Alhoewel Suzanni Ciani al eerder muziek had gemaakt, mag Seven Waves gezien worden als het allereerste album die van haar werd uitgebracht. Als eerste in Japan in 1982, twee jaar later in de Verenigde Staten en uiteindelijk internationaal op CD op het Private Music-label van Peter Baumann (ex-Tangerine Dream).
Suzanne heeft zo'n twee jaar aan dit album gewerkt (ze begon er al mee in 1979) en gebruikte daarvoor diverse elektronische toets-instrumenten en andere synthesizers die ze later zou vervangen voor nieuwere instrumenten. Wat inhoudt dat dit album qua sound vrij uniek klinkt. Ondanks dit gegeven, is de stijl van Suzanne al overduidelijk te horen op dit mooie album. Een stijl die ze zelf beschouwt als een combinatie van elektronisch, klassiek, romantisch met een persoonlijke expressie. Een persoonlijke 'touch' als het ware...
Het is mooie, dromerige synthesizermuziek die vooral heel erg kalm, kabbelend en intiem klinkt. Misschien zelfs een tikkeltje bescheiden. Nergens groots of uitgesponnen en dat geeft dit album wel z'n charme. Alhoewel ik wel moet bekennen dat ik op het laatst niet volledig m'n aandacht meer kan vast houden, doordat de muziek zich continue op dezelfde golflengte begeeft.
Toch zorgen een aantal pareltjes ervoor dat ik om de zoveel tijd dit album weer eens opzet, zoals bijvoorbeeld "The Third Wave: Love in the Waves" en "The Fifth Wave: Water Lullaby".
En zoals
Gerards Dream al aangaf in zijn bericht, schept dit album inderdaad een soort van verkoeling. Misschien komt het door de windvlagen die regelmatig opduiken tussen de nummers door. Wat zeker uitkomt, gezien het vandaag (op moment van berichtplaatsing) allesbehalve koud is buiten
!