aERodynamIC schreef:
Toen ik de hoes zag dacht ik gelijk aan een oud album, maar er stond toch echt 2020.
Dit had ik dus ook. En eerlijk gezegd klinkt de plaat me ook wel oud in de oren, en dat bedoel ik positief. Warm en authentiek. Het Afrikaanse sfeertje zorgt voor een exotische broeierigheid die het midden houdt tussen wild feestgedruis en een bedwelmende loomheid. Het relaxte spel van Tony Allen komt die sfeer alleen maar ten goede; de metronoom die de grooves verzorgt en het album in gang houdt. Geen wonder dat hij door Fela Kuti, hoewel ze elkaar ook weleens in de haren vlogen, zo werd gewaardeerd.
Van Hugh Masekela ken ik weinig tot niets, maar zijn spel is secuur en warm; geen noot teveel op deze plaat, alles mooi uitgebalanceerd. Dat beide heren mogen rusten in vrede; dit is in ieder geval een mooi, waardig afscheid van het tijdelijke.
4 sterren