Sta me toe mezelf even te citeren uit het topic jazz-album van de week:
Ahmad Jamal staat over de hele wereld bekend als een van de Groten, maar wie nu speurt naar de meest baanbrekende jazz zou hem bijna over het hoofd zien. Hij heeft geen bijzonder dramatisch levensverhaal en is niet jong gestorven (hij leeft zelfs nog), noch zijn de platen waarmee hij beroemd werd onder de meest experimentele van hun tijd. Wel hoeft Jamal, met zijn briljante timing en harmonieuze maar spaarzame stijl, niet in de schaduw te staan van wlke jazzpianist dan ook.
At The Pershing: But Not For Me, een selectie van de liveopnames die zijn trio maakte op 16 januari 1958 in het Pershing Hotel in Chicago, is een uitstekend voorbeeld van het soort ongeziene klassieker dat ik hierboven bedoelde: met meer dan een miljoen verkochte exemplaren is het een van de meest succesvolle instrumentale jazzplaten ooit, en bijna in alle lijstjes van jazzcritici haalt deze de maximale score. Maar niet altijd en overal: een hele uitdagende plaat is het niet, en jazzmagazine Downbeat beschuldigde Jamal er indertijd van 'cocktail music' te maken. Zou kunnen, maar voor mij is deze plaat toch een bewijs dat het niet altijd heel moeilijk hoeft te zijn om je in vervoering te kunnen brengen.
Ik ga er nog een half sterretje bovenop gooien.