menu

The Waterboys - Good Luck, Seeker (2020)

mijn stem
3,20 (46)
46 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Cooking Vinyl

  1. The Soul Singer (4:42)
  2. (You've Got to) Kiss a Frog or Two (3:48)
  3. Low Down in the Broom (3:05)
  4. Dennis Hopper (3:09)
  5. Freak Street (2:35)
  6. Sticky Fingers (0:45)
  7. Why Should I Love You (5:44)
  8. The Golden Work (3:02)
  9. My Wanderings in the Weary Land (6:47)
  10. Postcard from the Celtic Dreamtime (4:11)
  11. Good Luck, Seeker (2:46)
  12. Beauty in Repetition (1:47)
  13. Everchanging (1:50)
  14. The Land of Sunset (4:27)
  15. The Soul Singer [Instrumental] *
  16. (You've Got to) Kiss a Frog or Two [Instrumental] *
  17. Low Down in the Broom [Guitar / Vocal Version] *
  18. Dennis Hopper [Demo] *
  19. Why Should I Love You? [Instrumental] *
  20. My Wanderings in the Weary Land [Vocal Version] *
  21. Postcard from the Celtic Dreamtime [Instrumental] *
  22. Beauty in Repetition [Instrumental] *
  23. The Soul Singer [Demo] *
  24. The Land of Sunset [Instrumental] *
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 48:38
zoeken in:
avatar van erwinz
3,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Waterboys - Good Luck, Seeker - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Waterboys - Good Luck, Seeker
Zo goed als in de jaren 80 worden The Waterboys nooit meer, maar net als de vorige albums heeft ook Good Luck, Seeker weer absoluut zijn momenten en toont Mike Scott wederom lef

Ik trek nog met grote regelmaat de beste albums van The Waterboys uit de kast, maar ben toch ook nog steeds benieuwd naar de nieuwe verrichtingen van de band rond Mike Scott. Het zijn verrichtingen die de afgelopen jaren alle kanten op schieten, want Mike Scott slaat graag nieuwe wegen in en dat siert hem. Die nieuwe wegen zijn ook op Good Luck, Seeker niet allemaal even geslaagd, maar de dalen zijn op het nieuwe album niet heel diep, terwijl de pieken toch weer verrassend hoog zijn. Mike Scott verdiende een heleboel krediet in de jaren 80, waardoor ik ook de nieuwe en wat wisselvalligere nieuwe albums van The Waterboys een warm hart toedraag, maar ook zonder dat is Good Luck, Seeker gewoon een prima album.

The Waterboys is een band waarvoor ik volgens mij altijd een zwak zal blijven houden. Dat zwak heeft de Schotse band vrijwel volledig verdiend met haar eerste albums. The Waterboys uit 1983, A Pagan Place uit 1984, This Is The Sea uit 1985, Fisherman’s Blues uit 1988 en in iets mindere mate Room To Roam uit 1990 zijn albums die ik nog met grote regelmaat uit de kast trek en die ik schaar onder de hoogtepunten van de jaren 80.

De band rond voorman Mike Scott is sindsdien albums blijven maken en het zijn bijna allemaal albums die de moeite waard zijn, al zijn het ook albums die wat minder goed zijn dan het bovengenoemde rijtje uit de beginjaren van de band, wat ook niet zo gek is na meer dan 35 jaar in de muziek.

Het belangrijkste probleem met vrijwel alle recentere albums van The Waterboys is de wat mindere consistentie van het geluid van de band, want het schrijven van goede songs is Mike Scott zeker niet verleerd. De Schotse muzikant experimenteert de afgelopen jaren driftig met meerdere genres en soms werkt dat voor mij niet, zeker wanneer moderne elektronica overheerst of er zelfs wordt gerapt, zoals op het dieptepunt van Where The Action Is, het alles bij elkaar genomen best aardige vorige album van de band.

In de openingstrack van Good Luck, Seeker kleurt Mike Scott direct weer stevig buiten de lijntjes van het authentieke Waterboys geluid. The Soul Singer is een uptempo soulsong, waarin de instrumentatie wordt gedomineerd door moddervette blazers. Het klinkt absoluut lekker en het past verrassend goed bij de stem van Mike Scott, achter wie ik toch nooit een soulzanger had gezocht.

The Waterboys springen op hun laatste albums vaak van de hak op tak, maar Good Luck, Seeker houdt het soulvolle geluid in de tweede track nog even vast en verrast nu met bijna gesproken zang van Mike Scott, die wederom overeind blijft. Het klinkt geen moment als The Waterboys, maar er is ook niets mis mee.

Toch was het voor mij goed nieuws toen in de derde track eindelijk iets van het vertrouwde geluid opdook. Invloeden uit de folk en Keltische muziek doen het toch het best in combinatie met de wat nasale stem van Mike Scott en ook de wat vollere en soms wat psychedelisch aandoende instrumentatie herinnert meer aan het authentieke Waterboys geluid dan de zwoelere klanken uit de eerste twee tracks. Het is het eerste hoogtepunt op een album, dat direct weer wat wegzakt door een funky track die wat mij betreft minder goed uitpakt.

Na een track die zich bijna op het terrein van de hip-hop begeeft, keren de soulvollere klanken terug, maar gelukkig horen we ook nog wat meer folk georiënteerde songs en wat rocksongs als het heerlijke My Wanderings In The Weary Land, die meer herinneren aan het oudere werk van de band dan de tracks met een soulinjectie. Een aantal bezwerende songs en een zeer fraaie cover van Why Should I Love You? van Kate Bush laten de balans definitief in de goede richting doorslaan.

Ook Good Luck, Seeker is alles bij elkaar genomen niet zo goed en vooral consistent als mijn favoriete Waterboys albums, maar dat had ik ook niet verwacht. Het album bevat een aantal zwakke songs, een aantal wat atypische songs die verassend goed uitpakken en een aantal sterke songs. Het zijn die sterke songs die Good Luck, Seeker wat mij betreft toch weer boven de middelmaat uit tillen. Deels ook vanwege mijn zwak voor de band, maar zeker ook vanwege het lef van Mike Scott om steeds weer nieuwe wegen in te slaan, wat uiteindelijk toch beter werkt dan voortborduren op roem van weleer. Erwin Zijleman

3,5
Ik blijf het opmerkelijk vinden wanneer een band die al decennia lang actief is, nog altijd platen moet maken zoals ze dat deden in hun beginjaren. Overal worden dit soort vergelijkingen getrokken op Musicmeter. Kijk naar je eigen leven. Ook wij veranderen als mensen. Wij denken wellicht anders over bepaalde zaken dan pakweg tien jaar geleden. Met muziek is het niet anders. Wees blij dat The Waterboys nog platen maken!

De laatste worp van The Waterboys is een hele bijzondere. De eerste single ‘The Wanderings In The Weary Land’ is wat mij betreft ook meteen het beste nummer van het album. Een mooie opbouw, met een geweldige climax. Gelukkig is er verder nog genoeg te smullen: ‘Why Should I Love You’ (fijne Kate Bush cover), ‘The Soul Singer’ (hele fijne openingstrack) en ‘Low Down in the Broom’ (Keltische invloeden, I love it). Nummers als ‘Dennis Hopper’ en ‘Golden Work’ hadden dan van mij niet gehoeven. Te geknutseld. Ik hou ervan als Scott gaat experimenten, maar hier krijg ik toch echt rillingen van. Dit zijn nou de nummers tijdens een concert wanneer je even je blaas gaat legen. De bonus-cd is verwaarloosbaar, maar desalniettemin een leuke aanvulling.

Deze plaat is in ieder geval een mooie afsluiter van het drieluik. Maar wat mij betreft mag het ook een vierluik worden. Blijf muziek maken, Mike!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:52 uur

geplaatst: vandaag om 15:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.