Joe Bonamassa - Royal Tea (2020)

Hier kijk ik naar uit!!
Inmiddels circuleren er al 3 prachtige songs van dit album op you tube : nummer 1, 3, 6, en die klinken als vanouds lekker. Ben erg benieuwd naar de rest, hoop dat er nog 'n paar up tempo bluesrockers opstaan. Maar de inmiddels vrijgegeven nummers klinken top.
Nog maar even geduld hebben. Intussen tijd van de nieuwe deep purple genieten. Dit hopelijk ook weer 'n topper in Joe bonamassa al niet geringe prachtige discografie. Keep the blues alive

Wow . Super. De eerste cd die ik kocht was You and Me en ik was direct verkocht Ondertussen al heel wat Bonamassa in mijn kast. En natuurlijk zijn zijn nevenprojecten met Beth Hart en BCC de moeite waard.

Ik kijk weer uit naar deze nieuwe. Bonamassa stelt nooit teleur

Hier kijk ik ook naar uit; benieuwd welke kant het op gaat. Fijne vrij gegeven nummers!

meesterwerk!!!

Hopelijk heb je gelijk ...... In ieder geval Bonamassa staat garant voor kwaliteit , dus ik geloof je wel

Royal Tea is (weer) een typisch Bonamassa-album geworden. Nergens verrassend, maar het niveau is weer prima. Vooral in de langzamere tracks vind ik Bonamassa sterk, al vind ik het Hendrix-achtige (Fire) I Didn't Think She Would Do It ook erg sterk.

Het zijn nummers als Royal Tea en Lonely Boy, die wel heel erg in het bluesstramien blijven, de van mij achterwege mogen blijven. Helaas heeft elk Bonamassa wel een paar van die blues standards.

De term meesterwerk lijkt me erg overdreven voor dit album. Het album is weinig revolutionair. Bonamassa doet, geholpen door goede muzikanten en producer Kevin Shirley, 'gewoon' weer waar hij goed in is. Complimenten voor de fijne productie waardoor het altijd goed verzorgde gitaargeluid weer goed uit de verf komt.

Er is weer zoveel interessante muziek uitgekomen; ik was deze bijna vergeten.
Sorry Joe; ik ga snel aan mijn eerste luisterbeurt beginnen.......

Weinig aan toe te voegen na een aantal luisterbeurten. Ik weet zeker dat ik dit album regelmatig ga Spotifyen, maar denk niet dat ik het fysiek aanschaf. Ik heb al een aantal albums in de kast en er komt zoveel moois uit dezer dagen; het kan te gek ook. Gedegen en mooi geproduceerd album en man o man.....wat een sublieme gitaarsolos hier en daar.

Deze recensie maakte mij enthousiast: Recensie: Joe Bonamassa – Royal Tea | Blues Magazine - bluesmagazine.nl

Ik moet eerlijk bekennen dat Bonamassa altijd een beetje langs mij heen is gegaan (behalve die ene band met Hughes en Bonham, ben de naam kwijt).

Gezien de lovende reacties hier, is het wel de moeite waard.

Paar keer beluisterd en het is weer heerlijke muziek om te horen. Of het veel toevoegt aan de albums die ik al van hem in de kast heb staan? Ik betwijfel het.

Wat een heerlijke cd is het geworden, zelfs mijn vrouw zei opeens wat klinkt dat goed wie is dat. De tracks when one door, why does it take & beyond the, zijn mijn absolute favorieten. Al was ik ook wel blij verrast met lookout man. Ik begin sowieso met een 4.

Bonamassa wilde een plaat opnemen in Abbey Road, en om dat echt goed te doen, wilde hij het zo brits mogelijk aanpakken. Zo is de producer Kevin Shirley (Iron Maiden, Dream Theater), die ook meeschreef. Andere mede-componisten zijn Bennie Marsden (Whitesnake), Dave Stewart (oa Eurythmics), Jools Holland (the Squeeze), Pete Brown (bekend van Cream).

Resultaat is een progressief aandoende, zwaar aangezette, overgeproduceerde rockplaat, die wat mij betreft niet veel meer met blues te maken heeft.

Ik denk ook niet dat dat de bedoeling was. Why Does It Take... is dan wel weer een bluesballad, in de stijl van Whitesnake, zeg maar.

Ik weet niet zeker of deze plaat mij wel ligt. Het klinkt allemaal erg goed en de productie is ook erg goed. maar ik was niet op zoek naar een overgeproduceerde hardrockplaat. Wat dat betreft kan deze plaat zo maar in de smaak vallen van liefhebbers van Whitesnake en Gary Moore en zelfs Winger.

Het gitaarwerk is trouwens wel echt erg goed. De composities ook.

Het zit 'm wat mij betreft echt in de productie van Shirley. Té vol.
Maar dat had ik ook met de laatste plaat van Springsteen.

Misschien moet ik (weer) even wennen aan het volle geluid van moderne rockplaten.

Ik denk dat ik als ik deze gewoon benader als een hardrockplaat met bluesinvloeden het allemaal wel meevalt. Ik denk dat ik misschien nog wel eindig met een 4*.

Bedankt voor het meelezen.

Nog een bericht en dan houd ik op hoor.

Het valt me ineens op hoe de stem van Joe wat lijkt op die van Don Barnes van 38 Special.
En dat is bedoeld als compliment.

Beyond the Silence is trouwens voor mij de mooiste song van de plaat. Mooie dynamiek, fraai bas-spel.

Deze weken veel muziek om op te verheugen, dus de lat ligt hoog. Voor Bonamassa ligt die op voorhand al hoog, want zelden kom ik op een beoordeling onder de 4 sterren. Ook nu weer volledig volgens het Joe Bonamassa-Keurmerk. Fijn gitaarspel, zang is goed in orde (daar wordt soms toch over geklaagd...zelf nooit een probleem mee gehad) en die Britse school (Jeff Beck, Clapton en consorten ) hoor je wel terug op deze plaat. Voor mij blijft "Why Does It Take So Long to Say Goodbye" het hoogtepuntje.

Dat er nog veel mogen volgen!

Graag gedaan! Het maakt mij ook enthousiast voor dit album. Want ik was helemaal niet bekend met weer een nieuwe van Bonamassa. Al had ik het kunnen weten, want hij is zeer productief.

De hoes is alvast prachtig. Dat het in Engeland gemaakt is, ligt er lekker dik bovenop!

Kreeg net de hardcover 'earbook' op goud vinyl binnen met 48 pagina's aan behind the scenes verhalen en foto's. Zeker het geld waard. Prachtige uitgave!

Ik weet het nog niet zo met dit album...

Het klinkt weer als een klok maar ik vind niet alle nummers sterk. Bij sommige verlies ik zelfs de aandacht.

When One Door Opens vind ik wel echt een goeie song, tot het moment dat er een dikke Muse achtige riff tevoorschijn wordt getoverd. Zo ongepast in het nummer, ik snap hier niks van. Niet dat het niet lekker klinkt, integendeel, maar het past gewoon niet bij het nummer. Jammer!

Lookout Man! is veel te langdradig. Na drie minuten ken je die riff wel maar het gaat maar door en door.

En alles wat daarna volgt (m.u.v. nr. 6) kan ik me na 3 luisterbeurten eigenlijk niet zo goed meer voor de geest halen. Het is nog niet blijven hangen.
De beste songs zijn de eerste 3 en nummer 6, de rest moet nog een beetje groeien.

Joe goes British. Dit nieuwe album is idd meer rock dan blues. Ik hoor de invloeden van bands als Free, Jeff Beck en zelfs ‘n beetje Led Zeppelin terug in dit nieuwe album. Inspiratie zal opgedaan zijn in die magische opnamestudio die zo overduidelijk op de hoes staat vermeld. Het gitaarspel is onveranderd en heerlijk aanwezig. Joes z’n trademark blijft gelukkig overeind. Moet zeggen dat me dat niet zoveel uitmaakt. Hij laat horen diverse stijlen te beheersen en doet met met verve.

Bij elke nieuwe plaat van Bonamassa denk ik, het moet nu toch wel een keer minder worden, maar dat wordt het dus niet. Op elke plaat sinds Different Shades of Blue (de platen daarvoor ken ik nog niet goed genoeg) heeft hij zich verder ontwikkeld als songschrijver, zanger en gitarist. Ook op Royal Tea is een verdere verdieping en verbreding van het bluesrock geluid van Bonamassa te horen. De invloed van de grote Britse bluesrock bands van de jaren 60 en 70 is duidelijk hoorbaar en dat levert een album op dat weer iets anders klinkt dan haar voorgangers. Meer rock en minder blues, zoals hiervoor al opgemerkt. Al met al wellicht het meest complete en daarom wellicht beste album dat Bonamassa tot op heden heeft uitgebracht.

Deze nieuwe een beetje uit het oog verloren door al die nieuwe releases die op mij afkomen. Ik heb toch al aardig wat Bonamassa in mijn kast, maar afgaande op de recensies moet ik misschien deze ook maar aanschaffen. Tja, Deze Joe maakt eigenlijk alleen maar sterke platen denk ik

Toffe plaat alweer van Joe Bonamassa, maar om één of andere reden weet het zich voor mij niet boven dat niveau te verheffen. De sound is me wat te gelikt, denk ik. Dat hij fantastisch gitaar kan spelen, staat natuurlijk als een paal boven water.

3,5 sterren

Bonamassa zet naar mijn mening de stijl van Gary Moore voort. Het klinkt gepolijst, is geen echte blues en ook geen hardrock. Het zit daar ergens tussenin. Bonamassa heeft dat helemaal onder de knie dus is het verder de kwestie of die stijl je ligt en hoe sterk het songmateriaal is. Ik vind het altijd heel degelijk. De solo's zijn geregeld magistraal. Op dit album staat een mooie ballad maar die evenaart Still Got the Blues helaas niet. Zo blijft toch het verlangen naar net iets meer dan degelijk.