menu

Mark Lanegan - Straight Songs of Sorrow (2020)

mijn stem
3,61 (84)
84 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Heavenly

  1. I Wouldn't Want to Say (5:46)
  2. Apples from a Tree (1:55)
  3. This Game of Love (4:48)
  4. Ketamine (2:40)
  5. Bleed All Over (3:35)
  6. Churchbells, Ghosts (4:53)
  7. Internal Hourglass Discussion (3:49)
  8. Stockholm City Blues (3:38)
  9. Skeleton Key (7:05)
  10. Daylight in the Nocturnal House (3:05)
  11. Ballad of a Dying Rover (4:36)
  12. Hanging On (For DRC) (2:10)
  13. Burying Ground (4:46)
  14. At Zero Below (4:40)
  15. Eden Lost and Found (2:46)
totale tijdsduur: 1:00:12
zoeken in:
avatar van henkiev
5,0
Skeleton Key is in ieder geval al een geweldig nummer!

avatar van Poles Apart
4,0
"Soundtrack" van z'n deze maand te verschijnen autobiografie. Het wroeten in z'n persoonlijke geschiedenis was pijnlijk en zwaar, aldus Lanegan, maar schijnt veel moois opgeleverd te hebben, kan zo maar eens z'n beste album sinds lange tijd worden.


Bleed all over doet me niet zoveel. Skeleton Key is daarintegen echt klasse.
Kijk erg uit naar de biografie. Zal wel een gezellig boek worden


avatar van EttaJamesBrown
3,5
Skeleton key mag op de stapel ‘klassiekertjes’ , de andere 2 (nog) niet.

avatar van Poles Apart
4,0
Album (en autobiografie) in bestelling staan - de plaat verschijnt overigens een week eerder dan hier aangegeven, 8 mei dus. Autobiografie al op 30 april.

Vind "Blues Funeral" z'n laatste echt goede plaat, hoop dat deze eindelijk weer eens een uitschieter naar boven is.

avatar van milesdavisjr
2,5
Vandaag het plaatje een paar keer aan een luisterbeurt onderworpen en het valt mij nog niet mee. De snelheid in kwantiteit begint langzamerhand een beetje zijn weerslag te hebben op de kwaliteit. Toegegeven, het wordt nergens slecht maar om nu te zeggen dat het songmateriaal je bij de strot grijpt, dan is het antwoord nee. Het songmateriaal is donker van aard, de teksten zwartgallig of zelfs destructief en de muziek vormt daar een weergave van, de nummers liggen een beetje in het verlengde van zijn vorige plaat; Somebody's Knocking maar de elektronische elementen liggen er iets minder dik op. Natuurlijk zorgen de nodige arrangementen voor wat sfeer maar de strijkers, violen en pianoklanken kunnen wat mij betreft niet verhullen dat een flink aantal songs bestaan uit wat ideeën die (naar mijn mening) onvoldoende zijn uitgewerkt. Nummers als This Game of Love, Internal Hourglass Discussion, Daylight In the Nocturnal House en afsluiter Eden Lost and Found lijden aan een dergelijk euvel. Repeterende ritmes en melodieën zonder afwisseling en dat is jammer. Tekstueel gezien behoort Lanegan wat mij betreft tot de eredivisie in het genre van singer/songwriters en ook vanuit muzikaal oogpunt heeft hij toch enkele heerlijke worpen in het verleden afgeleverd, dit werk kan daar niet mee wedijveren.

DeMeine
Muziekaal composities erg gewoontjes. Teksten goed genoeg. Voordracht voldoende. Dus dat betekent respectievelijk 2, 4 en 3 = 9 : 3 mondt uit in eindcijfer 3.

avatar van koosknook
3,5
Album is al een pak beter dan de vorige; minder geforceerd en sterkere composities.
Maar hij kan nog zo veel beter . Ik mis nog immer de passie.

avatar van zamozen
4,5
Valt op dit moment nog een beetje tegen op een paar uitschieters na Stockholm City Blues en
Skeleton Key. Vorige album was meer mijn smaak. Maar ga dit album zeker nog een paar keer luisteren om het een kans te geven. Churchbells ghost vind ik trouwens ook een heel mooi nummer.

avatar van zamozen
4,5
Ik begin het toch wel goed te vinden zeker met oordopjes in

avatar van Poles Apart
4,0
Vind deze een stuk beter dan de laatste albums, ja, er staan nog een paar mindere goden op, maar de rustigere, meer ingetogen nummers zijn talrijker, beter uitgewerkt en een stap in de goede richting. Dit album is veel meer in balans en meer gelaagd/beter geproduceerd dan z'n voorgangers. Mark lijkt meer moeite te hebben gedaan ook. Heb de LP nog niet binnen helaas, Bank Holiday gisteren, dus geen post.

avatar van henkiev
5,0
Zijn beste plaat sinds jaren!

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Mwaoh, ik ben nog niet echt overtuigd. Houston is beter, maar die is ouder dan dat het nieuw is.

avatar van spoon
2,5
Futloos!

avatar van milesdavisjr
2,5
In vergelijking tot de meeste albums van Lanegan vormt dit wat mij betreft een van de zwakste schijven van de beste man. Dat heeft te maken met een aantal oorzaken; weliswaar vormt het schijfje een coherent geheel maar echte toppers staan er wat mij betreft niet op. Dat heeft op zijn beurt weer te maken met het herhalende karakter van de nummers, het sleept zich maar voort zonder zich te ontvouwen in afwisselende songs. Opener I Wouldn't Want To Say vormt daar al een voorbeeld van. Bijna 6 minuten lang zit je te luisteren naar een vervelende zanglijn, toegevoegde irritante bliebjes en ruis. Het getokkel van Apples from a Tree moet enigszins verwijzen naar begin jaren 90 maar is wel erg simpel. De toevoeging van een zangeres bij This Game of Love is redelijk maar als overtuigt ook niet. En zo sleept het geheel zich op saaie wijze voort, mis ik de onderhuidse sfeervolle elementen en de creatieve invalshoek. Tenslotte betrekt Mark je te weinig bij de songs, zijn zang klinkt nu vaak verveeld, de meest zware onderwerpen passeren de revue, genoeg voer om je ziel en zaligheid erin te leggen zou je zeggen maar Lanegan blijft afstandelijk. En daar zit hem ook de crux, een dergelijke insteek - in lijn met zijn biografie - had een intense schijf kunnen opleveren maar dat is het niet geworden. Voor mijn gevoel vormt deze worp een samenraapsel van ideeën/leftovers en had Lanegan dergelijke songs langer moeten laten weken, laten groeien, aan moeten schaven enzovoort. Weliswaar net aan voldoende maar ik ben bang dat dit plaatje stof gaat happen in tegenstelling tot zoveel andere releases van deze bard.

DeMeine
henkiev schreef:
Zijn beste plaat sinds jaren!


Grappig

avatar van Sjaakspeare
3,5
Een opvallend wisselvallig album naar mijn mening. 'Stockholm City Blues', 'Skeleton Key' en 'Ballad of a Dying Rover' vind ik alle drie werkelijk prachtig. Die nummers steken soms een stukje, maar vaak ver boven de rest van de plaat uit, helaas. 'Eden Lost and Found' is het enige nummer die bij dit drietal in de buurt komt voor mij. 'Daylight in the Nocturnal House', 'Wouldn't Want to Say', 'At Zero Below' en 'Churchbells, Ghosts' zijn nog wel aardig. De overige zeven tracks vind ik matig tot heel zwak. Als geheel zit er met name te weinig variatie in de zang, zowel binnen de nummers als tussen hen onderling. Een krappe 3,5*

avatar van philtuper
Als ik Sjaakspeare zo hoor vrees ik met grote vrezen. De man die ooit torenhoog op mijn voetstuk stond is er de laatste jaren behoorlijk vanaf getuimeld. Zijn laatste album vond ik echt inspiratieloze shit. Ik hoop dat die mooie nummers dan ook écht mooi zijn. Anders pak ik gewoon weer een oudje uit de kast. Die krijg ik van zijn lang-zal-ze-leven niet stukgedraaid.

3,0
Mark Lanegan nog s goed beluisterd. Erg gevarieerd maar kwalitief voor mij slechts goed vanaf het 6e nummer. Eerste 5 dus matig. Zeker vergeleken met het vorige materiaal. Hopelijk een groeiplaat . Apart want meestal greep Mark me direct bij de strot .

avatar van Bartjeking
4,0
Skeleton is inderdaad een geweldig nummer; vind het gemiddeld genomen een prima plaat. Bij 'This Game of Love' moet ik de hele tijd aan June Carter en Johnny Cash denken (If I were a carpenter); dacht eerst zelfs dat het een cover was, kwam me zo bekend voor.

avatar van Tav74
2,5
Oef, hoge verwachtingen maar de eerste luisterbeurt valt me bepaald niet mee. Wellicht stel ik nog bij na wat extra rondjes (die ik nu nog even niet kan opbrengen), maar vooralsnog kom ik echt niet verder dan 2.5 ster. En dan is het met het voordeel van de twijfel.

avatar van Cor
4,0
Cor
Geïnspireerde plaat van 'stoflongen' Mark Lanegan. Heerlijk weer om die roestbruine stem weer te horen grauwen over een bed van broeierig-donkere synths en gitaren. Het is een oud kunstje van hem, maar mij verveelt het niet snel.

avatar van deric raven
4,0
Met zijn bewegingsloze woest strak voor zich uit starende podiumpresentatie kenmerkt Mark Lanegan zijn schijnbare gesloten houding. Wat gaat er nou precies schuil achter de donkere ogen die zoveel zielenpijn en innerlijke leed verraden. Een groot contrast met de open persoonlijkheid die vervolgens goedlachs na afloop van een concert aan tafel aanschuift om er in alle rust zijn fans geruststellend te woord te staan.

Met wroeging in zijn hart openbaart hij nu de gitzwart geblakerde bladzijdes van zijn volgeschreven muzikale dagboek. Klonk hij anderhalf jaar geleden live nog uitgeput, geleefd, moe en minder strijdbaar, met het stevige Somebody’s Knocking herpakte hij zichzelf om nu meedogenloos toe te slaan met het overtreffende Straight Songs of Sorrow.

Straight Songs of Sorrow is een therapeutische reis van een uur door het verleden van deze uitgesproken rockzanger. Het zelfdestructieve gedrag wordt omgezet in gemeend berouw. De dramatiek in Bleed All Over geeft al zijn kwetsbaarheid bloot. Wanhopig wordt er mis gegrepen naar elke pakkende vorm van houvast. Stilistisch sluit het allemaal aan bij de breekbaarheid die Soulsavers twee albums lang samen met hem weten op te roepen. Ondanks zijn ruime ervaringen als gastzanger lukt het die twee elektro nerds om het dichtst in die kern te komen. Churchbells, Ghosts ligt met zijn prachtige sfeervolle thee time pianogepingel en de zware orgelpartijen het meest aangrenzende in deze pastorale lijn. Begrijpelijk dat Mark Lanegan vervolgens steeds meer het muzikale geluid van de duistere jaren tachtig postpunk opzoekt waarmee hij als kind is opgegroeid en waar hij zich blijkbaar het duidelijkste weet te verwoorden.

De nadruk ligt veel sterker op de overheersende drumloops en de experimenteerdrift van de door Nick Cave uitgeleende werknemer en tegenwoordig tevens orkestleider Warren Ellis. Deze geschoolde violist richt zich al jaren bij The Bad Seeds meer op het arrangeren en de sfeerbepaling van de tracks. Zijn muzikale handtekening versiert al direct het onrustige maar ook meesterlijke I Wouldn’t Want to Say. Een oppepper voor de doorrookte zanger waarbij de longen net zo donker gekleurd zijn als zijn bezongen ziel. Opzichtig duwt hij Lanegan de richting van zijn leermeester op, maar de standvastige zanger laat zich niet van de wijs brengen en eigent uiteindelijk de song zelf op. Een soortgelijke samenwerking met Rob Marchall resulteerde een krappe drie maanden geleden nog in het voortreffelijke Humanist.

De beroerde familie omstandigheden waarin hij als kind opgroeit staan centraal in het onschuldig ogende kampvuur niemendalletje Apples from a Tree, waarbij hij zichzelf als een verrotte verboden vrucht neerzet. Mark Lanegan opent als een oester zijn verhalenschrift, gevuld met onverwerkte jeugdtrauma’s die als doffe parels opgepoetst dienen te worden als kleine momenten van gelukzaligheid.

Dat rouwrandje vreet ook aan Daylight In The Nocturnal House’s, gevormd door de vriendschappelijke verdienste van triphop gitarist Adrian Utley waarmee hij in het verleden ook als gepassioneerde smaakmaker bij Portishead opereerde. Oudgediende John Paul Jones van Led Zeppelin laat de zuigende klanken van de mellotron als een zwerm winter ontvluchtende zwaluwen rondcirkelen in het opgejaagde Ballad Of A Dying Rover.

Die geslotenheid vormt ook het thema van het van zelfkennis getuigende Skeleton Key. De kilte van de koude emotionele winters die menig doemdenker in de jaren tachtig het hart laten bevriezen vormt hierbij de verbitterende begeleiding. Het is gelukkig niet allemaal ellende, als het getatoeëerde evenbeeld en levenspartner Shelley Brien zich bij hem voegt in This Game of Love en als een gulzig slangenmeisje hem opeist is de romantiek en de rust in zijn leven duidelijk voelbaar.

Toch is het wachten op de schijnbare onaantastbare samenwerking met Greg Dulli die als The Gutter Twins en met Lanegan in de gastrol op The Twilight Singers albums zoveel moois opleverde. Warren Ellis mengt zich met zijn vioolspel nog tussen de twee grootheden op At Zero Below maar wordt terecht totaal overtroeft door het samenspel van de blood brothers. De gebroken soul kwellingen van Dulli krijgen door het aanmoedigende duiveltje Lanegan nog een verse trap na, al had er meer uit dit magische verbond gehaald kunnen worden.

De kerkorgel in het afsluitende Eden Lost and Found wil niet het gehoopte gospelgevoel oproepen, maar daar valt prima mee te leven. Neemt niet weg dat het Mark Lanegan weer eens lukt om een memorabele plaat af te leveren.

Mark Lanegan - Straight Songs of Sorrow | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van matthijs
4,0
Lange speelduur deze. Veel lange albums draai ik niet in een keer: hoe goed ik een album ook vindt, ik wil afwisseling. Maar in Mark's geval zit die afwisseling ingebakken. De instrumentatie en productie is net zo sterk als het vorige album van amper een jaar eerder, maar de melodieën zijn wat mij betreft sterker.

5,0
Volgens mij is dit album enkel in zijn geheel te nuttigen. Dus ik selecteer geen favoriete nummers. Op vinyl klinkt het allemaal erg fijn, en ik draaide het stuk tijdens het lezen van zijn adembenemende autobio. Dan valt alles meer op zijn plek dan wanneer je het track voor track beoordeelt. Ik vind dit een meesterwerk in combinatie met zijn levensverhaal.

avatar van milesdavisjr
2,5
Aanbeland bij voorlopig de laatste worp van onze bard. Het lijkt wel of Lanegan probeert een staalkaart te fabriceren van hetgeen hij pakweg de laatste 20 jaar heeft gedaan. In eerste instantie had ik nog de hoop dat hij nog wat inspiratie zou putten uit zijn eerste periode als soloartiest maar die hoop is vrij snel vervlogen. In principe vormt deze plaat een logisch vervolg op zijn laatste paar schijven. Dus wederom een beschouwende vrij zakelijke benadering zonder vanuit muzikaal oogpunt wat ingetogener voor de dag te komen. Vanuit persoonlijk en tekstueel oogpunt was daar volgens mij alle aanleiding toe gezien de terugblik van de man op zijn leven tot nu toe, resulterende in een vrij emotioneel en persoonlijke biografie. Straight Songs of Sorrow maakt helaas ook maar weinig indruk op mij. Hoewel enkele songs wat meer ademruimte kennen en niet elke song volgepropt zit met elektronische details blijft het geheel allemaal zeer wisselvallig. Hopelijk weet Lanegan mij in de toekomst weer te verassen en te overtuigen in een intiemere setting, al deze muzikale opsmuk heeft hij wat mij betreft helemaal niet nodig.

Eindstand:

1. Whiskey for the Holy Ghost
2. Field Songs
3. The Winding Sheet
4. I'll Take Care of You
5. Gargoyle
6. Blues Funeral
7. Scraps at Midnight
8. Bubblegum
9. Imitations
10. Phantom Radio
11. Somebody's Knocking
12. Straight Songs of Sorrow

avatar van milesdavisjr
2,5
En weer een bekende artiest naar de eeuwige jachtvelden, het is toch vrij bizar als je bedenkt dat er zoveel zangers/artiesten die een link hebben met Seattle op relatief jonge leeftijd het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild. Hendrix, Cobain, Staley, Smith, Cornell, Wood, Saunders, Starr en nu dan Lanegan, het houdt niet over. Daar moet ik wel bij aangeven dat drugs niet altijd de oorzaak vormen voor het heengaan. Uiteraard is de doodsoorzaak nog niet vrij gegeven maar het is toch tragisch dat, nu de man met zijn zware grafstem ons is ontvallen. In mijn laatste bericht in augustus 21' hoopte ik dat Lanegan mij nog eens zou gaan verassen met een intiem, rokerig album. Op dezelfde wijze gearrangeerd als The Winding Sheet en Whiskey from the Holy Ghost, die wens kan ik nu laten varen. Lanegan die al als een kat met 9 levens door het leven ging heeft ons veel fraais nagelaten, zijn in mijn ogen laatste worp; Straight Songs of Sorrow doet daar niets aan af. Mark's stem kwam wat mij betreft altijd het beste tot uitdrukking in een semi-akoestische setting, waarbij zijn diepe vocalen je meenamen in een wereld van eenzaamheid, cynisme, vertwijfeling en de hardheid van het bestaan. Vanaf de jaren 00 ging Lanegan steeds meer elektronische elementen in zijn muziek verwerken, dat maakte zijn platen in mijn ogen afstandelijker en beschouwender van aard. Ook zijn laatste worp kan mij maar weinig bekoren. Ik zet Pendulum van Whiskey nog eens op, laat de lyrics op mij inwerken en vraag mij af of een dergelijke tekst van toepassing was op zijn gemoedstoestand gisteren....

avatar van henkiev
5,0
Rip Mark, bedankt voor alle geweldige muziek!

avatar van devel-hunt
4,5
Jammer dat ik hem pas tegen het eind van zijn leven leerde kennen, de naam kende ik wel, maar zijn muziek niet, totdat ik augustus vorig jaar per toeval op straight songs of sorrow stuitte, mooie rafelige muziek, doordrenkt van melancholie en herenleed, geen gelukkige man zo te horen, muziek die onder de huid kruipt, een sfeer die blijft hangen, het aangename in het ongeluk maakt blijkbaar gelukkig, en toen ging hij dood, waarna ik de plaat alsnog op dubbel vinyl heb gekocht, mosterd na de maaltijd, het is even niet anders.

avatar van matthijs
4,0
Pff die teksten... echt een afscheidsplaat

Gast
geplaatst: vandaag om 04:16 uur

geplaatst: vandaag om 04:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.