Redelijke jazzrock-fusion-plaat die een beetje richting waar Stanley Clarke, Jean Luc Ponty, Mahavishnu Orchetstra en wellicht Weather Report mee bezig waren neigt. Meer rock dan jazz dus. Soms op het randje van glad maar met zoveel enthousiasme gespeeld dat het allemaal wel okay is.
De bezetting is ook helemaal fusion: Allan Zavod (oa Jean Luc Ponty) op toetsen, Anthony Jackson (Pat Martino, Steve Kahn) op elec. bas, Larry Willis (oa Blood, Sweat and Tears) op toetsen en Ray Gomez (oa Lenny White) op gitaar.
Het alto-saxofoon-geluid van Sonny is erg licht en dat hoort ook wel bij de alt denk ik, waardoor de muziek over de gehele linie iets lichtvoetigs meekrijgt, bijna progrock ipv jazzrock.
Het is ook nergens slecht, alleen ik vermoed dat jazz-liefhebbers zich hier echt niet aan moeten wagen. Het doet me zelfs (soms) een heel klein beetje denken aan Camel, maar dat komt door het lichte saxofoonspel, het wat dromerige fluitspel in combinatie met het wat stevigere gitaarwerk en de wat harde drumklappen van Steve Jordan.