Geen festival dit jaar, maar gelukkig hebben we de muziek nog. Helemaal geen slecht jaar, dat 2020. De eerste vijf tracks van dit album vind ik echt verrukkelijk (en het begin CD 2 van Ierland t/m Litouwen is trouwens ook grandioos), maar het vertekent de boel wel. Uiteraard staan er ook zwakkere broeders tussen, maar liedjes waarvoor een heel land zich collectief kapot zou moeten schamen zijn schaars. Een onderhoudend album en zeker een voldoende waard, maar meer dan dat zit er bij mij eigenlijk nooit in voor zo'n uiteenlopend compilatiealbum.
Favorieten dit jaar: Géén Nederland en België (met Jeangu heb ik weinig, met Hooverphonic *gaap* nog veel minder). Wel de hippe, frisse en bizar catchy songs van IJsland en Litouwen, de powerballads van Albanië en Slovenië, de iets gedateerde poprock uit Ierland, dance uit Duitsland, killer popsongs uit Armenië en Australië en last but not least de meeslepende pianoballad uit Italië.