menu

Neal Morse - Sola Gratia (2020)

mijn stem
3,92 (48)
48 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Radiant

  1. Preface (1:28)
  2. Overture (5:59)
  3. In the Name of the Lord (4:27)
  4. Ballyhoo (The Chosen Ones) (2:43)
  5. March of the Pharisees (1:40)
  6. Building a Wall (5:01)
  7. Sola Intermezzo (2:10)
  8. Overflow (6:27)
  9. Warmer Than the Sunshine (3:22)
  10. Never Change (7:52)
  11. Seemingly Sincere (9:34)
  12. The Light on the Road to Damascus (3:26)
  13. The Glory of the Lord (6:17)
  14. Now I Can See / The Great Commission (5:17)
totale tijdsduur: 1:05:43
zoeken in:
avatar van namsaap
4,0
Mijn review op Zware Metalen

Neal Morse mag dan onlangs 60 jaar geworden zijn, rustig aan doen is er nog niet bij. Sterker nog, vorig jaar bracht hij met The Neal Morse Band, Flying Colors en onder eigen naam drie studioalbums uit met eigen materiaal. Dit jaar realiseerde hij samen met Mike Portnoy en Randy George ook nog een coveralbum, en omdat COVID-19 hem thuis hield maakte hij van de nood een deugd en nam hij ook nog maar weer een soloalbum op met de titel Sola Gratia.

De eerste ideeën voor dit album werden begin dit jaar gevormd op het dek van een schip, tijdens een cruise langsheen Australië en Nieuw-Zeeland. Eenmaal aan huis gekluisterd verzamelde hij alle ideeën, schreef de nummers en stuurde de basisopnames naar Mike en George, die daarop hun partijen thuis inspeelden. Ook Eric Gillette en Bill Hubauer hebben enkele bijdragen opgenomen, maar omdat zij geen rol hadden in het schrijfproces besloot Neal het album onder zijn eigen naam uit te brengen.

Een en ander levert een typische Morse-plaat op die zich prima kan meten met zijn overige solowerk. Enerzijds is dat natuurlijk goed nieuws aangezien de output van Neal altijd van een uitstekend niveau is. Het jammere is wel dat de verrassing er inmiddels een beetje af is. In dat opzicht waren de albums van The Neal Morse Band verfrissender door de inbreng van Eric en Bill.

Ondanks de voorspelbaarheid en het herkauwen van thema’s uit eigen werk blijft er genoeg te genieten, vooral in het tweede deel van het album waar Neal loos gaat met die typische epische nummers waar hij een patent op heeft. Met name vanaf Seemingly Sincere komt het album helemaal los. Een heerlijk nummer dat alles bevat dat een Neal Morse-nummer zo sterk maakt. Een ander hoogtepunt is The Glory Of The Lord, waar Eric Gillette middels een magnifieke solo zorgt voor de slagroom op de taart.

Fans van Neal Morse kunnen dit album weer met een gerust hart aan de collectie toevoegen, net zoals mensen die het eerdere werk van de beste man al niet konden pruimen hier ook geen plezier aan zullen beleven. Het vakmanschap van Neal Morse is echter boven alle twijfel verheven.

avatar van Brunniepoo
3,0
Sola Scriptura is mijn favoriete Neal Morseplaat en eigenlijk de enige die ik nog wel eens draai. De laatste jaren is Morse naar mijn mening vooral bezig met zichzelf te herhalen en dat werd eigenlijk zelden duidelijker dan op dit Sola Gratia. Ik moet waarschijnlijk heel enthousiast worden van al die herkenningspunten op dit album, maar eigenlijk stemt het me vooral droevig dat Morse niet met iets originelers komt.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:59 uur

geplaatst: vandaag om 06:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.