Tony Christie - Star Collection (1992)

Is Tony Christie een guilty pleasure ? Volgens Dave Grohl bestaan die niet ("als je iets leuk vindt, kom er dan gewoon voor uit"), dus vooruit: Tony Christie (Anthony Fitzgerald, 1943-) heb ik altijd beschouwd als iemand die zowel qua timbre als qua repertoire (en dus ook qua marktsegment) in de voetsporen van Tom Jones probeerde te treden, maar ondertussen heeft hij toch wel een paar erg leuke nummers gemaakt. Zijn echt grote top-40-succes bleef eigenlijk beperkt tot twee hits in 1971, I did what I did for Maria (#2 in Engeland) en Amarillo (#4 in Nederland), hoewel hij in Nieuw-Zeeland nog wel langer populair bleef.
        Zelf leerde ik Christie kennen via de verzamelelpee Las Vegas in de platencollectie van één van mijn oudere zussen, en toen ik op zoek ging naar een goede CD-compilatie moesten daar dan ook per se alle hoogtepunten van die LP op staan. Nog niet zo eenvoudig, want er circuleren werkelijk tientallen Greatest Hits-platen van hem, maar deze Duitse Star Collection-CD heeft dan toch alles wat ik van Christie wilde hebben : natuurlijk zijn twee grote hits, maar ook de lekkere up-tempo-krakers Smile a little smile for me en Give me your love again (met een Four Tops-achtig koortje) en de sterke protestsong God is on my side (inclusief verwijzingen naar Vietnam ["little towns tumble down in sheets in flame"] en een krachtig refrein: "They tell me God is on my side, sitting high on my shoulder all the way / That means anything I do is A-OK / As long as God is on my side, then commandment number six don't mean a thing / Well if God is on my side in this war, I don't want no part of Him").
        Las Vegas is denk ik wel het beste nummer dat hier op staat, met een sterke tekst over het draaiende roulettewiel dat weerspiegeld wordt in de muzikale cirkel-motieven van strijkers en gitaar, en een basgitaar die tijdens de laatste minuut los mag gaan op een manier die je niet verwacht op een top-40-single uit die tijd. Mijn persoonlijke favoriet is echter de ballade Frankie, in 1978 een kleine Nederlandse hit voor Lee Towers maar onovertroffen in de originele versie van Christie, met een snik in de melodie (en in zijn stem) die mij op de een of andere manier recht in het hart treft. (En het was juist dít voor mij zo essentiële nummer dat zo moeilijk te vinden was op zijn verzamel-CD's...)
        Dat er daarnaast wel wat melige nummers op staan (zoals de kleine hit Don't go down to Reno of de vriendin-komt-om-bij-auto-ongeluk-tranentrekker Drive safely darlin' ) neem ik wel voor lief, het gaat uiteindelijk toch om die hoogtepunten, en in die paar nummers is Christie eigenlijk niet minder dan, bijvoorbeeld, Tom Jones. (Ook nog een bizar nummer : I never was a child gaat over een man die klaagt dat hij nooit echt kind heeft kunnen zijn omdat zijn ouders rondreizende vaudeville-artiesten waren – "The only friends I had / Were showmen like my dad / And none of them could see / The little boy in me!")
        Kortom, een prima verzameling met minimale annotatie (titels, speelduur en auteurs, de laatsten vaak het succesvolle team van componist Mitch Murray en tekstschrijver Peter Callander die ook verantwoordelijk waren voor hits van zulke verschillende artiesten als Cliff Richard, Paper Lace, Agnetha Fältskog, Georgie Fame, Shirley Bassey, Nana Mouskouri en de Tremeloes) en een vrijwel anoniem boekje maar een prima geluid. Heerlijk jeugdsentiment waar ik nog steeds erg vrolijk van kan worden.