Als ik een album toegestuurd krijg, wil ik mijn eigen oordeel kunnen vormen. Bio's lees ik dan ook niet. Althans, niet voordat ik mijn mening heb gevormd en achtergrond nodig heb Bijvoorbeeld als ik de band in kwestie niet ken. Dat leidt wel eens tot verrassingen. Dat het een heruitgave blijkt te zijn of zoiets als met Deap Lips.
In dit geval viel mij de schizofrenie op binnen de nummers. Alsof ze totaal uit elkaar werden gereten door iets boosaardigs of dat er stiekem een radicaal andere mix werd meegestuurd, buiten het medeweten van Deap Lips om. De verklaring ligt er letterlijk in dat er twee bands samenspelen, waarbij de een de ander er even tussenuit gooit en omgekeerd. Als geheel is het goed geslaagd te noemen.
De hoes zorgt wel voor wat verwarring overigens. Ik verwachtte toch een schreeuwerige, nog puistige punkband te gaan horen of een waarvan de leden die sprong naar volwassenheid nog steeds niet hebben gemaakt. Over die diepere lippen maar niet te spreken. Alleen de eerste maten lijken aan de verwachting te gaan doen, maar zodra de stem inzet, is dat over en duurt het nog vier nummers voordat het echt stevig wordt.
Niets van dat alles. Deap Vally maakt, vooruit aardige pop punk zoals heel veel dames bands uit de regio van Los Angeles in de jaren 10 maakten en The Flaming Lips zijn mij altijd te vaag geweest. De combinatie werkt echter voor zeker 70% op dit album. Soms wordt het wat te ver gezocht zoals in de Steppenwolf cover 'The Pusher', De eerste circa 7 songs gaan er allemaal in, wat mij betreft. De mix van vaagheid en stevige liedjes, maar ook de vreemde erupties of juist rustige sequenties. Het verrast niet alleen, het is goed.
'Deap Lips' vergt een zeker muzikaal avonturisme, maar de rit is zeker de moeite waard.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstailge post op
WoNoBloG.