menu

The Rolling Stones - Bridges to Buenos Aires (2019)

mijn stem
4,00 (9)
9 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Eagle Rock

  1. (I Can't Get No) Satisfaction (5:20)
  2. Let's Spend the Night Together (4:05)
  3. Flip the Switch (4:03)
  4. Gimme Shelter (6:37)
  5. Sister Morphine (6:19)
  6. It's Only Rock 'N' Roll (But I Like It) (4:39)
  7. Saint of Me (5:13)
  8. Out of Control (7:31)
  9. Miss You (9:53)
  10. Like a Rolling Stone (6:25)

    met Bob Dylan

  11. Thief in the Night (6:19)
  12. Wanna Hold You (4:52)
  13. Little Queenie (4:18)
  14. When the Whip Comes Down (3:52)
  15. You Got Me Rocking (3:13)
  16. Sympathy for the Devil (8:11)
  17. Tumbling Dice (5:56)
  18. Honky Tonk Women (4:50)
  19. Start Me Up (4:20)
  20. Jumpin' Jack Flash (6:58)
  21. You Can't Always Get What You Want (5:48)
  22. Brown Sugar (7:01)
totale tijdsduur: 2:05:43
zoeken in:
avatar van west
Ja, wat moet je hier nou mee. Kort geleden verscheen al:
The Rolling Stones - Bridges to Bremen (2019)

Hier spelen ze in dezelfde tour, alleen met vier andere songs in de setlist. En Bob Dylan doet mee, als een Rolling Stone. De eerste 3 en de laatste 7 nummers staan in exact dezelfde volgorde. Ze spelen één van mijn favoriete songs van Bremen niet: Memory Hotel en ook geen Paint It Black. Ik pas dit keer. Of ik moet hier gaan lezen, dat dit wel heel erg goed is.

avatar van Jelle78
Ik snap persoonlijk niet zo goed waarom er in één jaar twee live albums van dezelfde tour moeten verschijnen. Het enige wat deze release toevoegt aan Bridges to Bremen is het Argentijnse publiek wat twee uur lang volledig uit hun plaat gaat. Dat is vooral een toegevoegde waarde aan de DVD/Blu-Ray. Op CD merk je daar vrij weinig van. Om de collectie compleet te houden vrees ik dat ik uiteindelijk toch weer voor de bijl zal gaan, maar essentieel is dit bepaald niet.

De versie van Like a Rolling Stone met Bob Dylan is zowel hilarisch als tragisch. Het heeft er alle schijn van dat Dylan het nummer bewust wil verkloten. Expres te laat of te vroeg inzetten, niet het juiste tempo aanhouden, dat soort dingen. Jagger heeft er zichtbaar moeite mee, maar weet zich er toch behoorlijk uit te redden. Geinig om te zien op de DVD/Blu-ray maar zonder de beelden klinkt het gewoon helemaal nergens naar.

avatar van lennon
Dylan kan gewoon al ruim 20 jaar niet beter vrees ik... niks bewust.

avatar van DargorDT
Van Bob Dylan verwacht ik helemaal niets, de man kan tegenwoordig amper nog zingen. Dit valt me eerlijk gezegd nog mee. Dylan wordt op glorieuze wijze gered door de band en Jagger. Ik heb speciaal dit nummer even aangeklikt, het maakte me wel nieuwsgierig.

Charmant hoe Jagger na afloop nog even Dylan in de schijnwerpers zet. "Bob Dylan!!" Alsof de man überhaupt iets heeft bijgedragen. Maar goed. Dylan is en blijft een legende. Had hij alleen maar op het podium staan grijnzen, dan was het nog steeds leuk (op de DVD dan).

Het geluid mag er trouwens wel zijn. Het klinkt warm en organisch. Komende week het hele albums eens luisteren.

avatar van Thunderball
4,0
Hiervan de Japanse blu ray (voor een extra 15 minuten aan persconferentie) en digipack met SHM cd's aangeschaft (de blauwe LP moet ik nog ontvangen).

Je kunt dit na Bremen van een paar maanden geleden beschouwen als een overbodig uitgebracht concert en ik begrijp meteen dat de gemiddelde consument hier niet veel aan heeft, maar als fan een extra soundboard en proshot beeld te bemachtigen, naast de al jaren op bootleg te verkrijgen tv en radio opnamen van een andere datum (30-03-'98) van de 1998 concerten te Buenos Aires, is gewoon heel erg gaaf!

Wanneer ik mij bedenk dat ik destijds mij werkelijk rot heb gekocht aan tientallen bootlegs van de Bridges to Babylon tour, waarvan de meesten niet meer dan wel ok publieksopname waren, dan zou het wel heel erg vreemd en wellicht zelfs hypocriet van mij zijn, om nu bij een tweede officiële release te zeggen, dat ik deze niet ga kopen, omdat dit overbodig zou zijn...

De geluidskwaliteit is stukken beter dan die van de officiële Bremen (de VGP bootleg was duidelijk helderder), zeker de gitaren zitten duidelijker vooraan in het geluid gemixt en het publiek weet veel meer sfeer mee te brengen, dan onze Oosterburen.

Dylan is een held en sowieso een meerwaarde i.p.v. voor de zoveelste keer een gewoon uitgevoerde versie van LARS te moeten horen. Geen enkele keer wanneer hij met ze op het podium staat is er een goed gelukte versie uit voort gekomen, maar altijd geinig om er bij te hebben. Na Ron en Keiths ervaringen tijdens Live Aid met Bob kunnen nu ook Mick en Charlie een keertje "lachen".

Ook sterk dat men er eens een keertje allerlei foutjes niet heeft uitgefilterd, maar gewoon er op heeft laten staan, waarvan When the whip.. het meest opvallende voorbeeld is. Wat er precies gebeurt is moeilijk te achterhalen, maar duidelijk is dat het eerste gedeelte de helft van de band vrolijk Respectable inzet en Jagger op een gegeven moment het spoor bijster is, om vervolgens heel handig tóch nog bij Whip... uit te komen.

Verder goede kwaliteit en zeker één, die ik nog vaker zal afspelen.



avatar van devel-hunt


Ik lees vooral dat Dylan het nummer hier verkloot, maar....het is maar net hoe je er naar kijkt en luistert.
Het is alsof Dylan het lachwekkend vind hoe Jagger alles uit de kast trekt om alle aandacht op zichzelf te vestigen met zijn toch wel aanstellerige maniertjes, wat voor de oerman Dylan waarschijnlijk heel pathetisch overkomt.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:14 uur

geplaatst: vandaag om 09:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.