Lucinda Williams - Car Wheels on a Gravel Road (1998)

Wie destijds de aanschaf van de toen net opgekomen Ilse de Lange overwoog raadde ik van harte dit alternatief aan. Want dit is het echte werk als het op country- en bluesrock aankomt. Je wordt overweldigd door een overdaad aan superieur liedjesmateriaal, welke ook nog eens op een superieure wijze wordt gebracht. Met dit album bewees Lucinda Williams (nog net achter Joni Mitchell) 1 van de grootste vrouwen van de popmuziek te zijn.

Pas sinds vorig jaar heb ik mij echt verdiept in de albums van Lucinda Williams en ze vallen allemaal goed mee. Dit is misschien één van haar beste, het album waarmee ze terecht doorbrak, opmerkelijk op vrij late leeftijd. Het is een mengeling van country en rock met sublieme teksten, niet 100% zuiver maar emotioneel gezongen. Het lijkt mij de vrouwelijke tegenhanger van Neil Young (als ik dat zo mag noemen). De volgende albums van haar zijn ook minstens 4* waard.

even een voorbeeld van voortschrijdend muzikaal inzicht. deze dagen me weer eens verdiept in lucinda williams. vanzelfsprekend kwam deze, ook ooit door mij, veelgeprezen plaat voorbij. daarom dit werkstuk een paar keer beluisterd. dat viel bar tegen. o.a. om redenen die Hendrik68 en Stijn_Slayer hierboven al aangaven: een studioproductie zonder diepte en dynamiek. verantwoordelijk daarvoor zijn steve earle en diens maat en gitarist ray kennedy. een duo ook wel bekend (?) als 'the twangtrust'. nogal verwonderlijk omdat beiden onder die naam ook een aantal erg goeie platen van earle zelf, wél mooi hebben geproduceerd. zoek ze zelf maar op.

andere reden voor mijn huidige scepsis: het merendeel van de songs overtuigt me als compositie niet meer. alles bij elkaar vind ik het een nogal slome en platte plaat. veel in midtempo of nog trager. het in 2014 heruitgegeven album 'lucinda williams' (1988) vind ik meer pit hebben en instrumentaal veel rijker. wat de productie (hall wilner) en studioband betreft bevalt mij 'west' (2007) het meest. da's echt vakwerk en dat maakt het o.a. daarom tot mijn favoriete album van deze inmiddels krasse(ende) tante.

Kan me totaal niet bekoren; ik heb het meerdere malen geprobeerd. Vind het erg inspiratieloos overkomen allemaal, alsof ze veel te snel tevreden was met een liedje. Elke keer weer volgens zelfde format, zonder uitdaging te zoeken. Er is ook geen enkele track die me in het bijzonder bij blijft. Vind haar stem ook weinig bijzonder, net zozeer als dat de teksten nietszeggend zijn. Eigenlijk is er niets aan deze muziek wat me echt aanstaat. Snap ook niet goed waarom dit zo goed scoort ten opzichte van andere genregenoten. Kan dit makkelijker serieus nemen als parodie op blues / country dan als serieuze blues/country-plaat.

Het beste optreden dat ik in mijn jaren als muziekrecensent heb bezocht, was zonder twijfel dat van Lucinda Williams in het Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven. Haar karakteristieke en unieke mix van folk, rock, americana en een vleugje blues kwam daar op fantastische wijze tot uiting. Het was een concert dat als naam had ‘An Intimate Evening with Lucinda Williams’ en die naam dekte de lading zeerzeker. De balngrijkste referentiebron is daarbij dit album geweest, dat haar een Grammy Award opleverde en zorgde voor een doorbraak van Williams.

Sinds ik met de muziek van Williams in aanraking kwam, ben ik er van gaan houden. Naast de al genoemde uitzonderlijke mix van verschillende muziekstijlen, werd ik direct gegrepen door Williams’ ietwat hese maar authentieke stemgeluid. Car Wheels on a Gravel Road was mijn startpunt en zorgde ervoor dat ik me in het oeuvre van de Texaanse zangeres ben gaan verdiepen. Wat mij aanspreekt, is dat het een volstrekt authentiek album zonder enige commerciële concessies is en mede daardoor komt, samen met het sterke songmateriaal, de stijl van Williams hier het best naar voren.

Lake Charles en Greenville zijn voorbeelden van bitterzoete compositie in de beste americana traditie. De hernieuwde opname van het al eerder uitgebrachte I Lost It – iets minder country, meer Lucinda – pakt eveneens goed uit. Het songmateriaal is over de gehele linie vrij constant; alleen van 2-Kool-2 Be 4-Gotten ben ik wat minder gecharmeerd. Om die reden krijgt het album nog steeds wel 5* van mij, maar komt het toch nog net tekort voor een top-10 notering.

Met stip weer terug in mijn top 10. Lucinda kan bij mij weinig fout doen. Heb het grootste deel van haar platen beluisterd, waar ook middelmaat soms regeert. Deze Car Wheels on a Gravel Road blijft voor mij echter een juweeltje van uitzonderlijke klasse. Haar roerige leven met veel ups en downs hoor je hier heel sterk terug en in combinatie met haar doorleefde stem maakt dat dit een van de zeldzame platen is voor mij die - en ja, ik weet dat het een cliché is - steeds beter wordt. Nu op plek 7, met uitzicht op een hogere plek.

Country is niet echt mijn ding, maar dit kocht ik destijds vanwege een geweldige recensie in de OOR. Ik dacht: als ik er dan tóch een keer naar ga luisteren dan maar meteen beginnen met kwaliteit! En zo was het en blijft het. Dit ijzersterke album geeft je alles waar country om vraagt; sfeer en een echte ziel. De liedjes lijken zo cliché maar dat is precies waarom het allemaal klopt. Tranentrekkende teksten die perfecte worden vertolkt en muzikaal perfect worden ondersteund. Heerlijk en tijdloos....ik zet m nog maar een keer op. Er is niets positiefs aan de hele situatie rond Corona, behalve dat ik er nu aan toe kom om dit soort muzikale juweeltjes nog eens op te graven. Elk nadeel heb z’n voordeel zullen we maar zeggen.

Deze Car Wheels on a Gravel Road werd al kort na verschijnen door vele liefhebbers als een meesterwerk in het roots-/americana-genre gezien. Iets wat ik destijds alleen maar kon beamen.

En dan is het leuk om weer eens opnieuw te luisteren of dit na ruim 20 jaar nog altijd zo is. Mijn ervaring is geregeld dat ik die mening achteraf een beetje moet bijstellen.

Maar hoewel Lucinda in de loop van die 20 jaar regelmatig bijzonder fraaie albums heeft uitgebracht blijft dit album wat mij betreft nog altijd recht overeind staan. Een feest om te luisteren!

Ver voordat het hip werd fietste ik met de racefiets al over gravel. Rustige wegen en het gekraak onder de wielen is op de een of andere manier champagne voor de oren. Vandaag een rapportje schrijven en geen fietsen..........dan doen we toch gewoon een gravelplaat bij de koffie?

De stem van Lucinda klinkt ook als gravel, tikje rauw maar ook heel puur en vooral intens en ook een tikje opwindend.
Lucinda Williams zingt vooral Country Rock, Folk Rock, wat pure Rock en dus is Americana wel de beste duiding als we het op één woord moeten houden.
Lastig om haar slechts een enkele duiding te geven. Omdat Lucinda zich niet in het standaard Country of Country Rock keurslijf liet duwen lag ze regelmatig overhoop met platenbonzen.
Lucinda is ook een behoorlijk eigenwijs meisje en dat is toch een van de betere eigenschappen als je iets creatiefs wilt uitbrengen. Voordeel voor de fans van Lucinda is dat door het aantal albums wat ze gemaakt heeft een collectie Lucinda ook voor de minder krachtige beurs haalbaar is.

Haar eerste album kreeg aanvankelijk wat minder hoge cijfers omdat alle recensenten het album langs de standaard Country (Rock) lat legde. Lucinda is niet een vrouw die je langs een standaard legt. Lucinda IS een standaard. Een standaard van een eigenzinnige invullen van varianten rond de muziekstijl Country.
Maar altijd rauwer, minder braaf, minder gelikt, scheutje Blues, schepje Rock en vooral overtuigend. Het is vooral mega authentiek.

Het album wat nu opstaat is wel een van mijn favoriete album van deze eigenzinnige tante. Hoewel Lucinda geen mega commerciële successen heeft gehaald behoort dit album tot de beste 500 albums die er in dit deel van het heelal zijn gemaakt.
Welk lijstje we ook pakken en dit album ga je tegenkomen. Op zeker! Nagenoeg alle teksten gaan over de liefde en het zou een geweldig album zijn om te dienen als storyboard voor een roadmovie.
Bij menig nummer waan je je binnen een couplet op de plek die bezongen wordt. Lucinda sleept je als het waren naar “het plaats delict”. Niet zozeer door de teksten maar haar overtuigde manier van zingen.

Toch even dan:
We used to drive
Thru Lafayette and Baton Rouge
In a yellow Camino
Listening to Howling Wolf
He liked to stop in Lake Charles
Cause that's the place that he loved
Did you run about as far as you could go
Down the Louisiana highway
Across Lake Ponchatrain
Now your soul is in Lake Charles
No matter what they say
Did an angel whisper in your ear
And hold you close and take away your fear In those long last moments

Als ik dat Lucinda hoor zingen BEN ik in Lake Charles…………. Brrr wat een heerlijk album!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lucinda Williams - Car Wheels On A Gravel Road (1998) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Lucinda Williams - Car Wheels On A Gravel Road (1998)
Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams werd in 1998 onthaald als een Americana meesterwerk en behoort vijfentwintig jaar later tot de kroonjuwelen van het destijds nog jonge genre

Lucinda Williams maakte in 1998 met Car Wheels On A Gravel Road volgens velen een van de beste Americana of alt-country albums aller tijden. Daar valt weinig op af te dingen, al blijft het wonderlijk dat de Amerikaanse muzikante op haar vijfenveertigste werd binnengehaald als nieuw talent. Het opnemen van het album werd een lijdensweg, maar dankzij meerdere producers en heel veel gastmuzikanten lag er in 1998 een album dat Lucinda Williams schaarde onder de groten in het genre. Vijfentwintig jaar later heeft het album nog niets van zijn kracht en magie verloren, mede dankzij het zo karakteristieke en doorleefde stemgeluid van de Amerikaanse muzikante.

Het Amerikaanse muziekplatform Paste publiceerde een paar dagen geleden een lijst met de beste alt-country albums aller tijden. Hoewel het genre niet heel duidelijk gedefinieerd en/of afgebakend is, zullen de meeste liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en Americana of alt-country in het bijzonder vrede hebben met het album dat bovenaan de lijst prijkt. Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams behoort immers absoluut tot de kroonjuwelen van de genoemde genres en is een album dat 25 jaar na de release nog altijd staat als een huis.

Het in 1998 verschenen Car Wheels On A Gravel Road kwam er niet zonder slag of stoot. Lucinda Williams had toen ze begon aan haar meesterwerk al vier albums op haar naam staan, waarvan met name het in 1992 verschenen Sweet Old World goed was ontvangen. Samen met producer Gurf Murlix begon ze in 1995 aan de opnames van de opvolger van het album dat met de kennis van nu ook best een alt-country album mag worden genoemd. Toen de opnames vrijwel waren voltooid ontstond onenigheid tussen Lucinda Williams en Gurf Morlix en uiteindelijk verdwenen de tapes in de prullenbak.

Met Steve Earle en zijn producer Ray Kennedy werd een nieuwe poging gedaan en deze leverde uiteindelijk het grootste deel van Car Wheels On A Gravel Road op. Lucinda Williams was echter nog steeds niet tevreden over de productie en met name haar zang en schakelde E Street Band pianist Roy Bittan in voor de finishing touch. Bittan huurde nog wat extra muzikanten in, waardoor de credits van het album een imposante lijst topmuzikanten oplevert, onder wie de al eerder genoemden Steve Earle en Gurf Morlix, maar ook Emmylou Harris, Jim Lauderdale, Buddy Miller, Charlie Sexton, Greg Leisz en Bo Ramsey.

Car Wheels On A Gravel Road wordt vaak een ruw en puur album genoemd, maar iedereen die weet hoe het album tot stand is gekomen weet wel beter. Lucinda Williams was bij de release van het album inmiddels vijfenveertig jaar oud, maar werd desondanks vrijwel onmiddellijk gekroond tot de nieuwe koningin van de Americana en geschaard onder de nieuwe helden van het genre.

Omdat de muziek van Lucinda Williams lange tijd niet was te vinden op Spotify was het best lang geleden dat ik naar Car Wheels On A Gravel Road had geluisterd, maar het album maakte weer onmiddellijk indruk. Op haar doorbraakalbum vermengt Lucinda Williams op fraaie wijze meerdere invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en stapt ze voorbij de traditionele Amerikaanse rootsmuziek.

Het album klinkt door de hele waslijst aan topmuzikanten fantastisch, waarbij vooral het fraaie gitaarwerk en de hier en daar opduikende toetsenpartijen van Roy Bittan opvallen. Persoonlijk vind ik de productie niet altijd even geslaagd en ben ik nieuwsgierig naar de productie van Gurf Morlix, maar het soms wat vlakke geluid van Ray Kennedy en Stebe Earle zit me niet echt in de weg. De luxe editie van het album klinkt overigens een stuk beter dan het origineel.

Lucinda Williams en haar producers hadden bij het opnemen van het album vooral twijfels over de vocalen, maar die vind ik persoonlijk echt prachtig. Lucinda Williams beschikt over een zeer karakteristiek stemgeluid dat in technisch opzicht misschien wat steekjes laat vallen, maar wel direct binnen komt. Ze klonk op haar vijfenveertigste al behoorlijk doorleefd, waardoor het album ruwer klonk dan de meeste andere rootsalbums van dat moment.

Lucinda Williams vierde eerder dit jaar haar zeventigste verjaardag en keert volgende week terug met een nieuw album (Stories From A Rock N Roll Heart). Ik ben heel benieuwd naar dit album, maar zo goed, memorabel en invloedrijk als Car Wheels On A Gravel Road zal het waarschijnlijk niet zijn. Erwin Zijleman

Het zal aan mij liggen , maar ik hoor hier toch echt niet de klassieker in die mensen het toedichten. Ik hoor een vlak geproduceerde plaat met weliswaar bovengemiddelde teksten , maar een muzikale invulling die ik ook bij vakzusters als Sheryl Crow en Ilse de Lange hoor. Niks bijzonders allemaal, degelijk zou de lading dekken. Het helpt natuurlijk niet dat de "verveelde"stem van Williams het hele album de aandacht trekt omdat de muzikale invulling eigenlijk niks bijzonders is. Klinkt heel negatief , maar ik probeer te duiden voor mezelf waarom dit dan zo bijzonder zou moeten zijn . Ik hoor het niet en blijf bij 3 en halve ster .

De opmerking hierboven van Twinpeaks snijdt hout. Weinig aan toe te voegen. Dit album valt wat mij betreft in de categorie: dertien in een dozijn.

Op het voorgaande album Sweet Old World bleek zij een talent te hebben om geweldige songs te schrijven. En op dit album toont zij zich volwassen. Meer zelfvertrouwen, meer 'eigenheid', af en toe wat rauwer. En dat heeft een algemeen erkend meesterwerk in dit genre opgeleverd.

En al die jaren blijft de klasse van dit album aanwezig.

ook haar lp "world without tears" uit 2003 is de moeite waard . nadien ben ik haar een beetje uit het oog verloren. luister ook eens naar "side of the road" van haar lp uit 1988 "lucinda williams"

het zwaar bewierookte vijfde album van Lucinda Williams, dat vele prijzen in de wacht sleepte, haar commerciële doorbraak betekende en door velen als haar beste album wordt beschouwd. conformeer mezelf niet aan algemeenheden, maar in mijn persoonlijke beleving van dit album is dat m.i. volledig terecht.

i.t.t. wat anderen hier soms vermelden, ervaar ik de productie juist als energiek, fris en sprankelend.
13 ijzersterke liedjes, waarvan 1 co-written "Still I Long For Your Kiss" met vroeger bandlid/gitarist Duane Jarvis en "Can't Let Go" een nummer van de Amerikaanse singer/songwriter Randy Weeks.

ballads als "Lake Charles" met een heerlijke accordeon partij van Roy Bittan, het weemoedige "Greenville" met een harmony vocal van Emmylou Harris, en het kippenvel bezorgende "Jackson" worden met zoveel zeggingskracht door Lucinda Williams gezongen, dat ze mij nog steeds ontroeren. songs die diep raken, tenzij je daar als luisteraar helemaal niet ontvankelijk voor ben. dat kan uiteraard.

van de iets meer up-tempo nummers ervaar ik de titeltrack, "Can't Let Go" en het rockende, stuwende "Joy" met geweldig gitaarwerk als de krakers, maar feitelijk staat er geen enkel "zwak" nummer op dit weergaloze album. "Concrete and Barbed Wire" bevat een harmony vocal met mede producer Steve Earle.

een klassieker in het roots/americana genre dat na al die jaren nog steeds staat als een huis. ik zou niet zo gauw weten wie in dit genre dit album later zou overtreffen. ook zijzelf heeft de kwaliteit van dit album moeilijk kunnen evenaren en maakte met dit album een tijdloze klassieker.

de DVD "Live From Austin Texas" die begint met "Pineola" en eindigt met "Can't Let Go" bevat veel nummers van "Car Wheels on a Gravel Road" en is het beluisteren/zien meer dan waard met Lucinda Williams op de top van haar kunnen en een geweldige backing band