Dit album is mijn kennismaking met Akercocke en waarschijnlijk ook het laatste album dat ik van deze band ga horen. Dat betekent niet dat dit Antichrist een slecht album is, maar het nodigt me ook niet uit om ander werk van de band op te zoeken.
Akercocke maakt black metal met afgewisseld met clean gezongen stukjes. De productie van dit album is goed verzorgd (geen stofzuigers hier) en het album wordt mooi gestructureerd door de korte en rustige opener en afsluiter (mijn versie heeft overigens nog 2 covers, Chapel of Ghouls en Leprosity, als bonusnummer). De teksten lijken te gaan over seks en de duivel, maar zijn het grootste gedeelte van de tijd toch niet te verstaan door de diepe grunt.
De muziek zit goed in elkaar, hoewel ik het een beetje monotoon vind worden naar het einde van het album toe. In het kolderieke einde van Distant Fires Reflect... vliegt de band wat mij betreft uit de bocht.
Die 2 minpuntjes in ogenschouw nemend kom ik uit op 3,5*.