Deze plaat is afgelopen vrijdag uitgekomen. Na de previewtracks was ik ontzettend benieuwd naar deze plaat. Loathe heeft enorme vooruitgang geboekt ten opzichte van The Cold Sun en toont flink wat ambitie, maar er zijn ook zeker zaken waar de band nog beter uit de verf kan komen op toekomstig werk.
Het wordt vrij duidelijk dat de band stiekem vele malen beter is in het melancholische en melodieuze shoegazewerk à la Deftones dan het brute laag gestemde metal/hardcorewerk waar de oorsprong ligt. De tracks in de ''Deftones"-stijl zoals Two-Way Mirror en A Sad Cartoon springen met kop en schouders boven de rest uit, dat is 4,5/5*materiaal. De band gebruikt zijn ''heavy'' kant dan ook heel erg smaakvol binnen de algehele dromerige sfeer van deze tracks. Het metal/hardcorewerk is ontzettend lekker, maar is niet enorm opzienbarend. Qua album-flow mist de plaat een beetje vloeiendheid.
Om een referentie te geven van een andere veelzijdige progressieve metalcoreplaat die afwisselt tussen dromerige shoegaze/ambient en bruut laag gestemd riffwerk:
Time Will Die and Love Will Bury It van Rolo Tomassi. Een plaat die ook rond de 50 minuten duurt, maar qua album-flow waanzinnig goed in elkaar zit waardoor er constant momentum wordt opgebouwd. Dat mist op deze plaat ietwat: ook door de aangename ambient-interludes die voor mij niet heel veel toevoegen.
Nu lijkt het allemaal vrij gematigd, maar over de gehele linie is dit een hele sterke plaat die ik nog veel ga luisteren. Toch zijn er genoeg tekenen dat deze band nog veel meer kan. Het uitdiepen van de shoegazende richting zonder het zware geluid te verliezen zou heel mooi zijn.