menu

Reb Fountain - Reb Fountain (2020)

mijn stem
4,03 (64)
64 stemmen

Nieuw-Zeeland
Folk / Pop
Label: Flying Nun

  1. Hawks & Doves (4:03)
  2. Samson (3:36)
  3. It's a Bird (It's a Plane) (3:06)
  4. When Gods Lie (3:21)

    met Finn Andrews

  5. Faster (3:45)
  6. Don't You Know Who I Am (5:38)
  7. Strangers (3:59)
  8. Quiet Like the Rain (4:17)
  9. The Last Word (3:39)
  10. Lighthouse (3:27)
totale tijdsduur: 38:51
zoeken in:
avatar van musicfriek
4,5
Dit gebeurd me niet vaak, gelijk bij 1e draaibeurt dat ik echt alle nummers goed vind. Wat een ontdekking, deze Reb Fountain. Er hangt een heerlijke sfeer rondom dit album en ze zingt echt loepzuiver. When Gods Lie is een duet met Finn Andrews van The Veils en hun stemmen matchen echt heel mooi. Hier en daar horen we strijkers, heel subtiel gedaan.

Ze draait toch al een tijdje mee zo te zien, maar op deze site (nog) helemaal geen stemmen voor haar. Ga nu op terugwerkende kracht haar vorige albums eens beluisteren, want haar stem pakt me gelijk.

Ik kan hier echt niet minder dan 4,5* aan geven en 2 favoriete tracks aanvinken? Nee, dat lukt me nu nog niet, teveel onder de indruk van dit album, de tijd moet uitwijzen welke tracks het best overeind blijven.

Samen met Lido Pimienta's Miss Colombia mijn favoriete albums van 2020 tot nu toe.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Reb Fountain - Reb Fountain - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Reb Fountain - Reb Fountain
Wat je van ver haalt is niet altijd lekkerder, maar het veelzijdige, donkere en meeslepende album van Reb Fountain kan mee met de beste albums in het genre

De Nieuw-Zeelandse muziekpers komt deze week superlatieven tekort bij de bespreking van het nieuwe album van Reb Fountain en dat is zeker niet overdreven. De Nieuw-Zeelandse muzikante beschikt over een warme, krachtige en doorleefde stem die meerdere kanten op kan en het is een stem die uitstekend gedijt in het vooral donkere en dreigende klankentapijt op het album. Haar platenmaatschappij noemt Nick Cave als vergelijkingsmateriaal, maar ook onder andere Patti Smith, Tori Amos , Aldous Harding en Regina Spektor dragen relevant vergelijkingsmateriaal aan. Het moet genoeg zeggen over de kwaliteit van het nieuwe album van Reb Fountain.

Volgers van de Nieuw-Zeelandse muziekscene weten al een tijdje dat het nieuwe album van Reb Fountain er een is om naar uit te kijken, want er werden nogal wat mails vol superlatieven verstuurd de afgelopen weken. Het titelloze nieuwe album van de muzikante uit Auckland verscheen deze week op het fameuze Nieuw-Zeelandse label Flying Nun Records en voldoet wat mij betreft volledig aan de hooggespannen verwachtingen.

Reb Fountain is van oorsprong overigens niet afkomstig uit Nieuw-Zeeland. Ze werd als kind van hippie ouders geboren in San Francisco en bracht haar jeugd door in het Nieuw-Zeelandse Lyttelton en Christchurch. Ik ging er van uit dat het deze week verschenen album haar debuut is, maar dat blijkt niet het geval. Reb Fountain heeft al een aantal albums op haar naam staan, maar haar laatste album is met afstand haar beste.

Nieuw-Zeelandse bands hebben vaak het patent op zonnige gitaarpop, maar Reb Fountain is uit ander hout gesneden. De muziek van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter wordt door haar platenlabel omschreven als punk-folk noir en dat is een etiket dat ik nog niet eerder ben tegengekomen. Na beluistering van het album hoor ik zelf geen punk, maar vooral folky singer-songwriter muziek met een donkere ondertoon.

Flying Nun Records noemt zelf Nick Cave als vergelijkingsmateriaal en daar is af en toe wel wat voor te zeggen. De songs van Reb Fountain zijn donker en dreigend en haar teksten zijn al even donker, maar hebben ook iets poëtisch. Het doet me ook wel wat denken aan de albums van Patti Smith en wanneer Reb Fountain plaats neemt achter de piano hoor ik ook wel wat van Tori Amos, landgenote Aldous Harding, Regina Spektor of Fiona Apple (maar dan zonder alle demonen), maar het heeft ook wel wat van de psychedelische Amerikaanse folkies uit de jaren 60.

Het titelloze nieuwe album van Reb Fountain is echter zeker niet alleen een donker album. Hier en daar duikt een lichtvoetiger refrein op of worden donkere klanken verruild voor muziek die hooguit als stemmig is te omschrijven en zo duiken er wel vaker zonnestralen op achter de donkere wolken. Reb Fountain slaagt er bovendien in om heel veel variatie aan te brengen op haar album zonder dat het een ratjetoe wordt.

Bij beluistering van het nieuwe album valt direct op hoe goed het album klinkt. Reb Fountain tourde een tijd met voormalig Crowded House voorman Neil Finn en kon voor haar nieuwe album niet alleen beschikken over zijn studio, maar kon bovendien een beroep doen op een aantal gelouterde muzikanten uit de Nieuw-Zeelandse muziekscene, onder wie Finn Andrews die ook tekent voor een duet. Al die kwaliteit hoor je terug in de instrumentatie op het album die niet alleen donker, maar ook uiterst subtiel is en waarin met name de gitaarlijnen en de fraaie bijdragen van piano en subtiele synths en strijkers accenten in positieve zin opvallen.

Het sterkste wapen van Reb Fountain is echter haar bijzonder expressieve stem. De zang past steeds prachtig bij de donkere klanken en voegt nog wat extra dreiging toe aan de muziek van Reb Fountain. De vocalen op het album zijn vaak langzaam en soms bijna gesproken en dit voorziet het geluid van Reb Fountain van een bijzondere onderhuidse spanning en altijd van urgentie. Reb Fountain beschikt ook nog eens over een stem die steeds weer anders kan klinken. Van donker, intiem en doorleefd tot zeer uitbundig en bijna feeëriek. Reb Fountain beheerst het allemaal.

Persoonlijk hoor ik haar het liefst in de vrij ingetogen en door piano gedomineerde ballads, maar ook de andere songs mogen er zijn. Alle songs op het album worden ook nog eens beter en beter. Verplichte kost al met al voor de liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters dit naar verluidt best bewaarde geheim van de Nieuw-Zeelandse muziekscene. Erwin Zijleman

avatar van aERodynamIC
4,5
De term 'groeiplaat'. Eigenlijk om van te gruwen. Het lijkt soms bijna een excuus om terug te komen op een eerdere mening. Toch kan het zo zijn dat het ene album meer tijd vraagt om te landen, en de ander gelijk raak scoort (of niet).

De Nieuw-Zeelandse Reb Fountain was voor mij een nieuwe naam toen ik deze getipt kreeg. ' Echt iets voor jou, americana & country roots met een vleugje noir-folk-punk en krachtige zang. Jij als Nick Cave-liefhebber moet dit kunnen smaken'.

En zo geschiedde. Ik ging luisteren. Jazeker: heerlijke zang, mooie nummers, alleen Nick Cave (notabene een aanbeveling op de sticker die te vinden is op de lp-hoes) hoor ik hier niet in terug, ook niet in de sfeer van het album. Wel fijn om The Veils-zanger Finn Andrews in duet te horen op When Gods Lie. Wat dat aan gaat vind ik The Veils al beter geplaatst moeten we gaan vergelijken.

Maar toch raakte het me nog niet echt. Er zijn al zoveel dames die in deze vijver vissen. Ik zou zou een hele rij op kunnen noemen. Uiteraard kan je dan gaan roepen dat ieder een eigen stijl heeft en dat is dan zeker ook zo (luister zeker ook naar de Nederlandse VanWyck zou ik zeggen).
Toch was er niet iets dat me triggerde om dit album als net even anders te ervaren.

Wanneer ik mijn 2020-playlist in de shuffle gooide overkwam het me al een paar keer dat ik opveerde bij een prachtig nummer; een blik op mijn scherm leerde me telkens dat het om Reb Fountain ging.
Nog eens in z'n geheel luisteren dan. En ineens ontvouwde de pracht zich echt en begon het te raken, te ontroeren. Dan valt die stem echt goed samen met de schitterende muzikale ondersteuning (subtiele strijkers bijvoorbeeld), dan merk je dat het helemaal niet zo donker klinkt, maar dat er een helderheid uit je boxen schalt en dat de toon toch serieus en ernstig blijft. Precies zoals ik het wil hebben.

Ja, er zijn veel vrouwelijke singer-songwriters die soortgelijke muziek uitbrengen. Er zijn ook heel veel rockbands, soul-zangers, bebaarde folkzangers enzovoort. Uiteindelijk gaat het maar om dat ene moment: het weten te pakken. En dat heeft Reb Fountain gedaan. Het heeft even mogen duren, maar langzaam aan is dit album in mijn systeem blijven hangen om er niet meer uit te gaan. Met alle plezier zet ik de goudkleurige plak nog een keer op en boeit de hoes me opnieuw. Puur genieten.

avatar van WoNa
4,0
Hierboven doornemend zie ik opmerkingen variërend van groeiplaat tot instant verovering. Bij mij begon het met het luisteren van 'Don't You Know Who I Am', nadat ik las dat Flying Nun het nummer als single uitbracht. Meteen daarna op Spotify de plaat opgezocht en inderdaad, ieder nummer was raak, maar dan ook echt helemaal. Inmiddels heb ik de plaat heel veel gedraaid en het verveelt nog steeds niet. Een beste nummer? Nou, alleen omdat ik de single als eerste hoorde dan.

Gebeurt er dan zoveel op 'Reb Fountain'? Nee, eigenlijk helemaal niet. In die zin is de plaat volledig vergelijkbaar met 'Serpentine Prison', waar ik gisteren wat woorden aan besteedde. Echter in vergelijking met Matt Berninger's plaat is 'Reb Fountain' een poel van verstilling. Een plaat die eigenlijk volledig gedragen wordt door haar geweldige stem.

Of het nu een verstilde ballad is, een poging tot moderne pop of druipt van de onderhuidse spanning, het is haar stem die het telkens voor mij doet. De rest op de plaat is niet onmisbaar, maar zeker ondergeschikt. Samen is er deze sfeer neergezet, waarbij stilte, in de zin van de ruimte tussen de instrumenten, een additioneel instrument is.

Als er een naam oppopt, dan is het Lana del Rey, maar die vergelijking gaat verder geheel mank. Daarvoor is Reb Fountain te aanwezig. Dit is niet alleen haar plaat, dit is haar. In al haar facetten presenteert ze zich hier en dat is nog al wat. Een plaat die soort van overdonderend is. En eigenlijk is dat niet zo heel raar. 2020 Ontpopt zich tot het jaar van geweldige platen van dames, in verschillende genres.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van Choconas
4,0
Dit titelloze album van Reb Fountain uit Auckland was voor mij één van de grootste verrassingen van 2020. Ik leerde de muziek van Reb kennen toen de eveneens Nieuw-Zeelandse zangeres Nadia Reid een nummer van haar coverde in een online item met de veelzeggende titel “Under Cover: Artists in Isolation in Conversation”, zie Under Cover with Nadia Reid and Reb Fountain. Uiteraard coverde Reb ook een nummer van Nadia, dat is het concept.

Reb Fountain, die overigens geboren werd in San Francisco, maar haar jeugd doorbracht in Nieuw-Zeeland, bleek al een aantal platen op haar naam te hebben staan. Dit titelloze album is echter het eerste dat ze wereldwijd uitbrengt. Helaas ging om evidente redenen de internationale tour met Nadia Reid om het album aan te prijzen, niet door. Gelukkig hebben we de plaat nog, vol met bloedmooie folk-popliedjes met een donker randje. When Gods Lie, een duet met Finn Andrews van The Veils, springt er voor mij uit, op de voet gevolgd door Samson, It's a Bird (It's a Plane) en Don't You Know Who I Am.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:22 uur

geplaatst: vandaag om 06:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.