Bill Callahan - Gold Record (2020)

De man laat er geen gras over groeien!

Na een 6-jarige luwte mag dat ook wel. Ik hoop op een wat betere plaat dan de niet slechte vorige, verwend als we zijn met de hoge BC annex Smog standaarden.

Cactussen daarentegen...

Album begint met "hello, I'm Johnny Cash", zelfs voor deze opper-ironicus/sarcast een gewaagd statement.

De eerste 5 songs zijn inmiddels te beluisteren en vallen me echt niet mee, inwisselbaar zelfs.

Dat had ik bij de vorige -te zelf ingenomen- plaat eigenlijk ook al.

Het klinkt veelbelovend.

Beetje een haat-liefde met het latere werk van Callahan. Smog vind ik fantastisch maar zijn solocarrière heeft de spanningsboog doen verslappen. Voor mijn gevoel trad er een soort van gezapigheid op wat ik nooit had verwacht dat ik dat over Bill Callahan zou zeggen. Ga hier dan toch nog maar eens goed voor zitten.

Verliefd verloofd getrouwd kind en iedereen mag t weten.
"The panic room is now a nursery" (Son of the Sea).

Zeven nummers staan nu als het album 'Breakfast' op Spotify.

En die zeven vallen me niet mee. Combineer het met een iets andere versie van Lets Move to the Country en er blijft niet veel beklijvends over.

En nu staat het album Cowboy (de zeven nummers van Breakfast + Cowboy) op Spotify. Dat is dus bijna het gehele album.

Op het eerste gehoor klinken de nummers allemaal vrij gezapig., al blijft de stem van Callahan een pluspunt.

Weet iemand waarom hij ervoor kiest om bijna zijn hele album van tevoren online te zetten op deze manier, voordat de plaat als geheel uitkomt? Deed hij met zijn vorige ook al, dus er lijkt een idee achter te zitten. Om te zorgen voor wat gewenning ofzo?

Geen idee, Niels. Op zijn bandcamp-pagina zijn die 8 tracks ook al beschikbaar, in elk geval. Maar in de vorm zoals ze op Spotify staan niet. Die 8 tracks krijg je wel als stream en in hoge kwaliteit (MP3, FLAC,...) op voorhand als je de plaat bestelt (LP/CD/cassette/digitaal).

En eindigt met 'Sincerely, L. Comb'

Dacht toen ik dat hoorde dat hij L. Cohen zong.
Hij kon zich nog net inhouden

Overigens ben ik aangenaam verrast door deze. eerste indruk is fijn en hij spreekt me nu al meer aan dan z'n vorige. Maar eens wat vaker luisteren.

Ik ben een maaateloze bill callahan en smog fan, maar dit is saaaaaai. Net als die vorige....Jammer dat ie de lijn van dream river niet heeft doorgezet.

Zijn vorige plaat heb ik aan me voorbij laten gaan, zie ik. Deze nieuwe plaat lijkt me bol te staan van sarcasme/ironie (dat soort humor is sowieso wel aan Callahan besteed, neem alleen al de albumtitel of de aanhef van opener Pigeons), maar dat staat niet garant voor een goeie plaat. De stem van Callahan is uit de duizenden herkenbaar, maar waar hij op vroegere albums (onder eigen naam en pseudoniem Smog) energiek, afwisselend en soms zelfs jachtig overkwam, lijkt hier de lethargie nedergedaald. En dat zorgt - simpelweg - voor een behoorlijk saaie plaat, waarbij ik meermaals moeite had een geeuw te onderdrukken.

Toch wel een sof dus, deze nieuwe Callahan. Al staan er nog steeds enkele fraaie nummers op.

2,5 sterren

Zeer saai (eerste 5 nummers beluisterd) inderdaad

Een beetje mwoah dit. En het was inderdaad tijd om Let's Move to the Country opnieuw uit te brengen ja.

Poeh dit is wel een tegenvaller hoor, geen enkel nummer blijft hangen... Sometimes I Wish We Were An Eagle blijft de enige plaat waar Callahan me vanaf het begin tot het einde kan blijven boeien.

De 2e helft viel me eigenlijk nog wel mee na die vreselijk saaie vooruit geschoven songs. Cowboy en Breakfast zijn wel OK maar een Red Apple Falls is dit bij lange na niet.

Het zou eenvoudig moeten zijn: dit album is welhaast objectief suf en lusteloos te noemen, Callahan lijkt zijn best gedaan te hebben ervoor te zorgen dat geen enkele zanglijn echt blijft hangen en geen enkel stukje instrumentatie eruit springt.

Aan de andere kant: als de man zijn mond opentrekt, zakt mijn hartslag gewoon direct met twintig. En de weinig sprankelende instrumentatie is in elk geval wél relaxed. Waardoor ik me er met een zeer tevreden gevoel door kan laten wiegen.

Dus nee, een hoogvlieger in zijn oeuvre is dit bepaald niet. Maar of ik er zo hard over zal oordelen als de meesten hier... Daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Openingsnummer is toch best lekker, eigenlijk...

Word hier in ieder geval totaal ontspannen van, dat is wat waard. Én een mooie ode aan Ry Cooder, goed gedaan in Cooders' stijl.

Waarderingen die hier gegeven worden ondermaats voor wat het album verdient.

Dat vind ik althans. Jammer.

Mooi album in de stijl van Callahan. Gewoon 4 sterren waard, net als veel van zijn vorige albums. Verwacht je iets anders van deze troubadour? Dan heb je 100% PECH.

Gewoon luisteren & relax...

Vorig album was na 5 jaar radiostilte een behoorlijke teleurstelling dus verwachtte ik inderdaad ook niet dat dit een soort Dongs of Sevotion zou zijn maar op zijn minst een Supper had leuk geweest. De scherpe randjes zijn er voorlopig helaas vanaf.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bill Callahan - Gold Record - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bill Callahan - Gold Record
Bill Callahan brengt rust met een uiterst ingetogen en zich langzaam voortslepend, maar ook bijzonder fraai ingekleurd album waarop zijn bijzondere stem centraal staat

Het solowerk van Bill Callahan vond ik tot dusver een flink stuk minder dan de albums die hij maakte als Smog, maar Gold Record bevalt me zeer. Het is een album dat de Amerikaanse band Spain gemaakt zou kunnen hebben. Het tempo ligt laag, de instrumentatie is sober maar sfeervol en de songs zijn bezwerend. Hier boven op komt de bijzondere stem van Bill Callahan, die zijn teksten soms bijna voordraagt, maar die er ook keer op keer in slaagt om de juiste snaar te raken. Gold Record roept wat gemengde reacties op. Je vindt het saai of je vindt het prachtig. Ik behoor absoluut en zonder enige twijfel tot de laatste categorie.

Bill Callahan bracht in 1988 een cassettebandje met muziek uit onder de naam Smog. Het was het begin van een carrière, die tussen 1993 en 2005 een serie geweldige albums opleverde. A River Ain't Too Much To Love was in 2005 de zwanenzang van Smog en sindsdien moeten we het doen met de soloalbums van Bill Callahan.

Nu was Smog ook voornamelijk een eenmansproject dus je zou zeggen dat er niet zoveel verschil zit tussen de albums van Smog en die van Bill Callahan, maar zeker de eerste jaren na 2005 sloeg ik de albums van Smog toch een stuk hoger aan dan de albums die Bill Callahan onder zijn eigen naam uitbracht. Daar komt de afgelopen jaren langzaam verandering in, maar het niveau van de beste jaren van Smog blijft vooralsnog een niet te nemen horde.

Bill Callahan dook vorige week op met alweer zijn zevende soloalbum en het valt me op dat Gold Record gemengde reacties oplevert, waarbij aan beide kampen de uitersten worden opgezocht. Van intiem en wonderschoon tot gezapig of zelfs saai; de meningen zijn verdeeld. Ik was er zelf snel uit: ik vind Gold Record prachtig.

Bill Callahan heeft een album gemaakt waarop het tempo uiterst laag ligt en waarop de instrumentatie sober is, waardoor de bijzondere stem van de Amerikaanse muzikant centraal staat. Ook de zang op Gold Record is behoorlijk ingetogen en zacht, zodat ik een ieder die beweert dat Bill Callahan een wat gezapig album heeft gemaakt wel begrijp, al ben ik het er niet mee eens.

Gold Record mist in vrijwel alle tracks het grillige en rauwe van Smog en mist ook de dynamiek van de albums van Smog. Bill Callahan heeft een uiterst laid-back album gemaakt, waarop de akoestische gitaar het belangrijkste instrument is en de zang vaak zo loom is dat het meer praten dan zingen is.

Bill Callahan eert op Gold Record helden als Johnny Cash, Leonard Cohen en Ry Cooder en keert ook even terug naar de hoogtijdagen van Smog in de nieuwe bewerking van Let's Move To The Country, dat ook op Smog’s Knock Knock uit 1999 is te vinden.

Gold Record klinkt alsof Bill Callahan en zijn medemuzikanten het album in de woonkamer komen spelen. De instrumentatie is zoals gezegd sober, maar er zit meer in dan je op het eerste moment hoort en met name het gitaarwerk is prachtig. Het beviel me direct bij eerste beluistering goed, maar hoe vaker ik naar Gold Record luister, hoe mooier ik het album vind.

Bill Callahan heeft een album gemaakt dat natuurlijk flarden bevat van de vele albums die hij op zijn naam heeft staan, maar het is ook een album dat de Amerikaanse band Spain zou kunnen hebben gemaakt, met hier en daar een twist uit de woestijn van Arizona. De albums van Spain zijn een perfecte metgezel in de kleine uurtjes en met name in de late avond en op ook Gold Record van Bill Callahan komt op deze momenten uitstekend tot zijn recht.

Als ik wat grilliger werk van de Amerikaanse muzikant wil horen, heb ik een stapel Smog albums om uit te kiezen, maar als ik behoefte heb aan rust grijp ik naar dit nieuwe soloalbum waarop echt steeds meer moois aan de oppervlakte komt. Ik was tot dusver niet de grootste fan van het solowerk van Bill Callahan, maar waar in grote kring de twijfel toeslaat over Gold Record, vind ik het het meest geslaagde soloalbum van Bill Callahan tot dusver en misschien wel het eerste soloalbum dat niet zorgt voor heimwee naar Smog. Erwin Zijleman

Verbaasd om de vele zuinige reacties hier te lezen en evenzeer verbaasd om er nu achter te komen dat zijn vorige niet zo alom geliefd is als ik dacht. Dat vind ik ook een fantastische plaat, hoewel net wat te lang en gefragmenteerd (hoewel dat ook de charme ervan is). Deze smaakt me als geheel toch nog een stuk beter. The Mackenzies vind ik zelfs tekstueel een van de sterkste nummers die Callahan ooit schreef en dat zegt wel wat. Het is een perfect kort verhaal, waarin zoveel emoties samenkomen. Pigeons doet er nauwelijks voor onder. Muzikaal is het misschien allemaal niet zo avontuurlijk, maar dat hoeft ook niet altijd. Deze oerdegelijke klanken in combinatie met die Stem en teksten - waarin Callahan keer op keer zeer normale dagelijkse beslommeringen een mysterieuze dromerige glans weet te geven - hebben een hypnotiserende uitwerking op mij. Enig smetje dan maar: na een aantal luisterbeurten verwordt Ry Cooder van aandoenlijk eerbetoon tot melig moetje. Ben trouwens wel blij dat ik de nummers niet van tevoren beluisterd had, ik houd er toch wel erg van om met zo'n album als geheel kennis te maken. Begrijp ook nooit zo goed wanneer artiesten ervoor kiezen een gehele plaat in brokjes te serveren.

Ahhhhh, Bill Callahan. Geestige observaties en overpeinzingen. Ondanks de sobere instrumentatie stevig en krachtig neergezet. Het blijft mooi.

Ik ben toch weer om, hoor.

Dit album lijkt ietsje ondergewaardeerd. Over de breedte niet altijd de hoge constante die we eigenlijk van deze man gewend zijn. Maar hoor je dan de afsluiter 'As I Wander' met de heerlijke jazzy blazers op de achtergrond en een heerlijke melodie en ritme, dan kan ik mij toch niet aan de indruk onttrekken dat op dit album tracks staan die behoren tot het beste van Bill Callahan/Smog's oeuvre.

Bij Shepherd kon ik het niet meer zo volgen. Een te lange brei. En hier beperkt hij het juist tot een perfecte compacte plaat.

Misschien wel mijn favoriet van Bill, omdat hij het ook ingetogen houd. Al zijn platen zijn schitterend maar soms wil hij onderscheiding brengen die net te veel is.

Nu klinkt het alsof zijn andere platen niet bijna perfect zijn maar vind ik wel. Maar deze is nog dichter bij perfect. Ingetogen prachtige liedjes en precies genoeg zodat je hem met alle liefde de hele dag op repeat zet.