menu

Blake Mills - Mutable Set (2020)

mijn stem
3,54 (27)
27 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: New Deal

  1. Never Forever (4:53)
  2. May Later (5:18)
  3. Eat My Dust (2:02)
  4. Money Is the One True God (6:55)
  5. Summer All Over (4:55)
  6. Vanishing Twin (6:16)
  7. My Dear One (5:33)
  8. Farsickness (2:51)
  9. Mirror Box (4:58)
  10. Window Facing a Window (4:58)
  11. Off Grid (2:46)
totale tijdsduur: 51:25
zoeken in:
avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Blake Mills - Mutable Set - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Blake Mills - Mutable Set
Blake Mills is een succesvol producer en een veelgevraagd sessiemuzikant, maar dat hij ook zelf een prachtalbum kan maken laat hij, vier jaar na meesterwerk Heigh Ho, nogmaals horen op Mutable Set

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Amerikaanse muzikant Blake Mills. Ik heb zeer waarschijnlijk met open mond geluisterd naar Heigh Ho, dat een paar maanden later een zekerheid was bij het samenstellen van mijn jaarlijstje. Met zijn nieuwe album maakt de Amerikaanse muzikant het me minder makkelijk. Het geweldige gitaarwerk is verruild voor een uiterst subtiele instrumentatie, terwijl de aansprekende songs plaats hebben gemaakt voor bijna verstilde songs met fluisterzachte vocalen. Na enige gewenning blijkt ook Mutable Set echter van een bijzondere schoonheid en dat dit album nog wel even door groeit is zeker.

Blake Mills is een gevierd producer (hij werkte onder andere met Laura Marling, Jesca Hoop en Fiona Apple) en een nog veel succesvoller sessiemuzikant (met de albums waarop hij als gitarist te horen is kan ik deze recensie met speels gemak vullen). De meeste indruk maakte Blake Mills wat mij betreft echter met het in 2014 verschenen soloalbum Heigh Ho.

Het album haalde de allerhoogste regionen van mijn jaarlijstje en imponeerde met werkelijk geweldig gitaarwerk en songs vol diepgang. De gastbijdragen van flink wat muzikanten van naam en faam (onder wie grootheden als Fiona Apple, Jon Brion, Benmont Tench, Jim Keltner en Don Was) gaf Heigh Ho nog wat meer glans.

De afgelopen jaren concentreerde de Amerikaanse muzikant zich op zijn werk als producer en sessiemuzikant, maar gelukkig was er ook eindelijk weer tijd voor een nieuw soloalbum. Mutable Set verschilt in bijna alles van de briljante voorganger Heigh Ho (de instrumentale EP Look uit 2018 tel ik maar even niet mee), maar ook dit keer heeft Blake Mills een album van een bijzondere schoonheid afgeleverd.

Waar het fenomenale gitaarwerk op Heigh Ho onmiddellijk de aandacht trok, is de instrumentatie op Mutable Set uiterst sober. Hier en daar hoor je subtiele gitaarlijnen, maar de bijdragen van piano, synths, saxofoon en wat strijkers zijn minstens even belangrijk. De klanken op het album zijn zo subtiel dat het soms lastig is om te bepalen welk instrument je precies hoort en het zijn bovendien klanken die steeds prachtig in elkaar overlopen.

Blake Mills had wat mij betreft het recht gehad om 11 songs en 51 minuten de gitaarheld uit te hangen, maar hij doet het op Mutual Set slechts bij grote uitzondering en zelfs als hij het doet zijn de gitaarlijnen zeer spaarzaam. Wat voor de instrumentatie op het album geldt, geldt ook voor de zang op Mutable Set. Blake Mills kiest op zijn nieuwe album vrijwel uitsluitend voor fluisterzachte vocalen, wat het album een bijzondere sfeer geeft. Deze sfeer wordt nog eens versterkt door de lange instrumentale passages in de songs, die zorgen voor totale onthaasting.

Door de uiterst subtiele instrumentatie en de zich langzaam voortslepende klanken klinkt het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant soms bijna als een ambient album, maar omdat de songs het uiteindelijk toch winnen van de klanken, blijft het hokje ambient buiten beeld. Mutable Set raakt hier en daar aan de folk van een eigenzinnige muzikant als John Martyn, heeft wat raakvlakken met het uiterst subtiele soloalbum van Talk Talk zanger Mark Hollis, doet af en toe denken aan de meest verstilde muziek van David Sylvian, maar flirt ook stevig met jazz.

Het nieuwe album van Blake Mills greep me direct bij eerste beluistering, maar ik hoorde pas goed hoe mooi en bijzonder het album is toen ik het met de koptelefoon beluisterde. Dan pas hoor je hoe subtiel de klanken zijn en hoe er werkelijk geen noot teveel gespeeld wordt. Dan hoor je ook hoe op bijzonder fraaie wijze wordt toegewerkt naar de enkele uitbarsting in de instrumentatie.

Mutable Set is een album voor de late avond en de nacht, die de beste voedingsbodem bieden voor de zeer intieme en zachte klanken en de prachtig ingehouden zang. Zo verpletterend als Heigh Ho is Mutable Set nog niet, maar de groei is er nog lang niet uit. Erwin Zijleman

3,0
Is een wel heel ingetogen plaat geworden. Vind Blake Mills een grootheid. Heigh Ho is echt fantastisch maar dit Mutable Set is bijna slaapverwekkend. Natuurlijk hoor je wel de kwaliteiten van de man maar iets meer dynamiek was zeer welkom geweest. Jammer

ohmusica
Nou Moe schreef:
Is een wel heel ingetogen plaat geworden. Vind Blake Mills een grootheid. Heigh Ho is echt fantastisch maar dit Mutable Set is bijna slaapverwekkend. Natuurlijk hoor je wel de kwaliteiten van de man maar iets meer dynamiek was zeer welkom geweest. Jammer


Ik vind juist dat deze plaat juist heel spannend maar dan op een heel subtiele wijze waardoor het nog meer lading krijgt.

avatar van dafit
4,0
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Op feestjes zijn er altijd mensen die het hoogste woord hebben en types die liever stilletjes in een hoekje wegkruipen. Blake Mills lijkt op zijn vierde album Mutable Set een muzikant van de tweede soort. Hij zingt fluisterzacht met een wat onvaste, breekbare stem die regelmatig aan Elliott Smith doet denken. Schuchter en verlegen.

Ook muzikaal schuwt deze artiest, die eerder als gitarist en producer samenwerkte met onder meer Alabama Shakes, Perfume Genius, Laura Marling en Lana Del Rey, grote gebaren. Liever wekt hij met een sobere instrumentatie een bijzonder sfeer op. Zo werkt het hypnotiserende Money Is The One True Good met slechts enkele repeterende noten toe naar een subtiele climax, waarin pianoklanken in elektronica gedrenkt worden. Ander hoogtepunt is het aangrijpende Summer All Over over klimaatverandering, een nummer dat hij schreef na de bosbranden in zijn staat Californië.

Het is knap hoe Mills met minimale middelen, zoals enkele akkoorden op piano of gitaar, muziek van grote schoonheid maakt. Dit is geen gangmaker voor een feestje, maar wel een intieme, verstilde plaat die langzaam onder je huid kruipt en je niet snel loslaat.

avatar van Chameleon Day
4,5
En nog pas 23?

avatar van erwinz
4,5
Chameleon Day schreef:
En nog pas 23?


Volgens AllMusic is hij van 1986. 34 dus, ook nog jong voor iemand met zijn status

avatar van Chameleon Day
4,5
Ah, dan staat het hier op de site fout. Vond het al een erg "rijp" album voor een knulletje van 23...

avatar van Bartjeking
4,0
Subliem onthaast album; de opbouw van het openingsnummer 'Never Forever' vind ik echt van een grote schoonheid. Luistert als een zonsopgang waar langzaam het vuurtje van een nieuwe dag wordt aangewakkerd; om vlak voor zonsondergang zijn hoogtepunt te beleven en daarna weer rustig uit te doven.

Fijne ontdekking (december is sowieso de maand van de vergeten releases dankzij de jaarlijstjes die me er dan op wijzen).

Gast
geplaatst: vandaag om 16:16 uur

geplaatst: vandaag om 16:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.