genoeg waren.
Omdat er al velen waren afgehaakt vanwege het dramatische weer, schat ik in dat er nog zo'n 30 man in de Bayou te vinden waren. My Baby kwam op, zag dat het publiek wel erg ver weg stond om nog een beetje te schuilen tegen de regen te vinden en nodigde ons allemaal uit op het podium zodat we ten minste nog een beetje droog stonden onder het luifeltje van het Bayoupodium. Onder het credo "The Show Must Go On" werden we toen getrakteerd op een soort huiskamerconcert wat me altijd bij zal blijven. Funky en gepassioneerd werd er gespeeld en omringd door een groep mensen werd een prachtige show opgevoerd.
Deze plaat weet het enthousiasme van dit trio goed te vangen. Hoewel in de stem van Cato soms wat te hard vinden voor de subtielere passages is haar bereik ook op deze plaat weer indrukwekkend. Dat My Baby zich niet in een genre weet te vangen bewijst ook deze plaat weer. Funk, Soul, gitaren; alles wordt door elkaar gespeeld. Het levert een puike 'unplugged' registratie op.