Ihsahn - Telemark (2020)

Lekker tussendoortje van Ihsahn, deze EP. Kant B, met covers van Iron Maiden en Lenny Kravits is aardig maar zal niet snel meer gespeeld worden. Kant A bevat een drietal sterke nummers, die wat directer en rauwer klinken dan het werk op zijn laatste twee albums, en weer een beetje teruggaan naar zijn blackmetalroots. Geen toetsen, alleen bas, gitaar, drums en af en toe komt de saxofoon weer ten tonele.

Ihsahn weet altijd wel weer te verrassen. Dat is niet anders op Telemark. De man achter Emperor liet op zijn eigen releases steeds meer progressieve dingetjes doorklinken en liet daarbij vrijwel geen bron onaangeroerd.

Telemark is de plaats waar de man zijn thuisbasis heeft dus leek een 'back to roots' dinges met deze titel voor de hand te liggen. Dat is slechts ten dele waar. De drie nieuwe nummers laten een meer rechtdoorzee geluid horen dat een beetje herinnert aan Emperor maar nog meer aan het debuut The Adversary. Ihsahn houdt de boel eenvoudig en direct. Slechts het titelnummer kent wat progressievere wendingen.

Dan worden we ook nog verblijd met een tweetal covers waarvan Rock And Roll Is Dead van Lenny Kravitz het minst voor de hand ligt. Leuke keuze, maar verschrikkelijk om aan te horen. Ihsahn moet een black n roll adaptatie in het achterhoofd hebben gehad maar dat komt nauwelijks uit de verf.

Wrathchild is de meer traditionele metalkeuze en die is verder ook weinig bijzonder al is de inkleuring door blazers toch wel weer lekker eigenwijs.

Al met al is Telemark een aardig tussendoortje maar het mag in de verste verte niet de schoenveters vastknopen van Àmr en Das Seelenbrechen.

De opener is toch wel zeer de moeite waard, bleek ook wel uit het "maak kennis met metal anno 2020" topic. De song erna is wel goed gespeeld maar kent weinig verrassingen. Daarna wordt de progrock kaart getrokken voor het titelnummer. De Noorse boosman komt pas na ruim 3 minuten vertellen wat hij nou van de hoge accijns op alcohol vindt in Scandinavië maar tegen die tijd is het themariffje al zon beetje uitgewerkt. Terug naar track 1 dus. Ohnee, de covers nog. Nee & nee, track 1 toch maar als dat niet in strijd is met waar de man voor staat.

Drie redelijke nieuwe tracks en twee overbodige covers; dat is de oogst van deze EP. Er wordt ditmaal in het noors gezongen, maar ik hoor Ihsahn toch liever in het engels. Het nieuwe materiaal is aan de stevige kant en avontuurlijk genoeg, maar de drie songs weten helaas niet echt te beklijven. Ik heb Ihsahn al met al wel eens beter uit de hoek horen komen.

Burzum-eske hoes.

Een zoethoudertje van Ihsahn, welaan! Natuurlijk zijn het vooral de eerste drie tracks die interessant zijn (al vind ik de blazers in cover Wrathchild wel fijn gedaan; het geeft de song een frisse, frivole toets). Stridig vind ik meteen het beste nummer van de EP, donker en dreigend. Nord lijkt daar een doorslagje van te zijn, en het titelnummer (dat verwijst naar de heimat van Vegard Sverre Teitan, zoals de man echt heet) bevat wat meer durf en zin voor experiment. Maar voor een eigenwijze vent als Ihsahn is dit een tamelijk conventioneel plaatje geworden.

Het is dus vooral uitkijken naar écht nieuw werk van de Noor. Lenny Kravitz-covers mogen wat mij betreft vermeden worden.

3 sterren