Bedankt voor het taggen,
Erikpol.
De opener belooft veel. Het klinkt spannend door de opbouw van de synth en het donkere stemgeluid. De gitaar dendert lekker binnen daarna. Eigenlijk word je op die manier direct het album ingezogen. Alleen viel ik daarna wel even terug op aarde, omdat ik You're Mine nogal een 13 in een dozijn post-punk-revivalnummer vind op het eerste gehoor. Maar toch best lekker hoor.
Daarna is het gelukkig niet allemaal even voorspelbaar. De muziek wordt welkom afgewisseld met een dosis electronica, zoals bijvoorbeeld op A New Love Song. Ik moet automatisch een link leggen naar Depeche Mode hier, maar dat is in zijn geheel niet erg. Het klinkt heerlijk en de zang is echt heel laag (denk dat Dave Gahan dat niet eens redt).
Ik vind niet alles even sterk, maar het album in zijn geheel wel sterk genoeg om het de kans te geven verder te laten groeien. Heb het dan ook direct al twee keer achter elkaar gedraaid. En die tweede draaibeurt doet het album zeker al groeien. Dat het maar 37 minuten duurt vind ik trouwens echt een pluspunt. Het daagt uit om het opnieuw op te zetten.
Een tegenvallertje vind ik die ommekeer halverwege de afsluiter. Van traag en en bijna hypnotiserend gaat het ineens naar een uptempo nummer. Muzikaal gezien klinkt dat uptempo stuk wel, maar ik zat net zo lekker in dat trage. En dan een fade-out van bijna anderhalve minuut op het einde. Dat had zeker beter en waardiger gekund voor een afsluiter. Maar... deze ga ik zeker nog wat vaker beluisteren. Of er ook een fysieke schijf van in huis komt betwijfel ik. Soms doet Spotify ook prima zijn werk.