menu

Joe Henderson - Black Is the Color (1972)

mijn stem
3,65 (10)
10 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Milestone

  1. Terra Firma (12:09)
  2. Vis-A-Vis (6:46)
  3. Forgone Conclusion (4:54)
  4. Black Is the Color (Of My True Love's Mind) (7:01)
  5. Current Events (5:32)
totale tijdsduur: 36:22
zoeken in:
avatar van Ataloona
4,0
Door de jazzpundits werd dit album ten tijde van de release, en eigenlijk ook in de daaropvolgende decennia, enigszins verguisd. Zeker naar Joe Henderson-maatstaven; de man kreeg zelden een negatieve review naar z'n hoofd geslingerd. Ook anno 2020 wordt amper een kritische noot geuit over Henderson. Terecht of niet, dat laat ik in het midden. Wat wel vaststaat is dat ''Black is the Color'' haast als een omissie in zijn discografie wordt behandeld. Zelfs bij besprekingen over zijn periode bij het Milestone-label wordt het album maar weinig genoemd. Recensies zijn er gering en zelden positief. De reden daarvoor is mijn inziens niet moeilijk te achterhalen. Dit is een knip- en plakwerk album en in die tijd werd dat alleen van koning Miles Davis gepikt. Goed, ik chargeer misschien. Evenwel is het niet moeilijk voor te stellen dat dit werk voor de jazzaficionados wellicht ''niet puur genoeg'' en ''té gekunsteld'' en ''té elektrisch'' is. Bullshit wat mij betreft. Ik zou willen betogen dat dit juist een van Henderson's meest geïnspireerde albums is, waar meer dan een zekere enthousiaste experimenteerdrift vanaf straalt.

Allereerst moeten we stilstaan bij het feit dat we met het noemen van Miles Davis ook direct ontegenzeggelijk dé grote inspirator van dit album hebben achterhaald. Henderson ''dabbelde'' reeds aan het eind van de jaren 60 bij het Milestone-label al meer en meer in de wondere wereld van fusion, jazzrock en funk. In het hardbop-genre had hij inmiddels zo'n beetje alle paden wel bewandeld en begon hij een beetje te stagneren; zijn albums werden enigszins repetitief en voorspelbaar. Dikwijls greep hij terug naar composities uit het verleden. Nieuwe composities ontbrak het vaak aan een zekere spanning. De inspiratiebronnen droogden langzaam op. Tótdat ''In a Silent Way'' - en later ''Bitches Brew'' - als een komeet insloeg en jazzrock – fusion – dé shit werd. Tuurlijk, Henderson had ook de kant richting de freejazz (die andere grote opkomende stroming dezer jaren) kunnen kiezen, maar met zijn voorliefde voor calypso en latinritmes werd de weg richting fusion wellicht eenvoudiger ingeslagen.

Wat ook helpt is dat Hendo in deze jaren de luitenant van Herbie Hancock was. Herb' maakte in die jaren net de switch naar zijn inmiddels kenmerkende funky jazzstijl en samen werkten zij die stijl in die jaren tot in het perfecte uit. Denk bijvoorbeeld maar aan hun werk als sidemen op Freddie Hubbard's klassiekers ''Red Clay'' en ''Straight Life''. En hoewel Herb' op deze worp van Henderson ontbreekt (hij deed in 1969 wel mee op ''Power to the People''), is zijn invloed goed terug te horen op ''Black is the Color''. Natuurlijk in George Cables' subtiele spel op de elektrische piano, maar ook in de vette en smerige wonky elektrische bas van Ron Carter (en Dave Holland op contrabas) en de drumclaps van Jack DeJohnette (luister bijvoorbeeld eens het intro van ''Foregone Conclusion'' – typische Hancock motiefjes). Laat mij echter terugkomen op de grootste inspirator; Miles Davis. Op ''Bitches Brew'' en zijn jaren 70 albums – zoals ''Get Up With It'' – hanteerde Davis een knip- en plakwerkwijze door uit verschillende sessies onderdelen te knippen en deze te plakken over- en in opnames uit andere sessies.

Henderson pakt het iets anders aan als Miles door één sessie te gebruiken als basisopname en daarover vervolgens via een multitrack recorder tot wel 16 verschillende overdubs toe te voegen. Die overdubs bestonden uit segmenten van reeds bestaande sessies van de gehele begeleidingsband, alsook nieuwe individueel ingespeelde secties van de muzikanten. Het album is veelal percussiegedreven, maar Henderson balanceert dat door zelf naast zijn tenorsaxofoon ook een scala aan fluiten en saxofoons te bespelen die vervolgens gretig worden gebruikt voor overdubs. Soms zit Hendo met wel drie ''versies'' van zichzelf te soleren. Wat dat betreft is ''Black is the Color'' een écht studiowerk. En het knappe is dat het resultaat een ontzettend vloeiend, en bij vlagen zelfs aanstekelijk, geheel is. Het album is wat mij betreft een stuk ambitieuzer dan zijn vroegere werk voor het Milestone-label. Goed, er was al het nodige verkenningswerk vooraf gedaan door Miles Davis en ook verscheidene rockmuzikanten wisten verschillende studiofoefjes met multitracks hun eigen te maken, maar toch levert Joe Henderson uiterst origineel werk af. Zeker ''Current Events'' is een originele en vervreemdende compositie met verschillende lagen van Henderson's saxofoonsolo's op de tenor die in juxtapositie worden gebracht tegen verschillende lagen van David Horowitz' synthesizer experimenten. Ook de bassen, elektrische piano en drums zijn verschillende malen gedubd om er een bizar, surrealistisch, maar bovenal een zeer indrukwekkend geheel van te maken. Enkel de fade-out laat mogelijk te wensen over, maar doet verder weinig afbreuk aan de compositie.

Aanbevolen.

avatar van Sandokan-veld
3,5
Interessant stuk, Dave. Van Henderson ken ik vooral zijn klassieke platen, het latere werk ben ik stukje bij beetje aan het ontdekken. Deze komt op het lijstje.
Interessante woordkeuze dat je 'in het midden laat' of je de waardering voor Henderson terecht vindt. Het komt niet over alsof je een een heel hoge pet van hem op hebt?

avatar van Ataloona
4,0
Dat is een lastige vraag. Laat ik voorop stellen dat Henderson als sessiemuzikant, en zeker in de 60's en de vroege 70's, dikwijls een automatische must-listen oplevert. Buiten zijn kwaliteiten als tenorsaxofonist (en die zijn van het hoogste kaliber - zijn frases waren ongekend; zonder twijfel) had hij ook gewoon een neusje voor het accepteren van de juiste uitnodigingen voor studiosessies. En dat stopte niet na zijn vertrek bij Blue Note. Hij drukte altijd - positief - zijn stempel en verdient alleen daarom al een grote status.

Wanneer het aankomt op zijn albums als bandleider twijfel ik een beetje. Ik deel niet vaak lage cijfers uit (alleen zijn eerste paar albums voor het Milestone-label vind ik onder de maat), maar ik ben ook niet zodanig onder de indruk als menig ander afgaande op verschillende reviews van recensenten of RYM-ratings die vaak zonder exceptie enorm hoog of extreem positief zijn. Goed, een ietwat kritische benadering lijkt bij jazzalbums in zijn algemeenheid meer en meer te ontbreken nu het eenmaal een niche voor de fijnproever is (geworden), maar toch valt het op. Op zijn albums staan zo goed als altijd composities die ik zonder meer hun reputatie waard vind (zeker zijn klassieke reeks albums bij Blue Note bevatten menig meesterwerkje), maar er staan vaak ook composities op die mij mij minder doen. Maar goed, zoals eerder aangehaald lijk ik daarmee tot de minderheid te behoren. Het gevoel bekruipt me soms gewoon een beetje dat kritische kanttekeningen ontbreken, ofschoon het heel normaal is dat niet elk album even constant is als er jaarlijks 10 studiosessies moeten worden opgenomen en er jaarlijks ook een eigen album of twee moet verschijnen.

Goed, om af te sluiten met een positieve noot. Henderson heeft zonder twijfel een aantal bijzondere albums afgeleverd. ''Inner Urge'', ''The Elements'', ''Live in Japan'' (eindelijk een liveplaat die menig jazz studioalbum doet verbleken) en onderhavig album zijn niet te versmaden en groeien mogelijk nog eens uit tot klassiekerstatus in huize Ataloona

avatar van AOVV
3,5
Dave heeft over de plaat middels zijn uitstekende bespreking reeds alles uit de doeken gedaan, veel kan ik daar dus niet aan toevoegen. Ik ben zelf wel iets minder enthousiast, al is dit misschien een werkje dat niet meteen goed zal vallen. Henderson was alweer enkele jaartjes verbonden aan het Milestone-label en zocht andere gadingen in de jazzwereld, dat toont dit album duidelijk aan. Fusion is prominent aanwezig (elektrische piano, (contra)bas), het knip- en plakwerk is best intrigerend te noemen, al levert de experimenteerdrift niet altijd succes op. De lange opener is heerlijk om mee uit de startblokken te schieten, en de afsluiter een fraai experiment waarin Henderson lekker tegen Horowitz' synthesizer aanschuurt. In de titeltrack gaat Henderson dan weer stevig in duel met zichzelf - we horen hem zowel op alt- als sopraansax, en de fluit ook nog 'ns!

De overige tracks vind ik echter minder begeesterend en zijn wel erg door Hancock beïnvloed. Swingt lekker hoor, daar niet van, maar is het voor mij gewoonweg nét niet. Maar goed, de balans is positief!

3,5 sterren

avatar van Sandokan-veld
3,5
Toch wel een plaat die mijn geduld beloonde, want hier moest ik even op kauwen. Zoals Dave hierboven aangeeft, zet Henderson hier toch wel een apart, eigen geluid neer, en inspireert zichzelf tot prima saxofoonspel. Vooral de eerste drie nummers vind ik prima, de ballad daarna is aardig en de afsluiter is interessant om een keer te horen, maar kan me verder niet zo boeien helaas. Nét geen vier sterren daarom.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:15 uur

geplaatst: vandaag om 15:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.