menu

Green Day - Father of All Motherfuckers (2020)

Alternatieve titel: Father of All...

mijn stem
2,58 (55)
55 stemmen

Verenigde Staten
Punk / Rock
Label: Reprise

  1. Father of All... (2:31)
  2. Fire, Ready, Aim (1:52)
  3. Oh Yeah! (2:51)
  4. Meet Me on the Roof (2:39)
  5. I Was a Teenage Teenager (3:44)
  6. Stab You in the Heart (2:10)
  7. Sugar Youth (1:54)
  8. Junkies on a High (3:06)
  9. Take the Money and Crawl (2:08)
  10. Graffitia (3:17)
totale tijdsduur: 26:12
zoeken in:
avatar van frolunda
2,5
Vier jaar geleden wist Green day zich met Revolution Radio nog aardig te herstellen van het matige drieluik Uno,Dos,Tré! waar ze in 2012 mee voor de dag kwamen.Na een aantal draaibeurten lijken ze met Father of All Motherfuckers weer terug bij af te zijn.
De songs vind ik hier nog niet ééns de grootste boosdoener ;de matige productie,de vaak irritante vocalen (die soms te bewerkt klinken) en de nog meer stuitende hoge stemmetjes bij de achtergrondzang,zijn stuk voor stuk elementen van Green Day's nieuwe plaat die mijn luisterplezier danig verknallen.
Vind sowieso dat sixties geluid op het eerste gedeelte van het album niet al te geslaagd.Alleen Meet Me on the Roof kan er mee door en was zelfs nog een stuk beter geweest zonder die vervelend hoge 'backing vocals' .Het Beatlesque Stab You in the Heart is ook niet slecht maar of dat nou iets voor Green day is,niet echt en zou het zodoende aan andere bands overlaten.
Pas op het einde weet het kwartet zich nog aardig te herpakken met Junkies on a High,Take the Money and Crawl en Graffitia,drie redelijk goede songs die Father of All Motherfuckers dan wel niet meer weten te redden maar als voorbode voor de band's volgende muzikale stap in ieder geval nog wat hoop geven voor de toekomst.

avatar van WoNa
4,0
Een ex-collega was heel vaak wild van een nieuwe band. Telkens als de tweede plaat uitkwam, was ze ontstemt en bij de derde plaat fan af. Niets haalde het bij de glorieuze kennismaking met iets nieuws. Het nieuwe bij Green Day was voor mij, net als voor het gros van de wereld, de single 'Basket Case' en het album 'Dookie'. 'Insomnia' vond ik daarna niet veel, maar een album als 'Nimrod' liet prima groei zien die uitmondde in 'American Idiot', dat de band naar de grootste podia bracht en multi miljonairs maakte. Wat doe je daarna?

Dat was zeker wisselend, maar als ik naar Fathers Of All Motherfuckers luister, dan hoor ik een prima inventief, nee, niet vernieuwend, album, waar de heren lekker van leer trekken. Ik kan hier heel goed naar luisteren en het brengt alles wat ik van een degelijk Green Day album verwacht. Melodieuze, tegen punkpop aanschurkende punkrock. Hier en daar een geleend stukje muziek dat mooi verweven zit in de eigen song. Een band die zichzelf kan opblazen tot buitenaardse proporties, als een punkrock 'Ironman' zeg maar. Drie mannen die een stadion opblazen met hun muur van geluid.

Nee, ik ben niet verrast, maar hoe vaak kan een band dat doen zonder zichzelf helemaal niet meer te zijn? Ik ben wel aangenaam verwend met een lekker plaat vol prettige melodieën.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:56 uur

geplaatst: vandaag om 10:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.