Met het in 2001 verschenen Girls Can Tell zijn de puntige indie gitaarrock randjes grotendeels verdwenen. Alsof de derde plaat van Spoon in de studio van een professionele schoonheidsspecialist is opgenomen, en dat de tracks gepolijst de deur hebben verlaten. Een groot contrast met de energieke voorgangers A Series of Sneaks en de ruwe open lo-fi sound van Telephono, dat het heerlijke nonchalante in zich heeft, en waarmee ze met weinig geld en geen geschikt opname apparatuur wel een overdonderend debuut afleverden.
Sporadisch echoot dat geluid nog voort in het smerige gitaarspel van Britt Daniel en het keiharde slagwerk van Jim Eno in Believing Is Art, die zichzelf in de rol van producer frontaal in de eind mix heeft gegooid. Maar zelfs daar zorgen de donkere sfeervolle vintage orgelpartijen al voor een meer in balans zijnde geheel. Spoon mag zichzelf feliciteren met het gegeven dat de zoektocht naar een eigen geluid zichzelf heeft weten te vinden in hun derde volwaardige album Girls Can Tell. Die hervonden rust zorgt voor een minder gejaagd eindresultaat.
Doordat de plaat gewoon eenvoudig in de thuisstudio van Jim Eno is opgenomen zijn de verse ideeën in het meest oorspronkelijke huiskamersfeertje op tape beland. Door de rustige harmonische uitwerking ontstaat er ook ruimte voor evenwichtigere uitgebalanceerde sixties samenzang in Lines in the Suit. De afgerafelde puntigheid is nog wel aanwezig in het rockende uptempo Take A Walk en het met beatswing gevulde Take The Fifth waarbij de neuriënde bas van Josh Zarbo voor de laatste keer het voortouw neemt.
Josh Zarbo is na zijn korte absentie tijdens de jaar eerder verschenen EP Love Ways weer teruggekeerd bij het tweetal Jim Eno en Britt Daniel. Zijn aandeel brokkelt meer en meer af, zeker nu zijn twijfel om nog langer als een volwaardig lid binnen Spoon een rol te vervullen toeneemt.
Al stilletjes komt John Clayton in beeld, die zwaar onder de indruk is van de coverversie van Me and the Bean wat oorspronkelijk door zijn eigen band The Sidehackers is uitgebracht. Deze fraaie dromerige vertolking verdient alle lof, en het lichthese grunge randje in de vocalen van Britt Daniel maakt het helemaal passend. John Clayton zal uiteindelijk op de volgende plaat Kill the Moonlight de band met zijn muzikale baskwaliteiten een tijdelijke ondersteunende rol toereiken.
Girls Can Tell is allemaal net wat soberder. De donkere pianogeluiden van Conrad Keely die normaal het meesterlijke …And You Will Know Us By The Trail Of Dead van een extra glans voorziet, zorgt hier voor de diepte in het door liefdesverdriet doordrenkte Everything Hits at Once en het treurende jaren zeventig getinte 1020 AM. Een prachtig orkestraal vintage stuk, waar hij toch mooi eventjes de hoofdrol weet op te eisen.
De wisselwerking tussen de songs en de afwisseling tussen stevig werk en rustige radiovriendelijke passages geven de ups en downs in het leven weer. Zo zorgt het grimmige This Book Is A Movie voor een filmisch stoffig nachtelijk desert sfeertje, waarmee Spoon hun geoliede Texas roots verraden, wat ze mooi doorzetten in het afsluitende Chicago at Night.
De opstandige bravoure heeft ondertussen plaats gemaakt voor doordachte volwassenwording. Doordat Spoon is afgestompt door het grote Elektra label is de band genoodzaakt om het zelf via de Do It Yourself methode op te lossen. Vreemd genoeg levert dit juist een standvastig geproduceerde plaat op waarmee ze ook voor andere bands een dienst bewijzen dat de invloed van een multinational niet zozeer tot een beter eindproduct leidt.
Spoon - Girls Can Tell (vinyl) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com