Dat is een lastige vraag. Laat ik voorop stellen dat Henderson als sessiemuzikant, en zeker in de 60's en de vroege 70's, dikwijls een automatische must-listen oplevert. Buiten zijn kwaliteiten als tenorsaxofonist (en die zijn van het hoogste kaliber - zijn frases waren ongekend; zonder twijfel) had hij ook gewoon een neusje voor het accepteren van de juiste uitnodigingen voor studiosessies. En dat stopte niet na zijn vertrek bij Blue Note. Hij drukte altijd - positief - zijn stempel en verdient alleen daarom al een grote status.
Wanneer het aankomt op zijn albums als bandleider twijfel ik een beetje. Ik deel niet vaak lage cijfers uit (alleen zijn eerste paar albums voor het Milestone-label vind ik onder de maat), maar ik ben ook niet zodanig onder de indruk als menig ander afgaande op verschillende reviews van recensenten of RYM-ratings die vaak zonder exceptie enorm hoog of extreem positief zijn. Goed, een ietwat kritische benadering lijkt bij jazzalbums in zijn algemeenheid meer en meer te ontbreken nu het eenmaal een niche voor de fijnproever is (geworden), maar toch valt het op. Op zijn albums staan zo goed als altijd composities die ik zonder meer hun reputatie waard vind (zeker zijn klassieke reeks albums bij Blue Note bevatten menig meesterwerkje), maar er staan vaak ook composities op die mij mij minder doen. Maar goed, zoals eerder aangehaald lijk ik daarmee tot de minderheid te behoren. Het gevoel bekruipt me soms gewoon een beetje dat kritische kanttekeningen ontbreken, ofschoon het heel normaal is dat niet elk album even constant is als er jaarlijks 10 studiosessies moeten worden opgenomen en er jaarlijks ook een eigen album of twee moet verschijnen.
Goed, om af te sluiten met een positieve noot. Henderson heeft zonder twijfel een aantal bijzondere albums afgeleverd. ''Inner Urge'', ''The Elements'', ''Live in Japan'' (eindelijk een liveplaat die menig jazz studioalbum doet verbleken) en onderhavig album zijn niet te versmaden en groeien mogelijk nog eens uit tot klassiekerstatus in huize Ataloona