menu

Green Carnation - Leaves of Yesteryear (2020)

mijn stem
3,80 (28)
28 stemmen

Noorwegen
Rock / Metal
Label: Season of Mist

  1. Leaves of Yesteryear (8:03)
  2. Sentinels (5:42)
  3. My Dark Reflections of Life and Death (15:36)
  4. Hounds (10:10)
  5. Solitude (5:05)
totale tijdsduur: 44:36
zoeken in:
avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Nieuw album van Green Carnation, dat is in de basis toch wel iets om naar uit te kijken. Het werd gepresenteerd als een album met nieuw materiaal, al komt de titel van track 3 wel erg bekend voor.

avatar van snarf349
Casartelli schreef:
Nieuw album van Green Carnation, dat is in de basis toch wel iets om naar uit te kijken. Het werd gepresenteerd als een album met nieuw materiaal, al komt de titel van track 3 wel erg bekend voor.

Als dat hetzelfde nummer is van het album uit 2002. Dan is het niet verkeerd dat ze dat nummer opgepoetst hebben.

avatar van snarf349
Het titelnummer is nu te beluisteren op Spotify!

avatar van Alicia
4,5
Leaves of Yesteryear klinkt alvast lekker en dit nieuwe album van Green Carnation wordt de tweede 'progressieve metal' plaat dit jaar waar ik weer echt naar uit kijk!

Alicia schreef:
Leaves of Yesteryear klinkt alvast lekker en dit nieuwe album van Green Carnation wordt de tweede 'progressieve metal' plaat dit jaar waar ik weer echt naar uit kijk!


Helemaal eens, luister momenteel ter voorbereiding op dit nieuwe werk naar hun magnus opus'https://www.musicmeter.nl/album/23637. blijft een weergaloos album. Ook ik kijk erg uit naar het voltallige nieuwe werk.

ps, Alicia, ik zie dat je het ultralange LoD, DoD met maximale score gewaardeerd hebt, ken je: Echolyn - Mei (2002) - ook zo'n lang meesterwerk.

avatar van Alicia
4,5
Als je - na pakweg 14 jaar - met een album komt waarvan één song een bewerking is van My Dark Reflections of Life and Death uit het jaar 2000 plus een heuse cover, dan zou dit wel eens te denken kunnen geven.
Maar wat een plezier! Dat oude Green Carnation liedje is nu dan toch ook écht mooi geworden. Erger nog, het doet mij zelfs verlangen naar dat schitterende, zestig minuten durende Light of Day, Day of Darkness. Ook de Black Sabbath hekkensluiter vind ik vrij goed gelukt, ondanks het feit dat deze Solitude door de bank genomen minder imponeert dan het origineel.

Voor het overige is dit een fraai én grotendeels stevig album geworden met weliswaar 'slechts' drie originele nummers, maar gelukkig ook - wát een feest - vol schitterende momenten.

Ik hoop dan ook dat Green Carnation nu eens keertje echt serieus doorpakt met het maken van dit soort fraaie progressieve metal.

avatar van ProGNerD
4,0
Voor een progfanaat die zich steeds breder richting (prog)metal orienteert zijn het mooie tijden *; er komt veel moois uit en soms leidt dat tot "ontdekkingen" met terugwerkende kracht, zoals het voor mij tot nog toe onbekende Green Carnation: Top album !

*: los van de Corona crisis die de muzieksector natuurlijk hard raakt...

avatar van Zagato
Tja wat te zeggen over dit album? Dat het hun beste album Light of Day, Day of Darkness niet overtreft. Dat, zoals Alicia ook al zei, de hoeveelheid nieuwe nummers wat mager is na 14 jaar. Dat er een overbodige cover op staat.

Maar los van die constateringen is het een genietbaar album geworden waar ik nog een paar keer naar ga luisteren.

avatar van Guinness1980
4,5
Mijn eerste kennismaking met deze band. Afgelopen weekend enkele malen beluisterd en ben er van onder de indruk. Dit kon weleens hoog in mijn eindejaarslijstje terecht kunnen komen!

avatar van Ayreonfreak
Ben ik de enige die vind dat de muziek van Green Carnation is opgeschoven naar die van Borknagar? Of valt het mij nu gewoon pas op?

avatar van ProGNerD
4,0
Guinness1980 schreef:
Mijn eerste kennismaking met deze band. Afgelopen weekend enkele malen beluisterd en ben er van onder de indruk. Dit kon weleens hoog in mijn eindejaarslijstje terecht kunnen komen!

Herkenbaar...

avatar van AOVV
3,0
Geen geweldig album, maar de composities zitten goed in elkaar (al vind ik de Black Sabbath-cover aan het eind inferieur aan het origineel en een beetje overbodig). Waarom het kwartje niet valt, kan ik moeilijk uitleggen. De klik is er niet, zo simpel is het. Dit genre ligt me anders wel (zij het met mate), en er is ook genoeg variatie ingebouwd.

Dat de leden van Green Carnation vaklui zijn, dat is wel te horen. Dat vakmanschap zou misschien wel het euvel kunnen zijn voor mij; het ontbreekt 'm aan rauwe randjes, naar mijn mening.

3 sterren

avatar van namsaap
4,5
Mijn review op Zware Metalen

Het Noorse Green Carnation werd al in 1990 opgericht door Tchort (Terje Vik Schei) maar kwam aanvankelijk niet verder dan één demo waarna Tchort naar Emperor vertrok en de overige bandleden, minus zanger, In The Woods… oprichtten. Het duurde vervolgens tot 1998 voordat de band weer bij elkaar kwam om in 2000 het debuut Journey To The End Of The Night uit te brengen, gevolgd door het epische Light Of Day, Day Of Darkness in 2001.

Waar de band op deze twee albums vooral progressieve doom en folk georiënteerde metal liet horen verschoof de muziekstijl op de navolgende albums A Blessing In Disguise (2003) en The Quiet Offspring (2005) steeds verder naar progressieve rock tot de band in 2006 met Acoustic Verses een geheel akoestisch album uitbracht. In 2007 kondigde Tchort het einde van de band aan. Sinds 2014 is de band echter weer bij elkaar voor optredens, en met Leaves Of Yesteryear is er dan eindelijk ook een nieuw album uit.

Het geluid van Green Carnation anno 2020 is een samenkomst van de doomgeoriënteerde vroege albums en de latere progrock, waarbij het geheel meer gepolijst klinkt en vooral massaler dankzij de prominentere rol van de toetsen en harmonieuze gitaarpartijen.

Het titel- en openingsnummer doet vooral in het begin dankzij de gitaarriff en het wisselend gebruik van 6/8 en 7/8 maatsoorten denken aan Fates Warning. De opbouw van dit nummer zit ingenieus in elkaar zonder ingewikkeld te klinken en werkt langzaam naar een mooie climax toe. Het navolgende Sentinels opent langzaam waarbij in de verte de doominvloeden van de vroege dagen te ontwaren zijn. In het refrein schakelt de band verrassend in een hogere versnelling om het nummer te transformeren tot een uptempo rocknummer, inclusief koortjes.

Luisteraars die de band vanaf het begin volgen kennen het nummer My Dark Reflections of Life and Death al van het debuut Journey To The End Of The Night. Het nummer heeft een enorme make-over gekregen, waarbij het kale geluid van het origineel plaats heeft gemaakt voor het grootse en brede geluid van het huidige Green Carnation. Deze nieuwe versie mist wellicht de charme van het origineel maar dat zal de luisteraar die het verleden van de band niet kent worst zijn. Ook in zijn huidige vorm is dit een erg sterk nummer.

Hounds is het laatste eigen nummer van deze plaat en heeft, mede door het overvloedige gebruik van het Hammondorgel, een geluid dat doet terugdenken aan de jaren zeventig. Na het geweld van de voorgaande drie nummers haalt deze song, alhoewel niet slecht, toch niet het niveau van het eerste deel van deze plaat. Het album sluit af met een geslaagde versie van het Black Sabbath-nummer Solitude.

Al met al laat Leaves Of Yesteryear me met een verdeeld gevoel achter. Na veertien jaren met een album op de proppen komen waarvan een aanzienlijk deel bestaat uit een herbewerking van een oud nummer en een cover komt ietwat armoedig over. Het niveau van de nieuwe nummers is echter erg hoog en stemt me hoopvol voor de toekomst van deze band. De score voor dit album mag dan ook aan deze nummers toegekend worden.

Score: 86/100

avatar van Rinus
4,0
Erg goed album. De nieuwe eigen nummers zitten goed in elkaar geschroefd met veel ruimte voor variatie en opbouw. Het opnieuw opgenomen My dark reflections ..... klinkt nu, zoals het had moeten zijn. Het origineel klonk, op zijn zachtst gezegd, mager en ijl, zelfs onuitgewerkt. Dus de band heeft hiermee een goede keuze gemaakt Nu is het uitgegroeid tot een geweldige track. De BS cover Solitude klinkt goed, zeker als afsluiter, maar ik weet dat de band ook met rustige songs op voorgaande albums juweeltjes heeft afgeleverd. Dat had nu ook gekunnen.

avatar van notsub
4,5
"Pain is self-inflicted"

Deze CD blijft het gehele jaar maar terugkeren en dat is niet voor niets. Het is gewoon een heerlijke CD geworden. Het is qua nieuw materiaal duidelijk kwaliteit over kwantiteit, maar dat is hier een uitstekende keuze. Er zit een heerlijke flow in de plaat, die gedragen wordt door een hoorbaar ontspannen benadering. Daarbij wordt echt de tijd genomen de songs in te vullen en te presenteren zoals ze bedoeld zijn. Veelvudige referenties naar doom en de jaren zeventig maken dit bovendien een enorm sfeervolle relaease, één van de betere van dit jaar!

avatar van Alicia
4,5
En... er zit hoogstwaarschijnlijk weer wat aan te komen!
Prachtige nieuwe single:

The World Without a View

Gast
geplaatst: vandaag om 03:10 uur

geplaatst: vandaag om 03:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.