Jim O'Rourke - Insignificance (2001)

Hallo mensen, helemaal geen commentaar op dit geweldige album? Prachtige grappige, donkere en ironische teksten. Begint met uitgelaten rock en eindigt met melancholie (nou ja, flinke 'tongue in cheek' en als afsluiter krijg een flinke electronische trap na). Meesterlijk toegankelijke sound maar met titels als 'All downhill from here' en 'Life goes off' staan de songteksten haaks op de warme gitaarklanken.
Ik trek deze plaat vaak weer eens uit de kast en blijf 'm dan draaien.

Insignificance vormt samen met Yankee Hotel Foxtrot van Wilco en Loose Fur van Loose Fur een driedelig samenwerkingsproject tussen Jim O'Rourke en Jeff Tweedy. Ik vind deze de beste, al haalt ie het niet bij O'Rourke's Eureka

Vind 'Eureka' ook een erg mooie plaat maar de nummers verzanden hier en daar een beetje teveel in achtergrondmuziek, niet minder mooi maar schrik steeds zo als Jim opeens weer begint te zingen
Als geheel bevalt deze CD me gewoon meer. Op zijn experimentele 'I'm happy, and I'm singing, and a 1, 2, 3, 4' kun je trouwens ook heerlijk wegdommelen, alhoewel, misschien niet voor de ongeoefende luisteraar (lap-top electronica alarm).

man man
dit album doet me elke keer weer naar lucht happen

"looking at you reminds me of looking at the sun, and how the blind are so damn lucky"

wow

Fijne man is dat toch.

Heerlijk relaxed, subtiel, rauw soms toch. En dan zo'n mooi puur geluid.

4*

Als groot fan van Wilco en Sonic Youth, liefhebber van Loose Fur en bewonderaar van O'Rourke's geweldige bijdragen als producer, kon ik het niet laten om ook eens z'n solowerk te ontdekken.

Deze CD is mijn eerste kennismaking met Jim's solo-praktijken, en die bevalt me verdomd goed. Ik kocht 'm afgelopen Donderdag, en sindsdien blijf ik 'm luisteren. Ik ben benieuwd naar de rest van z'n werk, dus binnenkort ga ik me wagen aan Eureka en Bad Timing.

Jeff Tweedy en Glenn Kotche (beiden van Wilco én Loose Fur) leveren een grote bijdrage aan vrijwel ieder nummer op dit album.

Vergeet Halfway to a Threeway niet!

Overigens is deze plaat nu al weken- zoniet maandenlang een vaste waarde in mijn rotatielijst en vind ik 'm (haast) even goed als Eureka.

Ik draai deze ook veel vaker dan Eureka. Maar dat komt omdat deze veel makkelijker wegluistert. Voor Eureka moet je veel meer echt gaan zitten. (ook geen straf overigens ).

omg ,ik blijf hier ook maar naar luisteren. als je voor het eerste luistert lijkt het zomaar een rockplaat, maar zoveel subtitliteitjes, zoveel mooie kleine dingetjes. de combinatie van deze muziek, de stem en de teksten hebben mij tot een jim o'rourke addictje gemaakt.

Omg lon de boeiende shit moet je luisteren

Dit is een fijne kennismakingsplaat. Precies wat ik nodig had, na een hele dag verhuizen.

En stiekem wel een briljantje. De lyrics zijn schitterend, en hevig contrasteren met de muziek. Dikke 4*

Jim O’Rourke, ik kende hem voorheen al als de man die Wilco’s Yankee Hotel Foxtrot zo fantastisch had gemixed. De vele bliepjes en andere vage geluidseffecten die hij aan dat album had toegevoegd vond ik echt een meerwaarde. Afgelopen jaar ook in aanraking gekomen met Jim’s solowerk, in de vorm van deze Insignificance. Dit na eens wat research gedaan te hebben naar ’s mans eerdere prestaties. Jim bleek niet alleen een producer te zijn, maar ook multi-instrumentalist met al een indrukwekkende staat van dienst (neem hier eens een kijkje en scroll vooral omlaag). Onder andere bijdragen aan verschillende albums van Smog, Guided by Voices, en mix-credits voor het op deze site geliefde Ys van Joanna Newsom staan op zijn palmares. Op de koop toe is hij tussendoor ook nog eens even 5 jaar lid geweest van Sonic Youth. Kortom: mijn interesse was gewekt

Nu over deze plaat: voor mij een grote brok bitterheid, frustratie en cynisme. Dit alles uitgewerkt in doorgaans vrolijk klinkende, gelaagde, popnummers met teksten vol zwarte humor. Ik vind het prachtig Gevoelsmatig wordt het echter nergens zwaar of depressief. Het zijn eerder gelatenheid en berusting die de klok slaan.

Neem het openingsnummer: All Down Hill From Here. Een nummer dat leunt op een heerlijke riff, waarbij de titel bijna letterlijke genomen kan worden. Vrolijker dan dit gaat het niet worden, helaas helaas. Wie opgebeurd wil worden door een vrolijke popplaat kan maar beter iets anders opzetten, zo lijkt de boodschap. Want het zonnetje in huis dat is Jim op deze plaat niet (hoewel, ik persoonlijk kan smakelijk om zijn hersenspinsels lachen). De trompet op het einde is heerlijk.
Het tweede nummer is gelijk al wat minder up-tempo, wat meer neerslachtig ook. De piano speelt er een aangename rol in, en naast de mooie teksten valt ook op dat Jim gewoon een erg prettige stem heeft om naar te luisteren.
Therefore I Am dendert lekker door op een heerlijk speels percussie ritme. De teksten zijn wederom wrang. In combinatie met ‘oohtjes en aahtjes’ en de (gespeelde?) spelvreugde hebben Jim’s woorden echter eerder een hilarische uitwerking op me. There’s one too many in this room, and I think it’s you”.. Subtiel
Memory Lame is een van mijn favorieten op dit album. Opnieuw zeer stijlvol gespeelde pop, met erover heen de kalme, droge stem van O’Rourke. Tekstueel krijgt iemand of meerdere mensen er behoorlijk van langs. .
Op Good Times wordt de rem weer even ingedrukt. Jim tokkelt wat op zijn gitaar en mompelt wat woorden. Desolaat is het goede woord voor dit nummer. Get a Room gaat door op de rustige tour. De afsluiter is hoopvol en zorgt ervoor dat je niet sip achterblijft.

Al met al een fijn plaatje dat meer aandacht verdient. 4,5*

Dit album is zo ontzettend prachtig geproduceerd!

Tot nu toe alleen nog maar Memory Lame gehoord. Dat smaakt naar meer! Wat heeft deze man een prettige stem zeg!

Wat een klein meesterwerkje is dit toch! De opener is al direct raak maar we hebben zeker het beste nog niet gehad. De plaat zit vol heerlijke rifjes, prachtige teksten met flink wat zwarte humor, aanstekelijke stukjes piano. Maar vooral een fantastische zanger.

Mijn favoriet van de plaat is de afsluiter: Life Goes Off ( is die titel nu een parodie op de uitspraak: Life Goes On?) de track bouwt zich mooi op en het ene aanstekelijke ritme na het andere vuurt zich af op de luisteraar. Deze zal ik zeker nog veel draaien, ik start met een 4* maar de kans dat dit een 4,5* wordt is groot. Bedankt voor de tip Eveningguard.

Ik netjes anderhalve week op dit album gewacht, komt ie binnen in afschuwlijke staat. Dat ben ik niet gewend van CDwow. Er zat een behoorlijke barst in de hoes en de scherven lagen verspreid over het kartonnetje. Gelukkig waren de cd en het boekje nog wel in goede orde dus heb ik deze in een nieuw hoesje geplaatst. De disc draait voor de rest prima maar ik vind het een zure zaak.

En wat vind je van de plaat?
Wat is de afsluiter trouwens een geniaal nummer, die kan ik wel een paar keer op repeat zetten!

Erg constant niveau tot nu toe!

Daar moet ik mee instemmen, Glenn. De afsluiter is echt geweldig mooi. Zo lekker nostalgisch.

Bijzonder lekker album van Jim O'Rourke, die hier laat zien dat hij ook ijzersterke rockmuziek kan maken. En het is nog knap toegankelijk ook! Nou, nou. De hoes is ook erg origineel.

Razend knap werkje van een man. Schattig qua instrumentatie, behoorlijk zwart als het om de lyrics gaat. Het werkt als een tiet! De afsluiter is een van de mooiste nummers ooit en een track die ik minimaal twee keer per dag draai. Maar waar blijft de extra aandacht? Het klinkt vrij toegankelijk, zelfs mijn moeder vond het mooi.

Goede cd?
Kijk Love Liza (2002) met Philip Seymour Hoffman.

Wat een ongekend meesterwerkje dit! Genieten genieten genieten

Geweldige plaat !