Mich is meer een project dan een band, maar toch is hier het tweede album. Sophie Winterson is de rangen ook op plaat komen versterken (ze speelde live al mee) en dat doet de variatie op het album veel goed. Gebleven is de jaren 80 sfeer die uit de muziek straalt. The Cure als opper voorbeeld, maar er is beslist meer te vinden voor hen die de jaren 80 hoog in het vaandel hebben staan qua muziek.
Daar hoor ik niet zo erg toe. Toch is No een heel aangename plaat. De gitaren hebben een lichte toets waaruit blijkt dat bij Mich de gordijnen zeker open mogen om het licht binnen te laten. Men musiceert zeker serieus maar er is ruimte voor het leven en humor. Het soort van mensen die weten dat als de hemel op ons hoofd valt we allemaal een blauwe hoed dragen (als het op dat moment mooi weer is natuurlijk).
Dat levert een plaat vol aangename liedjes op die de moeite waard zijn om beter te leren kennen. Waar ik zeker opspring als ik 'A Forest' op de radio voorbij hoor komen, heb ik zelden de neiging meer om de plaat zelf op te zetten. Dat zal de komende weken wel anders zijn voor No. De eerste luisterbeurten bevallen prima. Beter zelfs dan bij het debuut 'Mich' uit 2017. Ik ben benieuwd of de plaat gaat groeien.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.