Tijdens de CSL-avonden voeg ik zo nu en dan een album toe aan mijn nog te beluisterenlijst. Aging viel op door de nachtelijke film noirsfeer. De luisteraar mag duistere, broerige sfeerschetsen verwachten met zwoele zang. Deze schetsen zijn steeds prettig. Met name het moment dat Nights in Amber openbreekt, als het lijzige eerste licht van een Britse winterdag, wekt kippenvel op. Al met al doet dit me qua sfeer denken aan Bohren & Der Club of Gore, maar dan wel wat opgewekter, allerdaagser en ook wat minder eigenzinnig. Dat laatste vormt het grootste kritiekpunt van deze muziek. Uiteindelijk is het allemaal net iets te anoniem om echt indrukwekkend te zijn.