menu

Loathe - I Let It In and It Took Everything (2020)

mijn stem
3,58 (26)
26 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: SharpTone

  1. Theme (1:23)
  2. Aggressive Evolution (3:27)
  3. Broken Vision Rhythm (2:35)
  4. Two-Way Mirror (5:00)
  5. 451 Days (1:39)
  6. New Faces in the Dark (3:12)
  7. Red Room (2:03)
  8. Screaming (5:54)
  9. Is It Really You? (4:47)
  10. Gored (3:07)
  11. Heavy Is the Head That Falls with the Weight of a Thousand Thoughts (4:17)
  12. A Sad Cartoon (5:15)
  13. A Sad Cartoon [Reprise] (1:15)
  14. I Let It In and It Took Everything... (5:20)
totale tijdsduur: 49:14
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
4,0
Ik ben ontzettend benieuwd naar deze plaat. Er zijn al vier tracks vrijgegeven (Aggressive Evolution, Two-Way Mirror, New Faces in the Dark en Gored) en die zijn allemaal fantastisch! Gored is heerlijk meedogenloos: bruut, ongemakkelijke industriële sfeer, doorleefde vocalen, zwaar laag gestemde gitaren en aanvallende drumpartijen. Een band als Code Orange komt hierin naar voren, maar ook Will Haven. New Faces in the Dark en Aggressive Evolution zitten een beetje in het midden: meedogenloos, maar ook prachtige dromerige passages. Two-Way Mirror duikt daarentegen volledig in een ronduit prachtige rijke shoegazende sound met softe semi-fluisterende vocalen die me doet denken aan Deftones ten tijde van Koi No Yokan.

avatar van Sammy
4,0
Toegevoegd omdat ik de eerste nummers fantastisch vind! Erg benieuwd naar de hele plaat, zeker omdat hun eerste in potentie erg goed was, maar niet over de gehele linie sterk.

avatar van Don Cappuccino
4,0
Deze plaat is afgelopen vrijdag uitgekomen. Na de previewtracks was ik ontzettend benieuwd naar deze plaat. Loathe heeft enorme vooruitgang geboekt ten opzichte van The Cold Sun en toont flink wat ambitie, maar er zijn ook zeker zaken waar de band nog beter uit de verf kan komen op toekomstig werk.

Het wordt vrij duidelijk dat de band stiekem vele malen beter is in het melancholische en melodieuze shoegazewerk à la Deftones dan het brute laag gestemde metal/hardcorewerk waar de oorsprong ligt. De tracks in de ''Deftones"-stijl zoals Two-Way Mirror en A Sad Cartoon springen met kop en schouders boven de rest uit, dat is 4,5/5*materiaal. De band gebruikt zijn ''heavy'' kant dan ook heel erg smaakvol binnen de algehele dromerige sfeer van deze tracks. Het metal/hardcorewerk is ontzettend lekker, maar is niet enorm opzienbarend. Qua album-flow mist de plaat een beetje vloeiendheid.

Om een referentie te geven van een andere veelzijdige progressieve metalcoreplaat die afwisselt tussen dromerige shoegaze/ambient en bruut laag gestemd riffwerk: Time Will Die and Love Will Bury It van Rolo Tomassi. Een plaat die ook rond de 50 minuten duurt, maar qua album-flow waanzinnig goed in elkaar zit waardoor er constant momentum wordt opgebouwd. Dat mist op deze plaat ietwat: ook door de aangename ambient-interludes die voor mij niet heel veel toevoegen.

Nu lijkt het allemaal vrij gematigd, maar over de gehele linie is dit een hele sterke plaat die ik nog veel ga luisteren. Toch zijn er genoeg tekenen dat deze band nog veel meer kan. Het uitdiepen van de shoegazende richting zonder het zware geluid te verliezen zou heel mooi zijn.

avatar van Sammy
4,0
Het blijft een beetje schizofreen bij deze band. Grotendeels prachtige songs die misschien wel meer Deftones white pony klinken dan Deftones zelf. Ik snap de lompere passages wel, maar het zorgt ook enigszins voor een disbalans in het geheel. Don Cappuccino verwoordt het eigenlijk perfect; ook ik ben benieuwd naar de toekomst van deze band.

avatar van Don Cappuccino
4,0
Off-topic, maar ook weer niet: wie deze plaat gaaf vond moet volgend jaar de aankomende plaat van Spiritbox in de gaten houden. Deze band is momenteel met zijn singles een terechte hype aan het genereren binnen moderne metalkringen. De nieuwste track genaamd Constance is echt bloedmooi. De singles (Rule of Nines, Blessed Be, Holy Roller en Constance) hebben dezelfde balans tussen atmosferische shoegazende tracks en ronduit brute lage metalcore.

avatar van james_cameron
3,5
Schizofrene metal; de band combineert op vakkundige wijze een Deftones-achtig geluid met brute deathcore, resulterend in een imposant maar op den duur nogal vermoeiend album. Steeds wanneer het songmateriaal in sfeervol en meer ingetogen vaarwater terechtkomt wordt je keihard wakkergeschud en vliegen de loodzware riffs en krijszang je om de oren. Intense materie, meeslepend en overtuigend gebracht maar sporadisch een beetje onevenwichtig.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:49 uur

geplaatst: vandaag om 10:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.