menu

NDV - Invisible (2020)

mijn stem
3,85 (10)
10 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: English Electric

  1. Prelude (2:22)
  2. Invisible (3:52)
  3. Turn Your Life Around (7:45)
  4. I'm Gone (4:00)
  5. Money (That's What I Want) (4:50)
  6. Waiting for No One (2:47)
  7. Snake Oil Salesman (3:34)
  8. Where's the Passion (6:50)
  9. Mercy (7:15)
  10. Overcome (5:21)
  11. In My Bones (4:21)
  12. Wrong Place Wrong Time (4:11)
  13. Not My Time to Say Goodbye (7:02)
  14. I Know the Way (5:05)
totale tijdsduur: 1:09:15
zoeken in:
avatar van Leptop
Op de een of andere wijze ben ik op dit album gestuit. Een paar halve luisterbeurten verder moet ik zeggen dat ik het, ondanks dat het niet stijlvast is, wel lekker klinkt.

avatar van ProGNerD
Leptop schreef:
Op de een of andere wijze ben ik op dit album gestuit. Een paar halve luisterbeurten verder moet ik zeggen dat ik het, ondanks dat het niet stijlvast is, wel lekker klinkt.

Die stijl is inderdaad het belangrijkste kritiekpunt van dit album. Waar ik een typisch prog album had verwacht, vind ik het te afwisselend en onsamenhangend en hier en daar zelfs wat soft en simpel, Uitzonderingen daar gelaten, zoals bijv. Turn Your Life Around en Wrong Place Wrong Time. En I Know the Way is een mooie afsluiter.

Niets ten nadele van z'n ontegenzeggelijke muzikale kwaliteiten en z'n bewezen diensten in de progressieve rock scene, had ik hier meer van verwacht en pakt het album als geheel me onvoldoende...

avatar van ProGNerD
Leptop schreef:
Op de een of andere wijze ben ik op dit album gestuit. Een paar halve luisterbeurten verder moet ik zeggen dat ik het, ondanks dat het niet stijlvast is, wel lekker klinkt.


Ik moet m'n mening na een 2e aandachtige luisterbeurt iets bijstellen. Het klinkt inderdaad wel erg lekker en zit muzikaal goed in elkaar. De term simpel die ik hierboven heb gebruikt is dan ook niet goed gekozen; beter is: toegankelijk en lekker in het gehoor liggend.

Als ik het referentiekader van een typisch prog album loslaat, dan is het gewoon een verzameling van mooie songs met een progressieve inslag van een rasmuzikant (en niet te vergeten de gastmuzikanten om hem heen)

avatar van Marco van Lochem
4,0
Nick D’Viriglio is een nu 51 jarige drummer/zanger/componist die zijn sporen in de pop/rock/prog al ruimschoots verdiend heeft. Begin jaren ’90 trad hij toe tot Spock’s Beard en was de drummer bij die band op 10 albums en vanaf het zevende album “FEEL EUPHORIA” tevens de leadzanger bij de Amerikaanse progressieve rockband. In 1997 was hij als drummer te horen op enkele track op het Genesis album “CALLING ALL STATIONS”, het eerste album na het vertrek van longtime drummer Phil Collins. Ook was hij jarenlang de live drummer van de Engelse band Tears For Fears en is hij tegenwoordig drummer bij de proggers van Big Big Train. Die veelzijdigheid van D’Virgilio is te horen op zijn tweede solo album, “INVISIBLE”. Het idee voor het concept kreeg de drummer toen hij 5 jaar lang en 1300 shows speelde met Circque Du Soleil. Hij zat in een soort drum hok waarin hij voor het publiek niet zichtbaar was, onzichtbaar dus. Het verhaal dat in het album verteld wordt is dat van een man met een 9 tot 5 baan die op een bepaalde dag er genoeg van heeft, vertrekt en op zoek gaat naar de zin van het leven. Uiteindelijk vindt hij dat en dan zijn we 69 minuten en 14 songs verder op dit geweldige album. Na de “PRELUDE” volgt het titelnummer, ‘INVISIBLE”, een werkelijk prachtig liedje met orkestrale bijdragen die opgenomen zijn in de beroemde Abbey Road studio’s in Londen. “TURN YOUR LIFE AROUND” is een pure prog-rock song met prachtige synthesizer solo’s, “I’M GONE” is een pop song en “MONEY (that’s what i want)” is een cover van het bekende liedje van onder andere Barrett Strong en de Flying Lizards. De versie van deze klassieker is spannend en kent een mooie opbouw. “WAITING FOR NO ONE” is een beklemmende ballad met een solo van Carl Verheyen (bekend van Supertramp), “SNAKE OIL SALESMAN” is een Styx-achtige rocker met dito toetsensolo, ‘WHERE’S THE PASSION” is weer een orkestrale progressieve rock song met Beatles-achtige arrangementen en na deze song volgt het stevigste nummer van “INVISIBLE”, “MERCY”. De basis is superstrak met D’Virgilio natuurlijk op drums en met de legendarische Tony Levin op basgitaar met daarover heen toetsensolo’s, tempowisselingen en prachtige orkestrale arrangementen. Mr. Big gitarist Paul Gilbert laat zijn kunnen horen in de rocker “OVERCOME” met Queen-achtige koortjes en vocale arrangementen, “IN MY BONES” is opnieuw een uptempo rocker met saxofoon bijdragen en Cheap Trick gitarist Rick Nielsen die laat horen nog steeds een geweldige gitarist te zijn. “WRONG PLACE WRONG TIME” is een klassieke rocker met enkele heerlijke tempowisselingen en toetsensolo’s, “NOT MY TIME TO SAY GOODBYE” begint als een poppy song met een lekker ritme, subtiele gitaarbijdragen, waarna het zich ontwikkelt tot één van de hoogtepunten van het album, met opnieuw de strijkers arrangementen die opvallen doordat ze op juiste momenten goed te horen zijn en elke keer een smaakvolle toevoeging zijn. “I KNOW THE WAY” is de afsluiter van “INVISIBLE”, een poprock song met een optimistische sfeer en tempo. Met “INVISIBLE” laat Nick D’Virgilio horen bij de toppers van het muzikantengilde te horen, want naast een zeer begenadigd drummer en zanger, is hij ook een briljante componist en dat laat hij met dit album horen.

avatar van meesterdch
4,0
Ik heb al een tijdje niks meer geschreven op MuMe. Te weinig tijd en te weinig nieuwe muziek waarbij ik de behoefte had mijn mening met de wereld te delen. Maar dit album van Nick D’Virgilio is te goed om niet even de laptop te pakken. Is het prog? Het is in elk geval een conceptalbum met prachtige melodieën, goede teksten, superbe muzikanten en een enorme diversiteit. Nee, geen nummers die ver over de tien minuten klokken met uitgebreide instrumentale passages. Maar wel een aaneenschakeling van extreem sterke nummers, die allemaal op zichzelf het luisteren waard zijn (naar mijn mening uniek bij een conceptalbum, omdat nummers vak buiten de context niet werken) maar ook een verrassend coherent geheel vormen. Terwijl ze qua stijl echt mijlenver uit elkaar liggen. Onder meer door het heerlijke gebruik van en echt orkest en het subtiele laten terugkomen van één thema uit 'where's the passion'.... Wat deze plaat vooral laat zien, is dat Nick niet alleen een buitengewone drummer is (dat wist ik al sinds het eerste album van Spock's Beard dat ik in de jaren 90 kocht) die hoorbaar Phil Collins als grote inspirator heeft, maar inmiddels ook een begenadigd componist, multi-instrumentalist en componist/arrangeur. Ik heb gisteren weer eens mijn cd van Karma, zijn eerste solo-album, opgezet. Het verschil in productie, arrangementen en kwaliteit van de composities is echt enorm. Dat album had best een paar leuke nummers (opener The river is wide meet name) maar valt echt in het niet bij dit album. Deze gaat in de vakantie nog heel wat uurtjes tijdverdrijf opleveren.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:43 uur

geplaatst: vandaag om 10:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.