menu

Thurston Moore - By the Fire (2020)

mijn stem
3,94 (88)
88 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Daydream Library

  1. Hashish (5:54)
  2. Cantaloupe (4:44)
  3. Breath (10:54)
  4. Siren (12:20)
  5. Calligraphy (5:20)
  6. Locomotives (16:50)
  7. Dreamers Work (4:53)
  8. They Believe in Love (When They Look at You) (7:49)
  9. Venus (14:20)
totale tijdsduur: 1:23:04
zoeken in:
avatar van Gissagis
4,0
Top album! Net de eerste luisterbeurt achter de rug en wow! Brengt me terug naar de eerste keer dat ik naar sonic youth luisterde. Heerlijke muziek!

avatar van MartinoBasso
4,0
Hij mag dan inmiddels bij de zestigplussers gerekend worden, aan uitbollen denkt Thurston Moore nog lang niet. Na de split van Sonic Youth is deze gitaarheld net als z’n andere ex-bandleden op regelmatige basis albums blijven uitbrengen. Z’n laatste worp ‘Spirit counsel’ is amper een jaar oud en hier presenteert hij weer opnieuw een lijvig dubbelalbum. Waar ‘Spirit counsel’ echter uit drie grote improvisatie sessies bestond, is ‘By the fire’ een terugkeer naar echte songs.

Debbie Googe van My Bloody Valentine (bas) en virtuoos James Sedwards (gitaar) vergezellen Moore opnieuw, net als ex-Sonic Youth collega Steve Shelley (drums) – al doet die laatste dat slechts voor één nummer. Verder is het Jem Doulton (o.a. Róisín Murphy) die de songs van een ritme voorziet en staat Jon Leidecker (Negativland) in voor de elektronica. Dan hebben we nog de teksten, en die zijn op twee nummers na volledig geschreven door transgender-poëet Radieux Radio. Opgeteld zijn dat wel een aantal namen waar Moore mee samenwerkt, en toch is het voornamelijk the man himself die z’n stempel drukt op ‘By the fire’. Z’n naam staat dan ook niet voor niets in grote letters op de hoes.

Met ‘Hashish’ en ‘Cantaloupe’ als openingstracks krijgen we meteen twee rockers voorgeschoteld, waarvan ‘Hashish’ ons echte ‘Sunday’-vibes geeft en ‘Cantaloupe’ diepgeworteld is in de fuzz van de jaren 70. Geen misse nummers, maar wat mij mag het wat uitdagender als we het over Thurston Moore hebben. Vanaf het onvoorspelbare ‘Breath’ verdubbelen de songs echter in lengte en wordt het veel interessanter. Vooral ‘Siren’ mag zich nu al tot het beste van Moores solowerk rekenen. In beide tracks nemen duellerende gitaren geduldig hun tijd om zich te ontvouwen en brengen tijdens dat proces heerlijke melodieën en stormachtige noise ten gehore.

Na de eerste lp beluisterd te hebben wekt ‘By the fire’ de valse indruk een succesvolle herhalingsoefening te zijn van ‘Rock’n roll consciousness’, ware het niet dat er nog 43 minuten volgen op plaat nummer twee – en daarin gaat het toch net wat experimenteler aan toe. ‘Dreamers work’ is een less is Moore rustmomentje dat geen ritmesectie behoeft, louter steunend op de zachte zang van Thurston en interessante gitaarakkoord-overgangen. ‘They believe in love’ contrasteert dan weer met dissonante riffs en hakt er meteen stevig in. Dit is een track die de Sonic Youth-fan zeker zal bekoren.

‘Locomotives’ en ‘Venus’ – goed voor maar liefst 30 minuten aan muziek – zijn spannende trips waarin Thurston Moore en z’n band ons op een haast Swans-achtige wijze geselen met onheilspellende gitaar-drones. Die eerstgenoemde track krijgt uiteindelijk nog een soort van ontlading door een melodieuze finale, ‘Venus’ daarentegen – voortgedreven door dansbare drums en ambient gitaarwerk – loodst je binnen in een brandende hel zonder enige kans op ontkomen. Het effect is bevreemdend, maar ik had zelf geen betere afsluiter kunnen inbeelden.

Gaande van rechttoe-rechtaan rock tot het complexere werk dat aan Sonic Youth refereert, en van experimentele trips tot goed geplaatste adempauzes biedt ‘By the fire’ voor elk wat wils. De soms geforceerde gitaarsolo’s van ‘Rock ’n’ roll consciousness’ hebben plaats gemaakt voor een meer avontuurlijk sound, leidend tot een divers dubbelalbum. Is dit Thurston Moore z’n beste soloplaat? Ik durf stellen van wel. Deze grote meneer hoeft wat mij betreft nog lang niet met pensioen.

(Oorspronkelijke recensie afkomstig van indiestyle.be)

avatar van deric raven
4,5
Na 30 jaar aan vooruitstrevende invloedrijke platen komt er in 2011 een einde aan Sonic Youth. Het lelijke eendje was uitgegroeid tot een mooie uitvliegende zwaan waarbij de schoonheid van de noise publiekelijk erkend is. De invloed op de ontwikkeling van de alternatieve rockscene werpt rond 1990 zijn vruchten af, waar zelfs Sonic Youth commercieel van profiteert. De keerzijde van de roem brengt bands aan het wankelen, terwijl de groep rond Thurston Moore zich juist afzijdig opstelt, en hun eigen pad bewandelde tot uiteindelijk die samenwerking stagneert omdat er definitief een einde aan het huwelijk van Thurston Moore en Kim Gordon komt.

Na de lastige te plaatsen vorig jaar verschenen voorstudie plaat Spirit Counsel mag By The Fire gerust gezien worden als het volwaardige vervolg op The Best Day en Rock N Roll Consciousness. Twee albums die in het verlengde liggen van het vertrouwde Sonic Youth geluid. Nog steeds heeft hij bassist Deb Googe , gitarist James Sedwards en voormalig Sonic Youth maatje Steve Shelley op drums om zich heen verzameld, al mogen daar nu de namen van Jon Leidecker van het elektronische Negativland en drummer Jem Doulton aan toegevoegd worden.

De huilende country prairieklanken op het overtuigende Hashish staan symbool voor het euforische druggy gevoel wat blinde verliefdheid met zich meebrengt. Een filmische hypnotiserende opener waarbij het kenmerkende emotionele drive van het gitaarspel een overdosering aan duistere David Lynch invloeden meekrijgt. Het ligt aardig in het verlengde van Sonic Youth, met als grote verschil dat de baspartijen van Deb Googe veel dromeriger overkomen dan de agressie die Kim Gordon in haar spel legt. Het aansluitende zwaar rockende Cantaloupe zuigt als een stoffige stoner track, en gooit er de nodige verbazende exploderende bluesy gitaarsalvo’s doorheen, waardoor blijkt dat Thurston Moore zijn muzikale grenzen flink verbreed heeft.

Het dromerige Breath ontwikkelt zich tot een ware woeste vernietigende orkaan, een typerende Sonic Youth opbouw , die hier wel een flinke lading aan post-rock dynamiek over zich heen krijgt. Dat ontbreekt op het vlakkere Siren waarbij er te lang naar een spanningsboog gezocht voordat het ontaard in een helder puinruimend slagveld . Dan mis je die geroutineerde oud-collega’s wel die de stagnerende hartslag reanimerend weer op gang kunnen brengen. Ook de sixties psychedelica van het ruwere Calligraphy gaat een beetje ten onder aan het gebrek van de eenheid die het gedurfde Sonic Youth uitstraalde. Maar wat wordt hier een geweldige inspirerende basis neergezet!

Met het door log ritme opstartende Locomotives revancheert hij zich sterk. De Europese invloeden lijken zich hier vooral te richten op de creatieve Berlijnse Station To Station periode van David Bowie waarbij zelfs een avantgardistisch demonisch Krautrock gevoel wordt opgeroepen. Al loopt hij hier ook het gevaar om zichzelf te verliezen in een door dreunende geluidsbrij, zeker als de noise in het tweede gedeelte als een ontspoorde trein voorbij dendert. Het duurt net te lang voordat die smerige gillende gitaren vol overtuiging invallen, maar wat is het dan wel weer prachtig.

Het zijn toch vooral de compactere songs die van begin tot einde weten te overtuigen. Dreamers Work is een wonderschoon afgewerkt juweeltje, waar er in alle rust naar de zangpartijen toegewerkt wordt. Het mag duidelijk zijn dat Thurston Moore dan op de toppen van zijn kunnen functioneert. Bij het baldadige They Believe in Love (When They Look at You) lijkt de tegendraadsheid van de freejazz zijn vruchten af te werpen. Het schrikaanjagende Venus is een universele ontdekkingsreis waarbij die vervreemdende gewichtsloosheid juist angst inboezemt. Een indrukwekkende loodzware eindsprint van By The Fire waarop een op dreef zijnde Thurston Moore laat horen dat hij zich toch alweer een kleine tien jaar lang met zijn nieuwe begeleidingsband behoorlijk goed staande houdt.

Thurston Moore - By the Fire | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Thurston Moore - By The Fire - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Thurston Moore - By The Fire
Thurston Moore levert wederom een geweldig soloalbum af en het is er heen met flarden van behoorlijk toegankelijke rocksongs, maar vooral heel veel fenomenaal gitaarwerk

Sinds het uit elkaar vallen van Sonic Youth timmert Thurston Moore stevig aan de weg met soloalbums. Hij maakte een tweetal behoorlijk toegankelijke albums en een hele experimentele. By The Fire kan beide kanten op. Thurston Moore begint op zijn nieuwe album met enige regelmaat aan lekker in het gehoor liggende rocksongs, maar hij blijft natuurlijk ook een geweldig gitarist die het experiment niet schuwt. Met name de langere tracks op het bijna anderhalf uur durende album grossieren in fenomenaal gitaarwerk dat varieert van subtiel tot stevig. Het zorgt ervoor dat ook By The Fire weer een geweldig album is dat de aandacht verrassend makkelijk anderhalf uur vasthoudt.

Thurston Moore kennen we natuurlijk vooral van zijn band Sonic Youth, waarmee de Amerikaanse muzikant tussen 1982 en 2009 een enorme stapel geweldige albums maakte. In 2011 kwam er een einde aan het huwelijk tussen Thurston Moore en medebandlid Kim Gordon en viel helaas ook het doek voor Sonic Youth; een Rumours van de Amerikaanse noiserock band zat er helaas niet in.

Thurston Moore zat gelukkig niet bij de pakken neer, maar ging verder met het maken van soloalbums, waarvan hij er al een aantal op zijn naam had staan. Nu waren die soloalbums sinds het uitstekende Psychic Hearts uit 1995 vooral erg wisselvallig, maar het in 2014 uitgebrachte The Best Day bleek van een hoog niveau en herinnerde aan de beste dagen van Sonic Youth, iets wat overigens ook gold voor het in 2017 verschenen Rock N Roll Consciousness, dat nog wat toegankelijker was.

Vorig jaar kwam Thurston Moore op de proppen met Spirit Counsil en dit bleek veel zwaardere kost. Het instrumentale album bevatte slechts drie tracks, maar voor deze drie tracks had Thurston Moore maar liefst tweeënhalf uur de tijd nodig. Spirit Counsil is, als je er voor in de stemming bent, een interessant album, maar zelf prefereer ik toch de Thurston Moore songs met een kop en een staart.

Op het deze week verschenen By The Fire zijn deze songs met een kop en een staart weer te vinden. Ook dit keer neemt Thurston Moore ruim de tijd voor zijn muziek, want By The Fire duurt bijna anderhalf uur, terwijl de lengte van de negen tracks op het album varieert van bijna 5 tot bijna 17 minuten.

Thurston Moore wordt op By The Fire bijgestaan door voormalig My Bloody Valentine bassiste Deb Cooge, gitarist James Sedwards (Nought), de uit de hoek van de experimentele elektronica bekende Jon Leidecker en drummers Steve Shelley (Sonic Youth) en Jem Doulton. Zeker in de eerste tracks op het album laat Thurston Moore een opvallend toegankelijk geluid horen en By The Fire valt bovendien op door een hecht bandgeluid.

By The Fire opent met twee lekker in het gehoor liggende rocksongs vol geweldig gitaarwerk, maar ook aansprekende zang. Het is het gitaarwerk dat we van Thurston Moore kennen en het kleurt de eerste tracks van het album prachtig in en veelzijdig in. Het herinnert absoluut aan het werk van Sonic Youth, maar het sluit ook naadloos aan op de vorige soloalbums van Thurston Moore.

Zeker door het geweldige gitaarwerk zijn de songs van Thurston Moore veel interessanter dan doorsnee rocksongs en omdat de Amerikaanse muzikant de tijd neemt voor zijn songs valt er veel te genieten van dit gitaarwerk, dat werkelijk alle kanten opschiet en varieert van subtiele gitaarloopjes en angstaanjagend hoge gitaarmuren tot experimenteler werk.

Zeker in de langere tracks op het album verliest Thurston Moore de rocksong met een kop en een staart wel eens uit het oog, maar het fenomenale gitaarwerk houdt de aandacht moeiteloos vast en wanneer de gitaren zijn uitgeraasd weet Thurston Moore de wat toegankelijkere songstructuren vaak toch weer verrassend snel te vinden, waardoor By The Fire zich ondanks het experiment makkelijk opdringt.

Sonic Youth opereerde vaak binnen een vast stramien, maar op By The Fire gaat Thurston Moore helemaal los en sleept hij er een breed palet aan invloeden bij. Het slaat af en toe behoorlijk door richting experiment, maar het is experiment met muzikaal vuurwerk om je vingers bij af te likken. By The Fire vraagt nog wel wat tijd om alle geheimen te ontrafelen, maar dat Thurston Moore een geweldig album heeft afgeleverd is voor mij al lang zeker. Erwin Zijleman

avatar van Poepie34
4,5
Ijzersterk album van Thurston Moore, ik was al heel erg onder de indruk van zijn optreden op Best Kept Secret, wat een band met klinkende namen.

avatar van frolunda
4,0
Uitgestrekt en meeslepend nieuw album van voormalig zanger/gitarist van Sonic Youth Thurston Moore, al gold dat eerste misschien nog meer voor zijn vorige plaat Spirit Counsel waar de klok na drie nummers twee en een half uur aangaf. By the fire moet het met een uurtje minder doen en ligt weer wat meer in het verlengde van het uitstekende Rock N Roll Consciousness uit 2017. Met als voornaamste (maar niet al te grote) verschillen dat Thurston Moore zich muzikaal nog breder georiënteerd heeft en dat nummers over het algemeen weer wat langer zijn. Aan de kwaliteit doet dat weinig af want het dik twaalf minuten durende en uitermate boeiende gitaar epos Siren kan zo aan de hoogtepunten van Moore's carriere worden toegevoegd. Vind het sowieso knap dat By the fire ondanks zijn niet geringe speelduur onophoudelijk weet te blijven boeien, iets wat voor het overgrote deel ook voor de op zichzelf staande nummers van toepassing is. Zo weet Thurston Moore met zijn gitaar er op het ruim een kwartier durende Locomotives de spanning voortdurend in te houden.
En als meer gangbare nummers als Hashish en Cantaloupe ook nog van een uitermate hoog niveau zijn is het niet verwonderlijk dat we hier te maken hebben met een klein meesterwerk, zeker niet als we ook nog de woorden veelzijdig en consistent op het album kunnen plakken.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:57 uur

geplaatst: vandaag om 08:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.