The Allman Betts Band - Bless Your Heart (2020)

De meeste leden van de Allman Brothers Band zijn inmiddels al overleden. Zoons van enkele voormalige bandleden hebben een groep gevormd, The Allman Betts Band. Die band bestaat onder meer uit Devon Allman (zoon van Greg Allman), Duane Betts (zoon van Dickey Betts) en Berry Duane Oakley (zoon van Berry Oakely).

Deze band heeft haar eerste album Down to the River in 2019 uitgebracht en hun tweede album Bless Your Heart in augustus 2020.

Het album opent met Pale Horse Rider, waarin rustige en pittige stukken elkaar afwisselen. De gitaarduels die we zo goed kennen van de Allman Brothers Band zijn op dit album ook veelvuldig aanwezig. Het tweede nummer Caroline Song opent rustig en beheerst. Er staat een aantal rocksongs op dit album, zoals King Crawler, waarop een swingende saxofoon mee speelt, en Arboats and Cocaïne.

Het ingetogen Ashes of my Love wordt gezongen door Duane Betts, evenals het gevoelige melodieuze Rivers Run. Savanna's Dream is een lang, uitgesponnen instrumentaal nummer van 12 minuten. Ik vind dit eigenlijk iets te langdradig.

Megnolia Road is een melodieus nummer evenals Should we ever Part, dat grotendeels wordt gespeeld door piano en akoestische gitaar. Much Obliged is een countrysong.

De meeste nummers op dit album zijn korter en compacter dan de voormalige Allman Brothers Band.

Hoewel deze muzikanten volgens (nog) niet het niveau halen van hun vaders op hun hoogtepunt, doet The Allman Betts Band een behoorlijke stap voorwaarts ten opzichte van hun eerste album.

In tegenstelling tot D'Ouwe Nelis vind ik 'Savanna's Dream' juist te kort. Wat een geweldig nummer is dit zeg. Het hoogtepunt van het album. Het klinkt als een jam van hun vaders, de roemruchte Allman Brothers Band. Hoe vaker je dit nummer beluistert, hoe meer je het gaat waarderen en dat geldt ook voor de meeste andere nummers.

Gezin hangt voor de buis dus mooi moment voor mij om deze even the checken. Koptelefoon V, Spotify V en gaan.

En ik lig gewoon na een dik uur naar adem te happen. Wat een heerlijke gevarieerde plaat van deze Allman nazaten. De appel is niet ver van de boom gevallen. Van de jam van Savannah’s Dream naar het gevoelige the Doctor’s Daughter naar het rockende King Crawler.

Gaaf album van een geïnspireerd spelende band. Het vinyl album, wordt rond 23 oktober verwacht, staat in ieder geval op mijn lijstje.

Afgaande op de recencies van de heren hieronder, is deze plaat wel de moeite waard.

Ik vond het debuut echter erg tegenvallen.

Maar ik zet deze dan ook op beluister-lijst, want eigenlijk is alles wat Betts of Allman of Oakley is, mij heilig.

Overigens had ik begrepen dat er ook Vaughan-familielid met de heren meedeed, maar niet op deze plaat dan.

Derek Trucks was trouwens het eerste familielid van de nieuwe generatie die van zich liet horen.

De naam van de band doet de verwachtingen tot grote hoogten rijzen en wat je ervoor terug krijgt valt een beetje tegen. Net als zijn voorganger is het allemaal vrij degelijk, speltechnisch gezien is het in orde maar nergens worden de vaders naar de kroon gestoken. De vocalen zijn aardig maar willekeurig ga je vergelijken met hun illustere voorbeelden. De heren wisselen elkaar af qua zang maar Gregg Allman heeft geen erfgenaam die zijn niveau ook maar enigszins kan benaderen. Ook Dickey Betts hoeft niet bang te zijn voorbijgestreefd te zullen worden door een telg. Dit plaatje is ademt brave Southern Rock met een dikke laag country maar begeeft zich wat mij betreft veel te veel in veilige wateren.

Zo te horen liggen de invloeden van Dickey Betts schrijfstijl er meer in dan die van Gregg Allman.

Maar hoe meer ik naar de band luister, hoe meer ik me realiseer dat Devon en Duane helemaal niet The Allman Brothers Band 2 willen zijn, daarvoor is Devon ook al veel te lang bezig.

Sowieso hoor ik ook veel te veel moderne countryrock, zoals in de leadsingle Pale Horse Rider, welke wel echt een belachelijk goede hook heeft.

Savannah's Dream is het eerste nummer waarbij ik wel Elizabeth Reed/High Falls vibes krijg. Lekker jazzy, bluesy, jammy met mooi slidegitaarwerk.

Omdat de plaat weer zo achterlijk lang duurt, heb ik deze nog niet afgeluisterd en ik vraag me af, of anderen dat wel al helemaal hebben gedaan.

Tot nu toe ben ik wel tevreden, want zoveel fijne rockmuziek komt er nou ook weer niet uit, de laatste 10/20 jaar.

Ook hier punten aftrek voor de veel te lange speelduur.

Er staat een aantal echt erg gave songs op zoals de countryrocker Pale Horse Rider, het heerlijke lange Savannah's Dream (genoemd naar de laatste plaats waar Gregg woonde, denk ik), het fijne Rivers Run en de ook wel aardige popblues-song Southern Rain en natuurlijk het slepende, treurige Simple Man-achtige The Doctor's Daughter.

Deze plaat was beter geweest, had het gewoon wat korter geduurd en met drie songs minder. Maar dat is mijn persoonlijke voorkeur. Daarbij gaat de stem van Devon op den duur toch een beetje tegenstaan. Hij zingt niet vals, maar ik vind zijn stem niet echt mooi. Magnolia Road is erg flauw en doet wel erg denken aan Country Roads, en is ondanks het fijne gitaarspel erg vervelend. Airboats & Cocaine is ook duidelijk inferieur. De twee afsluitende songs zijn zelfs bedroevend slecht met Much Obliged als Elvis Presley-wannabe-dieptepunt. De band had veel meer moeten inzetten op songs als Savannah's Dream.

Muzikaal is eigenlijk alleen Savannah's Dream een ode aan de Allman Brothers Band (geschreven door Betts alleen), en is de rest meer in de country, countrypop, countryrock en bluegrass hoek te zoeken. Het gitaarspel is over de hele plaat genomen erg goed, maar compositorisch schiet de band toch vaak mis.

Nog even wat potjes breken:

Potje 1 voor slidegitarist Johnny Stachela, die toch wel de plaat een erg lekker southern feel geeft.
Potje 2 voor medecomponist Stoll Vaughan, die toch 9 songs heeft meegeschreven en zelfs Magnolia Road helemaal zelf heeft geschreven. Hij speelt alleen niet mee op de plaat.
Potje 3 voor Berry Duane Oakley die niet genoemd wordt in de bandnaam maar met zijn solide baspartijen de muziek goed draagt en ook mag zingen op The Doctor's Daughter.

Ik denk dat ik dankzij deze plaat eens wat meer op zoek ga naar deze Stoll Vaughan en de soloplaten van Duane Betts eens ga proberen. Misschien dat Stachela ook wat mooie platen heeft gemaakt. Van Devon heb ik eventjes genoeg gehoord intussen (solo, Honeytribe, Royal Southern Brotherhood).

Als de zoon van een beroemde vader of moeder valt het doorgaans niet mee om in die schoenen te gaan staan.
De zoon van Eddy Merckx was een prima coureur, maar Alex kwam niet tot de enkels van Papa.
Jordi Cruijff, Ray Nicholson, Dhani Harrison, Julian en Sean Lennon, Weston Cage, Connor Cruise, Scott Eastwood en John David Washington. Het is lastig.
Een enkele keer is de zoon significant beter dan papa: Mathieu vd Poel. En Max natuurlijk.

Maar hoe moet het in vredesnaam met drie zonen van drie briljante muzikanten?
In 2019 maakte The Allman Betts Band hun debuut album. Uitstekende plaat en ik schreef daarover:
“Devon Allman, Duane Betts en Berry Oakley zijn alle drie een zoon van drie van de oprichters van de legendarische Allman Brothers Band.Hoewel de muziek zo nu en dan aanleunt tegen wat hun pappies maakte, heeft de band een eigen stijl.Lekkere rock, soms subtiel, soms briljant en dan lekker meeslepend (vooral dat) zoals de titel song.”

Een jaar later was er dan het tweede album en het is een stap voorwaarts. Rijper, zelfverzekerd en ze durven jams meer uit te smeren zoals de vorige generatie als geen ander wist te doen.
Duane Allman hamerde vroeger op Hittin The Note (in poldertaal: de juist snaar weten te raken) en dat een famlieband (en vrienden) meer chemie kan bevatten. Een filosofie die de ABB na de dood van Duane voor een heel groot deel vast hebben weten te houden. Bizar knap trouwens.

De nieuwe generatie heeft bij hun tweede plaat dat ook te pakken. Ja het blijft achter bij de top albums van de ABB, maar dat was ook bijna onwerkelijk wat die maakte.
Wat deze nieuwe lichting maakt behoort in dit genre gewoon tot de hedendaagse top!
Dit album bevat Blues Rock, Southern Rock en eigenlijk vooral Americana op heel hoog niveau.

Ik ga even kris kras door het album omdat ik het al de nodige keren heb beluisterd.
Op het 12 minuten lange Savannah’s Dream laten de heren even horen dat ze op dit moment tot de beste Jam bands behoren. Het gaat vanzelf. Ze spelen samen of ze nog nooit iets anders hebben gedaan. Van mij had het 22 minuten mogen duren!
Grote klasse en pappies zullen trots zijn.

Carolina Song kan zo gebruikt worden op het conservatorium hoe je een goede Blues Rock song maakt. Top.
Pale Horse Rider is een geweldige snaren-oorlog…………..Blues en Southern Rock met zelfs een snufje Grunge.
Magnolia Road is als single uitgebracht en de zevenkoppige band laat hier in de breedte horen waartoe ze in staat zijn.

Het dubbelalbum bevat 13 nummers en ik heb er maar even een paar uitgepikt.
13 topnummers waarbij Savannah’s Dream voor mij de winnaar is.
De Allman Betts Band is in zeer korte tijd gegroeid naar een ongekend hoog niveau. Dit album laat zien dat individuele kwaliteiten alleen tellen als er chemie en samenwerking is.
Daarnaast is het album analoog opgenomen (2 inch tape) in een zogenaamde live-studio setting. Dus als band samen spelen en alles tegelijk opnemen.
Dus niet zoals bij beroemde albums als Abbey Road (Beatles) en Deja Vu (CSNY) om beurten de studio in en er vervolgens een techneut en een producer wat van laten maken.
Soms krijgen bands een compliment dat ze live net zo spelen als in de studio. Als ze al spelen en een deel geen tape is?

Voor de Allman Betts Band geldt net als voor hun legendarische vaders een veel grotere compliment: Ze spelen in de studio net zoals ze live spelen!

Dit is niet een stap voorwaarts maar een sprong.
Voor mij was dit een van de beste albums van 2020 ...........